De beleidsnota gaf verder aan dat het voorschrijven van lange periodes van arbeidsongeschiktheid niet in het belang van de patiënt is... Immers, hoe langer een persoon arbeidsongeschikt is, des te moeilijker om die terug aan de slag te helpen, des te meer kans dat die in de arbeidsongeschiktheid blijft zitten...

Iedereen kan in zijn kleine teen aanvoelen dat de volgende horde controle is

Op 2 februari 2017 vroegen we in een overleg met het kabinet van minister Maggie De Block uitleg over deze passage in de beleidsnota. We vroegen om hier voorzichtig mee om te gaan en om het doel duidelijk te definiëren. Elke patiënt ervaart zijn ziekte immers anders, elk ziekteproces of herstelproces verloopt anders. En als je meerdere aandoeningen hebt, zorgen die waarschijnlijk voor een gecompliceerder herstel.

We vroegen ons toen al af of deze maatregel een antwoord was op de drempels die mensen ervaren als ze terug aan de slag willen. Want geloof me, niemand kiest er graag voor om ziek thuis te zitten en niet meer onder de mensen te komen. Dat bleek ook uit een bevraging die het Vlaams Patiëntenplatform bij al haar leden organiseerde in 2014. Maar liefst 4 op 5 van de mensen gaf aan terug aan het werk te willen gaan.

Waarom stootte deze maatregel dan op grote vraagtekens bij artsen en patiënten? Mogelijk omdat hij uitgaat van controle als je niet binnen het plaatje past. En neen, die controle werd (nog) niet aangekondigd. Maar iedereen kan in zijn kleine teen aanvoelen dat dat de volgende te nemen horde is.

Moet 'misbruik' dan niet worden aangepakt bij artsen die te veel en te gauw ziektebriefjes voorschrijven? Ja, maar regels moeten niet op uitzonderingen worden gebouwd. Ik vermoed ook dat er andere cijfers en kanalen zijn om deze (vaak gekende) minderheid van artsen aan te pakken. Voor de patiënt is het belangrijk om samen met zijn arts het gesprek over de terugkeer naar werk aan te gaan.

Zijn richtlijnen dan niet nuttig? Natuurlijk wel, maar eerder binnen een context van opleidingen. Binnen een kader van arbeidsongeschiktheid blijft het overkomen als een besparingsoperatie waarbij patiënten in een volgende etappe zouden worden aangesproken op hun langere dan voorziene ziekteperiode.

VOKA noemde het in de pers [1] alvast een overwinning voor de ondernemingen omdat profiteurs nu worden aangepakt. Gelukkig gaven zij wel aan dat beleid maken op basis van misbruik van een aantal artsen geen goede zaak zou zijn en zien ze hierin een rol voor de Orde. Als die nu ook nog hervormd zou worden, is alles opgelost.

[1]28 oktober 2018 in het Belang van Limburg

De beleidsnota gaf verder aan dat het voorschrijven van lange periodes van arbeidsongeschiktheid niet in het belang van de patiënt is... Immers, hoe langer een persoon arbeidsongeschikt is, des te moeilijker om die terug aan de slag te helpen, des te meer kans dat die in de arbeidsongeschiktheid blijft zitten...Op 2 februari 2017 vroegen we in een overleg met het kabinet van minister Maggie De Block uitleg over deze passage in de beleidsnota. We vroegen om hier voorzichtig mee om te gaan en om het doel duidelijk te definiëren. Elke patiënt ervaart zijn ziekte immers anders, elk ziekteproces of herstelproces verloopt anders. En als je meerdere aandoeningen hebt, zorgen die waarschijnlijk voor een gecompliceerder herstel. We vroegen ons toen al af of deze maatregel een antwoord was op de drempels die mensen ervaren als ze terug aan de slag willen. Want geloof me, niemand kiest er graag voor om ziek thuis te zitten en niet meer onder de mensen te komen. Dat bleek ook uit een bevraging die het Vlaams Patiëntenplatform bij al haar leden organiseerde in 2014. Maar liefst 4 op 5 van de mensen gaf aan terug aan het werk te willen gaan. Waarom stootte deze maatregel dan op grote vraagtekens bij artsen en patiënten? Mogelijk omdat hij uitgaat van controle als je niet binnen het plaatje past. En neen, die controle werd (nog) niet aangekondigd. Maar iedereen kan in zijn kleine teen aanvoelen dat dat de volgende te nemen horde is. Moet 'misbruik' dan niet worden aangepakt bij artsen die te veel en te gauw ziektebriefjes voorschrijven? Ja, maar regels moeten niet op uitzonderingen worden gebouwd. Ik vermoed ook dat er andere cijfers en kanalen zijn om deze (vaak gekende) minderheid van artsen aan te pakken. Voor de patiënt is het belangrijk om samen met zijn arts het gesprek over de terugkeer naar werk aan te gaan.Zijn richtlijnen dan niet nuttig? Natuurlijk wel, maar eerder binnen een context van opleidingen. Binnen een kader van arbeidsongeschiktheid blijft het overkomen als een besparingsoperatie waarbij patiënten in een volgende etappe zouden worden aangesproken op hun langere dan voorziene ziekteperiode.VOKA noemde het in de pers [1] alvast een overwinning voor de ondernemingen omdat profiteurs nu worden aangepakt. Gelukkig gaven zij wel aan dat beleid maken op basis van misbruik van een aantal artsen geen goede zaak zou zijn en zien ze hierin een rol voor de Orde. Als die nu ook nog hervormd zou worden, is alles opgelost.[1]28 oktober 2018 in het Belang van Limburg