Donderdag 16 maart was een stralende dag: 18 graden en een stralend blauwe hemel. Als Belg weten we maar al te goed dat we 100% moeten genieten van zo'n momenten. Tijdens de pauze trokken we dan ook naar het binnenplein op Gasthuisberg om een goed plekje in de zon en een ijsje te bemachtigen.
In diezelfde week mocht ik 22 kaarsjes uitblazen. Piepjong in het ziekenhuis, maar niet op de campus. Daar ben ik ondertussen duidelijk bij de oudsten, zeker nu de vijfdejaars begonnen zijn aan hun stage.
Stilletjesaan begin ik, samen met mijn generatiegenoten, aan het volgende hoofdstuk. Heel wat vrienden en vriendinnen gaan samenwonen, studeren af en gaan op zoek naar een job.
Ook voor mezelf en mijn collega geneeskundestudenten komen er spannende tijden aan. De periode van het voltijds studeren loopt immers op z'n einde en de stage komt langzaam maar zeker dichterbij. Je voelt duidelijk dat het bij veel studenten begint te kriebelen. Eindelijk komen de boeken tot leven. Eindelijk mogen we alles wat we zo hard gestudeerd hebben in de praktijk omzetten.
Tegelijkertijd wordt het bij iedereen ook heel duidelijk dat er een enorme verantwoordelijkheid op onze schouders terecht komt. Waar we tot nu toe meestal nog ver weg bleven van de patiënten en weinig schade kunnen aanrichten, treden we over een jaar binnen in de echte medische wereld. We zullen ongetwijfeld ook fouten maken. We kunnen alleen hopen dat ze niet te ernstig zijn en dat we er uit leren.
De stage komt langzaam maar zeker dichterbij. Het begint bij veel studenten te kriebelen. Eindelijk komen de boeken tot leven.
De verhalen van de vijfdejaars bereiken ons stilletjes aan. We beginnen ons een beeld te schetsen van hoe het eraan toe gaat: over hoe het interessant en leerrijk is. Over wat ze allemaal al hebben kunnen zien en doen. En die verhalen zijn bijzonder motiverend. Wel wordt het ook duidelijk dat de stageperiode voor velen vermoeiender is als gedacht. We zullen wachten meedraaien, een nacht op spoed staan enzovoort. Ik kan mij de vermoeidheid levendig inbeelden. Dit jaar mochten we drie keer één dag stage lopen en telkens was ik op het einde van de dag doodop. Een hele dag geconcentreerd zijn, veel informatie proberen op te nemen, trachten mee te denken en door het ziekenhuis rondcrossen is gewoon uitermate vermoeiend.
De laatste maanden van 'de mooiste tijd van ons leven' gaan in, en dat we er alles uit gaan halen staat vast. Voorlopig gaan we er dus ten volle van genieten hier met ons ijsje in de zon. En over een jaar zijn we hopelijk allemaal klaar voor dat volgende hoofdstuk.