Ik heb het. Het geheim is ontrafeld. Ik weet hoe het komt dat dingen vierkant draaien en we als mens vaak geen meter vooruitgaan. Wij zijn inconsequente wezens... Punt. Einde artikel. Bedankt voor de bloemen en laat de Nobelprijs maar komen.
Dit aha-moment werd mij gedoneerd door de snelwegparking van Groot-Bijgaarden. Voor u zich zorgen maakt, waarom ik snelwegparkings frequenteer... Ik was te vroeg voor een meeting in het Brusselse. Voor een keer dat er geen files zijn... Je kan er ook nooit op rekenen.
Maar goed, daar zit ik dan. Wat achtergebleven telefoontjes plegen, een aantal mails beantwoorden via het te kleine scherm van de smartphone, u kent dat wel. Het was tijdens deze obligate snelwegparkingwerkzaamheden dat de auto naast me plots in het oog sprong. Blijkbaar nog iemand die te vroeg was voor zijn Brusselse meeting.
Een ietwat oudere man met wit haar en een duidelijke midlife crisis (dat kan je zien aan het type wagen waarmee hij zich verplaatste), zat achter het stuur de krant te lezen. Mijn ogen zijn nog heel goed, dus meelezen was geen punt. Althans de titels, ik heb nog geen Supermantalenten om de kleine lettertjes op vier meter afstand te lezen. 'Weg met wegwerpplastic' was de titel van het artikel dat de man gretig aan het lezen was. Ah, een groene jongen, dacht ik bij mezelf, maar dan mocht hij toch met een andere wagen rijden. En vooral, wat mij stoorde en opviel was dat hij gedurende de hele tijd dat hij daar stond, de motor liet draaien. Zo'n groene jongen was hij dan toch niet. Voor u het vraagt, mijn motor stond uit, maar de ramen stonden wel open om toch iets van circulatie te hebben.
Wel artikels lezen over het milieu maar er zelf niet bij stilstaan hoeveel die wagen uitstoot
Inconsequentie, heet dat dan. Wel artikels lezen over het milieu maar er zelf niet bij stilstaan hoeveel die wagen uitstoot. Ik ben even schuldig, besef ik net. Want straks rij ik verder naar mijn meeting met een al even vervuilende wagen. Ik vraag mij af of ik iets moest zeggen tegen hem, maar dat doe ik dan ook niet. Een beetje laf van mezelf, vind ik dat.
Blijkbaar kan het ons dan toch minder schelen dan de klimaatspijbelaars ons wilden aantonen (let wel: 'klimaatspijbelaar' maakt kans om woord van het jaar te worden). Vooral toen de man in de auto zijn krant dicht deed, net op de pagina met het artikel met '10 tips om langer te leven'. Hij stapte uit, en stak een sigaret op. Zijn auto en hij: twee dampende elementen tussen de bomen van de snelwegparking. Inconsequentie, heet dat dan.
Dit aha-moment werd mij gedoneerd door de snelwegparking van Groot-Bijgaarden. Voor u zich zorgen maakt, waarom ik snelwegparkings frequenteer... Ik was te vroeg voor een meeting in het Brusselse. Voor een keer dat er geen files zijn... Je kan er ook nooit op rekenen. Maar goed, daar zit ik dan. Wat achtergebleven telefoontjes plegen, een aantal mails beantwoorden via het te kleine scherm van de smartphone, u kent dat wel. Het was tijdens deze obligate snelwegparkingwerkzaamheden dat de auto naast me plots in het oog sprong. Blijkbaar nog iemand die te vroeg was voor zijn Brusselse meeting. Een ietwat oudere man met wit haar en een duidelijke midlife crisis (dat kan je zien aan het type wagen waarmee hij zich verplaatste), zat achter het stuur de krant te lezen. Mijn ogen zijn nog heel goed, dus meelezen was geen punt. Althans de titels, ik heb nog geen Supermantalenten om de kleine lettertjes op vier meter afstand te lezen. 'Weg met wegwerpplastic' was de titel van het artikel dat de man gretig aan het lezen was. Ah, een groene jongen, dacht ik bij mezelf, maar dan mocht hij toch met een andere wagen rijden. En vooral, wat mij stoorde en opviel was dat hij gedurende de hele tijd dat hij daar stond, de motor liet draaien. Zo'n groene jongen was hij dan toch niet. Voor u het vraagt, mijn motor stond uit, maar de ramen stonden wel open om toch iets van circulatie te hebben.Inconsequentie, heet dat dan. Wel artikels lezen over het milieu maar er zelf niet bij stilstaan hoeveel die wagen uitstoot. Ik ben even schuldig, besef ik net. Want straks rij ik verder naar mijn meeting met een al even vervuilende wagen. Ik vraag mij af of ik iets moest zeggen tegen hem, maar dat doe ik dan ook niet. Een beetje laf van mezelf, vind ik dat. Blijkbaar kan het ons dan toch minder schelen dan de klimaatspijbelaars ons wilden aantonen (let wel: 'klimaatspijbelaar' maakt kans om woord van het jaar te worden). Vooral toen de man in de auto zijn krant dicht deed, net op de pagina met het artikel met '10 tips om langer te leven'. Hij stapte uit, en stak een sigaret op. Zijn auto en hij: twee dampende elementen tussen de bomen van de snelwegparking. Inconsequentie, heet dat dan.
