Samenwerking met politie

Een goed jaar geleden ondertekenden de Limburgse ziekenhuizen, het parket en de politiezones een protocol dat afspraken over samenwerking vastlegde. De huisartsenkring van de Zennevallei (Halle en omgeving) tekende rond dezelfde tijd ook een protocol met de politiediensten. De Orde vindt zoiets een goede zaak omdat het de vlotheid en de doeltreffendheid van de samenwerking kan verbeteren. Maar er moet wel coherentie blijven tussen verschillende regio's, en wettelijke en deontologische principes moeten zeker gehandhaafd blijven. De Nationale Raad publiceerde daarom eind april een synthesedocument dat de algemene beginselen eens op een rijtje zet. Dit document heeft het wel alleen over de samenwerking tussen politie en parket enerzijds, en de ziekenhuizen anderzijds. Het gaat niet over de huisarts en de eerste lijn. Het document vindt het warm water niet uit. Het legt de principes uit van het beroepsgeheim, bespreekt kort noodsituaties - wanneer de arts spreekrecht heeft, of zelfs spreekplicht. Dat is de bekende toepassing van het Strafrecht en de medische deontologie - hier handzaam samengebracht. Welke houding neemt de arts tijdens een 'casusoverleg'? Kan de arts vertellen aan een politieagent wat hij aan een onderzoeksrechter zou meedelen? Veel van de besproken knelpunten zijn ook al bekend uit de adviezen van de Orde. Wat zijn de do's en don'ts wanneer de politie een arts vraagt om bloed af te nemen? Hoe deelt de arts het resultaat mee van bijvoorbeeld een DNA-onderzoek? Mag de politie een arts vragen om een attest dat een verhoor of een opsluiting verantwoord is? Een van de punten die naar voren kwam in het samenwerkingsprotocol dat de Limburgse ziekenhuizen tekenden, is wat er moet gebeuren wanneer een patiënt die is opgenomen in het ziekenhuis als vermist is opgegeven bij de politie. Een patiënt heeft misschien redenen om niet te willen dat zijn omgeving weet in welk ziekenhuis hij verblijft. De privacy van de patiënt moet gerespecteerd worden maar dat wil niet zeggen dat de politie moet doorgaan met een nutteloze zoektocht. Het synthesedocument pikt deze kwestie ook op. Het ziekenhuis kan in dit geval de politie op de hoogte brengen via de Provinciale Raad. Een drijfveer voor artsen én politie om onderlinge samenwerkingsakkoorden af te sluiten is het vergroten van de veiligheid voor beide partijen. Artsen die als groep al te vaak het slachtoffer zijn van agressie zijn uiteraard vragende partij.Maar de richtlijnen van de Orde leggen alleen vast wat artsen moeten of kunnen doen, niet hoe de politie prioriteiten moet bepalen. Voor politiediensten is het belangrijk dat, wanneer ze een beroep moeten doen op de spoed - als ze iemand begeleiden of zelf slachtoffer zijn - ze daar kunnen rekenen op een snelle service. Voor de Orde is een grotere prioriteit op de spoeddienst in deze gevallen wel aangewezen.Het eerste punt dat in het document aan bod komt betreft juist de veiligheid. Wanneer een patiënt in het ziekenhuis een bedreiging vormt voor de arts zelf, voor andere patiënten of medewerkers van het ziekenhuis moet de arts niet aarzelen. Hij waarschuwt de politie en geeft de naam van de persoon. Daarbij geeft hij geen medische gegevens prijs.