Neem nu de 'burn-out'-telefoonlijnen van (enkele) mutualiteiten. Ja, ook ik ben voor laagdrempelige hulp bij elk soort lijden en ja, burn-out is een belangrijk fenomeen - maar hier loopt toch iets mis.

Om te beginnen moet je al lid zijn van bepaalde ziekenfondsen om er gebruik van te kunnen maken alsof lijden zich beperkt tot een bepaald ziekenfonds.

Leden werven

Daarbij wordt het voorgesteld alsof een telefonisch sessie van 45-60 minuten hetzelfde zou zijn als een face-to-face gesprek met een psycholoog (ik als voorstander van allerlei e- en m-health initiatieven denk dan: het kan zijn maar waar is het bewijs?) om dan zelf te benadrukken dat ze steeds kunnen doorverwijzen naar een psycholoog (geen arts?) in de buurt tijdens, of na die 5 sessies.

We noemen het een burn-outlijn want dat bekt lekker

En zeker ook benadrukken dat de lijnen ook open zijn voor andere problemen, maar we noemen het een burn-outlijn want dat bekt lekker. Wat paradoxaal allemaal.

Ziekenfondsen maken graag gebruik van dit soort marketingstrategieën om in de verf te zetten dat ze ook bezorgd zijn om het laatste modewoord en misbruiken dan dit thema om leden te winnen (zie homeopathie, saunabezoekjes en boswandelingen).

Waren ze echt bezorgd over hun klanten (want dat zijn het voor de "zieken"-fondsen) dan hadden ze samengewerkt en een gecentraliseerd initiatief genomen om kosteneffectief een burn-out lijn te ontwikkelen (of sterker een algemeen steunpunt voor geestelijke gezondheid). Maar dan valt die profilering natuurlijk weg.

Pilootprojecten

Een ander voorbeeld is de recente voorstelling van de burn-out-pilootprojecten vanuit het kabinet Gezondheidszorg. Ja, ook ik ben voor het onderzoeken van mogelijke invloeden en interventies bij burn-out en ja, dit moet gebeuren op allerlei vlakken: individueel, werksituatie, leefomgeving, maatschappij en spiritueel. Maar hier dreigt toch een stap overgeslagen te worden.

De medische sector is er amper uit wat burn-out nu juist is, dus hoe kun je beslissen welke pilootprojecten fondsen krijgen en hoe ga je evalueren of ze effectief waren? Er worden in praktijk tientallen verschillende criteria gehanteerd en als arts-psychiater weet ik niet eens hoe ik dat in mijn consultatieruimte op valide manier moet diagnosticeren.

Als er nog fondsen zijn, dan wet ik nog wel wat 'pilootprojecten

De overheid maakt graag gebruik van pilootprojecten om in de verf te zetten dat ze ook bezig zijn met bepaalde thema's zodat ze kiezers kunnen winnen. Zou het niet beter zijn geweest om fondsen vrij te maken voor degelijk onderzoek naar burn-out (of pakweg geestelijke gezondheid in het algemeen)? Want moet je niet eerst een diagnose kunnen stellen voordat je in het wilde weg begeleidingen/behandelingen begint toe te passen?

En hoewel er al belangrijke stappen zijn gezet naar de ontwikkeling van een eerstelijnszorg geestelijke gezondheid, er is nog een lange weg af te leggen.

Als er nog fondsen zijn dan weet ik nog wel wat "pilootprojecten".

Ach, Blauwe Maandag is weer gepasseerd. Wanneer gaan we eens iets structureel doen op deze dag?

Neem nu de 'burn-out'-telefoonlijnen van (enkele) mutualiteiten. Ja, ook ik ben voor laagdrempelige hulp bij elk soort lijden en ja, burn-out is een belangrijk fenomeen - maar hier loopt toch iets mis. Om te beginnen moet je al lid zijn van bepaalde ziekenfondsen om er gebruik van te kunnen maken alsof lijden zich beperkt tot een bepaald ziekenfonds.Leden wervenDaarbij wordt het voorgesteld alsof een telefonisch sessie van 45-60 minuten hetzelfde zou zijn als een face-to-face gesprek met een psycholoog (ik als voorstander van allerlei e- en m-health initiatieven denk dan: het kan zijn maar waar is het bewijs?) om dan zelf te benadrukken dat ze steeds kunnen doorverwijzen naar een psycholoog (geen arts?) in de buurt tijdens, of na die 5 sessies.En zeker ook benadrukken dat de lijnen ook open zijn voor andere problemen, maar we noemen het een burn-outlijn want dat bekt lekker. Wat paradoxaal allemaal.Ziekenfondsen maken graag gebruik van dit soort marketingstrategieën om in de verf te zetten dat ze ook bezorgd zijn om het laatste modewoord en misbruiken dan dit thema om leden te winnen (zie homeopathie, saunabezoekjes en boswandelingen).Waren ze echt bezorgd over hun klanten (want dat zijn het voor de "zieken"-fondsen) dan hadden ze samengewerkt en een gecentraliseerd initiatief genomen om kosteneffectief een burn-out lijn te ontwikkelen (of sterker een algemeen steunpunt voor geestelijke gezondheid). Maar dan valt die profilering natuurlijk weg.PilootprojectenEen ander voorbeeld is de recente voorstelling van de burn-out-pilootprojecten vanuit het kabinet Gezondheidszorg. Ja, ook ik ben voor het onderzoeken van mogelijke invloeden en interventies bij burn-out en ja, dit moet gebeuren op allerlei vlakken: individueel, werksituatie, leefomgeving, maatschappij en spiritueel. Maar hier dreigt toch een stap overgeslagen te worden.De medische sector is er amper uit wat burn-out nu juist is, dus hoe kun je beslissen welke pilootprojecten fondsen krijgen en hoe ga je evalueren of ze effectief waren? Er worden in praktijk tientallen verschillende criteria gehanteerd en als arts-psychiater weet ik niet eens hoe ik dat in mijn consultatieruimte op valide manier moet diagnosticeren.De overheid maakt graag gebruik van pilootprojecten om in de verf te zetten dat ze ook bezig zijn met bepaalde thema's zodat ze kiezers kunnen winnen. Zou het niet beter zijn geweest om fondsen vrij te maken voor degelijk onderzoek naar burn-out (of pakweg geestelijke gezondheid in het algemeen)? Want moet je niet eerst een diagnose kunnen stellen voordat je in het wilde weg begeleidingen/behandelingen begint toe te passen?En hoewel er al belangrijke stappen zijn gezet naar de ontwikkeling van een eerstelijnszorg geestelijke gezondheid, er is nog een lange weg af te leggen.Als er nog fondsen zijn dan weet ik nog wel wat "pilootprojecten".Ach, Blauwe Maandag is weer gepasseerd. Wanneer gaan we eens iets structureel doen op deze dag?