Van de coronacijfers wordt dezer dagen niemand gelukkig. De eerstelijnszorg is overbelast, de diensten voor de contactopsporing kunnen niet bijbenen en de vrije bedden op intensieve zorgen zijn bijzonder schaars geworden. Overal in het land zitten werknemers binnen de gezondheidszorg op hun tandvlees of zijn reeds uitgevallen. Wie de ernst van deze situatie niet wil inzien, en de noodkreten uit de frontlinies als hysterie blijft wegzetten, getuigt van uitzonderlijk veel slechte wil.

Dat er zich een zekere frustratie onder de bevolking verspreid heeft nu we een vierde ronde ingaan waarbij er ogenschijnlijk niets veranderd is in vergelijking met de vorige rondes, valt zeker te begrijpen. Het is een frustratie die ik zelf deel. Dat daarom alle maatregelen die tot nu toe genomen werden, in het bijzonder het vaccineren en het dragen van mondmaskers, nutteloos en overbodig waren, is me echter meer dan één brug te ver.

Toen er op 21 november meer dan 35.000 mensen door Brussel trokken in een betoging tegen het coronabeleid, sneuvelden er niet uitsluitend autoruiten. Bij mij sneuvelde de hoop dat je de volledige bevolking kan overtuigen om aan één zeel te trekken om deze (en alle volgende) coronagolven te breken zonder verplichtende maatregelen.

Een deel van de bevolking gedraagt zich steeds meer als woedende kleuters: ze houden niet van mondmaskers, niet van vaccins, en ook niet van telewerk. Maar een constructieve oplossing aanreiken voor het huidige maatschappelijk probleem, dat kunnen ze niet.

Een deel van de bevolking gedraagt zich steeds meer als woedende kleuters

Of althans geen oplossing die onze gezondheidszorg en de meest kwetsbaren onder ons beschermt. De vervelende waarheid is dat we onaangename maatregelen moeten treffen om zonder al te grote schade door deze crisis te navigeren. Het is maar de vraag of de huidige maatregelen zullen volstaan.

Kwalijk is bovendien dat sommige personen het eigen onderzoek, verricht op obscure webpagina's, boven de meest actuele data van gerenommeerde wetenschappelijke instituten stellen. Het is zo goed als onmogelijk om met dergelijke personen in debat te gaan, omdat ze in essentie de degelijke omgang met bronnen niet beheersen. Ze zijn quasi immuun zijn voor enige vorm van rede.

Ook in deze context en in het licht van de dramatische cijfers, lijkt het verplichten van maskers in alle sociale interacties, van het coronavaccin en van het strikt limiteren van de sociale contacten, de enige duurzame oplossing. Waar blijft die politieke moed?

Van de coronacijfers wordt dezer dagen niemand gelukkig. De eerstelijnszorg is overbelast, de diensten voor de contactopsporing kunnen niet bijbenen en de vrije bedden op intensieve zorgen zijn bijzonder schaars geworden. Overal in het land zitten werknemers binnen de gezondheidszorg op hun tandvlees of zijn reeds uitgevallen. Wie de ernst van deze situatie niet wil inzien, en de noodkreten uit de frontlinies als hysterie blijft wegzetten, getuigt van uitzonderlijk veel slechte wil. Dat er zich een zekere frustratie onder de bevolking verspreid heeft nu we een vierde ronde ingaan waarbij er ogenschijnlijk niets veranderd is in vergelijking met de vorige rondes, valt zeker te begrijpen. Het is een frustratie die ik zelf deel. Dat daarom alle maatregelen die tot nu toe genomen werden, in het bijzonder het vaccineren en het dragen van mondmaskers, nutteloos en overbodig waren, is me echter meer dan één brug te ver. Toen er op 21 november meer dan 35.000 mensen door Brussel trokken in een betoging tegen het coronabeleid, sneuvelden er niet uitsluitend autoruiten. Bij mij sneuvelde de hoop dat je de volledige bevolking kan overtuigen om aan één zeel te trekken om deze (en alle volgende) coronagolven te breken zonder verplichtende maatregelen. Een deel van de bevolking gedraagt zich steeds meer als woedende kleuters: ze houden niet van mondmaskers, niet van vaccins, en ook niet van telewerk. Maar een constructieve oplossing aanreiken voor het huidige maatschappelijk probleem, dat kunnen ze niet. Of althans geen oplossing die onze gezondheidszorg en de meest kwetsbaren onder ons beschermt. De vervelende waarheid is dat we onaangename maatregelen moeten treffen om zonder al te grote schade door deze crisis te navigeren. Het is maar de vraag of de huidige maatregelen zullen volstaan. Kwalijk is bovendien dat sommige personen het eigen onderzoek, verricht op obscure webpagina's, boven de meest actuele data van gerenommeerde wetenschappelijke instituten stellen. Het is zo goed als onmogelijk om met dergelijke personen in debat te gaan, omdat ze in essentie de degelijke omgang met bronnen niet beheersen. Ze zijn quasi immuun zijn voor enige vorm van rede. Ook in deze context en in het licht van de dramatische cijfers, lijkt het verplichten van maskers in alle sociale interacties, van het coronavaccin en van het strikt limiteren van de sociale contacten, de enige duurzame oplossing. Waar blijft die politieke moed?