Natuurlijk ziet een arts patiënten en zijn die face-to-face contacten de corebusiness van zijn praktijk. Maar om die opdracht tot een goed einde te brengen en zijn beroep naar behoren uit te voeren, wat zoveel betekent als een kwalitatieve zorg waarborgen, moet hij tegelijk - en dat is iets waarvan men zich soms te weinig rekenschap geeft - een hele reeks noodzakelijke internetverrichtingen doen die tijdrovend zijn en meestal niet vergoed.

Dit soort taken zijn typisch diegene die niet kunnen worden gedelegeerd ondanks de ontwikkeling van de artificiële intelligentie. Indien ze zouden verdwijnen, zou men het risico nemen in een commercialisering en industrialisering van het zorgsysteem terecht te komen met winstbejag als louter doel, wat nefaste gevolgen met zich zou meebrengen, zowel voor de patiënt als voor de arts.

Overzicht van niet-klinische akten

Welke zijn deze taken?

Het is dringend nodig de arts te vergoeden voor zijn niet-klinische akten

Allereerst brengt de arts niet-verwaarloosbare tijd door met overleg over zijn patiënt: telefoons plegen, verslagen en medische attesten opstellen, opvolging van administratieve documenten, contact met de familie, met de andere zorgverleners, onderhoud met en supervisie van multidisciplinaire teams indien hij/zij in een instelling werkt...

Al deze bezigheden zijn erop gericht een ethiek van klinische beslissingen te verzekeren en bijvoorbeeld een uitbuitende medicalisering te vermijden. Ze laten toe om zorg te verlenen op zowel biomedisch, psychologisch en sociaal vlak, of nog, totaalzorg, geïndividualiseerde zorg waarbij de persoon in kwestie in zijn totaliteit wordt in acht genomen. Overleg met de patiënt en zijn/haar familie heeft daarin zijn plaats, zodat er gezamenlijk kan beslist worden over de beste zorg en de continuïteit van die zorg daarna ook gewaarborgd blijft. Het is bijvoorbeeld beter om tijd te besteden aan het uitleggen van waarom deze of gene behandeling nodig is, eventueel de dosis te verminderen in geval van neveneffecten, met de familie te praten zodat zij de keuze voor die behandeling kan ondersteunen en op die manier een chirurgische ingreep of een lange, kostelijke hospitalisatie te vermijden die niet absoluut nodig is.

Resultaten bekijken, ze invoeren in het computerdossier, crashen, herbeginnen, ze klasseren, samenvattende mails opstellen en versturen naar andere professionele actoren, de consultatienota schrijven, de patiënt verwittigen, enz. Al deze stappen zijn uiterst tijdrovend en hebben geen enkele financiële incentive.

In een rationalistische visie kan dit proces als onrendabel overkomen, hoewel deze aanpak waarschijnlijk een besparing van kosten impliceert door een betere afstemming van de zorg. Die afstemming kan niet worden gerealiseerd door een artificiële machine, die hoe intelligent ook, niet kan instaan voor het voortdurende proces van finetunen op basis van wat de patiënt vertelt, en niet de nodige skills zoals empathie en luisterbereidheid bezit. Dit proces vraagt tijd en engagement die op dit moment niet, of grotendeels niet, worden vergoed.

Noodzakelijke informatisering

Maar dit is niet alles. Arts lambda ziet zichzelf ook aangespoord om zich bij te scholen in de informatica en het dossier van zijn patiënt up-to-date te houden. Hij moet er voor zorgen dat hij zich op een toereikende manier voorziet van de nodige devices, zich schoolt in het gebruik van informaticaprogramma's en dan nog tijd investeert in het vervolledigen van dossiers, ondanks de dagelijkse informatica-pech, devices die niet functioneren, en virussen die misschien opduiken. De resultaten bekijken van bijkomend onderzoek, ze invoeren in het computerdossier, crashen, herbeginnen, ze klasseren in het globaal dossier, samenvattende mails opstellen en versturen naar andere professionele actoren, de consultatienota schrijven, de patiënt verwittigen wanneer een resultaat afwijkt van de norm, enz. Al deze stappen zijn eigenlijk uiterst tijdrovend en hebben geen enkele financiële incentive. De specialist krijgt bovendien ook geen enkele hulp bij deze basis-informaticabeslommeringen.

En dan mag je ook niet vergeten dat de arts nog deel uitmaakt van een voortdurend kwalitatief vormingsproces. Zo gebeurt het vaak en is het wenselijk dat hij deelneemt aan vormingen die het aanleren en verbeteren van de manuele, technische, gedrags- en communicatieve vaardigheden beogen. Ook moet de arts de vorming van de teams ondersteunen met wie hij samenwerkt om het begeleidingsproces te verbeteren, moet hij deelnemen aan wetenschappelijk onderzoek, supervisies organiseren, of is hij zélf voorwerp van supervisie. Waar moet hij de tijd en de ressources vinden wanneer al deze opdrachten niet of weinig betaald zijn?

Zorg organiseren

Tot slot neemt de arts ook deel aan de organisatie van de zorg in zijn instelling door strategische en operationele meetings met de directie, met andere instellingen, met andere zorgverleners en door de onderlinge kennisgeving in het netwerk te faciliteren.

Als hij dan nog de moed, de tijd, de energie en de goesting vindt om zijn steentje bij te dragen aan de organisatie van de gezondheidszorg op breder vlak, waar hij de centrale plaats van de patiënt kan ondersteunen en promoten, zodat die laatste kwalitatieve zorg toegediend krijgt van een gelukkige arts die tevreden is over zijn werkomstandigheden...

Helaas is het intussen wel duidelijk, dat de arts, eenmaal op dit punt, versleten, overspoeld, en overwerkt, maar in één ding nog goesting heeft, namelijk te gaan slapen met een goeie western (en al in slaap te vallen wanneer de film nog maar een kwartier bezig is), wat men hem niet kan verwijten.

U ziet, opdat de arts opnieuw goesting zou krijgen om zich aan zijn praktijk te wijden en hem tegelijk een deftige gesprekspartner te laten blijven bij het managen van de zorg, dient slechts één oplossing zich aan: de niet-klinische akten vergoeden! Een goede verstaander heeft maar één oor nodig....

Natuurlijk ziet een arts patiënten en zijn die face-to-face contacten de corebusiness van zijn praktijk. Maar om die opdracht tot een goed einde te brengen en zijn beroep naar behoren uit te voeren, wat zoveel betekent als een kwalitatieve zorg waarborgen, moet hij tegelijk - en dat is iets waarvan men zich soms te weinig rekenschap geeft - een hele reeks noodzakelijke internetverrichtingen doen die tijdrovend zijn en meestal niet vergoed. Dit soort taken zijn typisch diegene die niet kunnen worden gedelegeerd ondanks de ontwikkeling van de artificiële intelligentie. Indien ze zouden verdwijnen, zou men het risico nemen in een commercialisering en industrialisering van het zorgsysteem terecht te komen met winstbejag als louter doel, wat nefaste gevolgen met zich zou meebrengen, zowel voor de patiënt als voor de arts. Overzicht van niet-klinische aktenWelke zijn deze taken? Allereerst brengt de arts niet-verwaarloosbare tijd door met overleg over zijn patiënt: telefoons plegen, verslagen en medische attesten opstellen, opvolging van administratieve documenten, contact met de familie, met de andere zorgverleners, onderhoud met en supervisie van multidisciplinaire teams indien hij/zij in een instelling werkt... Al deze bezigheden zijn erop gericht een ethiek van klinische beslissingen te verzekeren en bijvoorbeeld een uitbuitende medicalisering te vermijden. Ze laten toe om zorg te verlenen op zowel biomedisch, psychologisch en sociaal vlak, of nog, totaalzorg, geïndividualiseerde zorg waarbij de persoon in kwestie in zijn totaliteit wordt in acht genomen. Overleg met de patiënt en zijn/haar familie heeft daarin zijn plaats, zodat er gezamenlijk kan beslist worden over de beste zorg en de continuïteit van die zorg daarna ook gewaarborgd blijft. Het is bijvoorbeeld beter om tijd te besteden aan het uitleggen van waarom deze of gene behandeling nodig is, eventueel de dosis te verminderen in geval van neveneffecten, met de familie te praten zodat zij de keuze voor die behandeling kan ondersteunen en op die manier een chirurgische ingreep of een lange, kostelijke hospitalisatie te vermijden die niet absoluut nodig is.In een rationalistische visie kan dit proces als onrendabel overkomen, hoewel deze aanpak waarschijnlijk een besparing van kosten impliceert door een betere afstemming van de zorg. Die afstemming kan niet worden gerealiseerd door een artificiële machine, die hoe intelligent ook, niet kan instaan voor het voortdurende proces van finetunen op basis van wat de patiënt vertelt, en niet de nodige skills zoals empathie en luisterbereidheid bezit. Dit proces vraagt tijd en engagement die op dit moment niet, of grotendeels niet, worden vergoed. Noodzakelijke informatiseringMaar dit is niet alles. Arts lambda ziet zichzelf ook aangespoord om zich bij te scholen in de informatica en het dossier van zijn patiënt up-to-date te houden. Hij moet er voor zorgen dat hij zich op een toereikende manier voorziet van de nodige devices, zich schoolt in het gebruik van informaticaprogramma's en dan nog tijd investeert in het vervolledigen van dossiers, ondanks de dagelijkse informatica-pech, devices die niet functioneren, en virussen die misschien opduiken. De resultaten bekijken van bijkomend onderzoek, ze invoeren in het computerdossier, crashen, herbeginnen, ze klasseren in het globaal dossier, samenvattende mails opstellen en versturen naar andere professionele actoren, de consultatienota schrijven, de patiënt verwittigen wanneer een resultaat afwijkt van de norm, enz. Al deze stappen zijn eigenlijk uiterst tijdrovend en hebben geen enkele financiële incentive. De specialist krijgt bovendien ook geen enkele hulp bij deze basis-informaticabeslommeringen. En dan mag je ook niet vergeten dat de arts nog deel uitmaakt van een voortdurend kwalitatief vormingsproces. Zo gebeurt het vaak en is het wenselijk dat hij deelneemt aan vormingen die het aanleren en verbeteren van de manuele, technische, gedrags- en communicatieve vaardigheden beogen. Ook moet de arts de vorming van de teams ondersteunen met wie hij samenwerkt om het begeleidingsproces te verbeteren, moet hij deelnemen aan wetenschappelijk onderzoek, supervisies organiseren, of is hij zélf voorwerp van supervisie. Waar moet hij de tijd en de ressources vinden wanneer al deze opdrachten niet of weinig betaald zijn? Zorg organiserenTot slot neemt de arts ook deel aan de organisatie van de zorg in zijn instelling door strategische en operationele meetings met de directie, met andere instellingen, met andere zorgverleners en door de onderlinge kennisgeving in het netwerk te faciliteren. Als hij dan nog de moed, de tijd, de energie en de goesting vindt om zijn steentje bij te dragen aan de organisatie van de gezondheidszorg op breder vlak, waar hij de centrale plaats van de patiënt kan ondersteunen en promoten, zodat die laatste kwalitatieve zorg toegediend krijgt van een gelukkige arts die tevreden is over zijn werkomstandigheden... Helaas is het intussen wel duidelijk, dat de arts, eenmaal op dit punt, versleten, overspoeld, en overwerkt, maar in één ding nog goesting heeft, namelijk te gaan slapen met een goeie western (en al in slaap te vallen wanneer de film nog maar een kwartier bezig is), wat men hem niet kan verwijten. U ziet, opdat de arts opnieuw goesting zou krijgen om zich aan zijn praktijk te wijden en hem tegelijk een deftige gesprekspartner te laten blijven bij het managen van de zorg, dient slechts één oplossing zich aan: de niet-klinische akten vergoeden! Een goede verstaander heeft maar één oor nodig....