Eens om de zoveel weken krijg ik vanwege de redactie van Artsenkrant een vriendelijk, doch duidelijk aansporend mailtje dat mijn column verwacht wordt tegen een welbepaalde datum. De daaropvolgende avonden hou ik me vervolgens bezig met een aantal ooit neergepende schrijfsels tot een coherent geheel te maken, of vanaf blanco er dan nog aan te beginnen. Tegen de deadline aan dus. Ik heb het nooit gehad voor deadlines.
Te veel stress voor mijn planmatige geest. Als een taakje af moest zijn tegen een welbepaalde datum, dan was het meestal geruime tijd daarvoor al klaar. Maar als we een groepswerk hadden, en een van de groepsleden hield wél van deadlines... O, de horror! Tijdens de examens was er altijd wat geplande tijd 'voor herhaling' of 'uitloop', alles om maar niet het gevoel te hebben dat ik mij moest haasten. Er was nog tijd genoeg. Uiteraard een illusie, maar wel eentje die de stress zeer lang kon weghouden. Mijn masterproef als haio was een eeuwigheid op voorhand klaar. Want ja, patiëntendrukte op de praktijk is niet planbaar, een thesis wel. Har-mo-nie!
Die masterproef is de laatste jaren zo hard uit zijn voegen gebarsten
Mijn jonge collega-in-opleiding in mijn solopraktijk legt as we speak ook de laatste hand aan haar masterproef. Ze is zeer gemotiveerd en gestructureerd, zowel in haar klinisch handelen in de praktijk als op vlak van de opdrachten die ze van het ICHO krijgt. En in het bijzonder wat betreft de masterproef. En wat meer is, volgens mij is ze al even allergisch aan deadlines als ikzelf. Alleen heeft ze geen vat op de agenda. Noch die van de praktijk (drukte is erg onvoorspelbaar, toch?), noch die van de promotor. Die laatste (en velen van zijn soortgenoten met hem) begeleidt namelijk best veel verschillende masterproeven, met als gevolg dat veel correcties pas laat tot stand komen.
Bovendien is die thesis de laatste jaren zo hard uit zijn voegen gebarsten. Oorspronkelijk bedoeld als een project waarin de haio samen met zijn praktijkopleider op zoek ging naar een kwaliteitsverbeterend initiatief voor de praktijk, is het werk nu geëvolueerd naar een wetenschappelijke tekst die voor sommige promotoren zelfs moet leiden tot een wetenschappelijk artikel. De link met de praktijk zijn we kwijt. De tijdsinvestering is disproportioneel.
Dat een huisarts-in-opleiding op een wetenschappelijke manier in de praktijk moet staan, zal u me niet horen betwisten. A fortiori moet elke huisarts in staat zijn die inzichten te verwerken in initiatieven die de praktijkvoering continu verbeteren; de befaamde PDCA-cyclus van Deming, weet u wel. Tien jaar geleden al ijverden we met de belangenvereniging voor de haio's voor een beperktere invulling van de thesis, tien jaar later is de masterproef alleen maar verder ontploft. Misschien moeten we dan eindelijk eens werk maken van een nieuwe deadline. Tegen volgend academiejaar opnieuw de praktijkvoering centraal stellen in de opleiding bijvoorbeeld.
Te veel stress voor mijn planmatige geest. Als een taakje af moest zijn tegen een welbepaalde datum, dan was het meestal geruime tijd daarvoor al klaar. Maar als we een groepswerk hadden, en een van de groepsleden hield wél van deadlines... O, de horror! Tijdens de examens was er altijd wat geplande tijd 'voor herhaling' of 'uitloop', alles om maar niet het gevoel te hebben dat ik mij moest haasten. Er was nog tijd genoeg. Uiteraard een illusie, maar wel eentje die de stress zeer lang kon weghouden. Mijn masterproef als haio was een eeuwigheid op voorhand klaar. Want ja, patiëntendrukte op de praktijk is niet planbaar, een thesis wel. Har-mo-nie!Mijn jonge collega-in-opleiding in mijn solopraktijk legt as we speak ook de laatste hand aan haar masterproef. Ze is zeer gemotiveerd en gestructureerd, zowel in haar klinisch handelen in de praktijk als op vlak van de opdrachten die ze van het ICHO krijgt. En in het bijzonder wat betreft de masterproef. En wat meer is, volgens mij is ze al even allergisch aan deadlines als ikzelf. Alleen heeft ze geen vat op de agenda. Noch die van de praktijk (drukte is erg onvoorspelbaar, toch?), noch die van de promotor. Die laatste (en velen van zijn soortgenoten met hem) begeleidt namelijk best veel verschillende masterproeven, met als gevolg dat veel correcties pas laat tot stand komen.Bovendien is die thesis de laatste jaren zo hard uit zijn voegen gebarsten. Oorspronkelijk bedoeld als een project waarin de haio samen met zijn praktijkopleider op zoek ging naar een kwaliteitsverbeterend initiatief voor de praktijk, is het werk nu geëvolueerd naar een wetenschappelijke tekst die voor sommige promotoren zelfs moet leiden tot een wetenschappelijk artikel. De link met de praktijk zijn we kwijt. De tijdsinvestering is disproportioneel. Dat een huisarts-in-opleiding op een wetenschappelijke manier in de praktijk moet staan, zal u me niet horen betwisten. A fortiori moet elke huisarts in staat zijn die inzichten te verwerken in initiatieven die de praktijkvoering continu verbeteren; de befaamde PDCA-cyclus van Deming, weet u wel. Tien jaar geleden al ijverden we met de belangenvereniging voor de haio's voor een beperktere invulling van de thesis, tien jaar later is de masterproef alleen maar verder ontploft. Misschien moeten we dan eindelijk eens werk maken van een nieuwe deadline. Tegen volgend academiejaar opnieuw de praktijkvoering centraal stellen in de opleiding bijvoorbeeld.
