...
En hoe gaat het met jullie? Het was de laatste vraag die de lesgevers ons stelden na een online lesdag Huisartsgeneeskunde in het kader van ons coassistentschap. Indien we daar nood aan hadden, konden we nog wat langer in de 'Blackboard Collaborateruimte' blijven dobberen om uit te blazen bij deze twee praktijkopleiders in kleinere groep. Hun vraag kwam op een moment dat het watertrappelen in de overweldigende vloed aan berichtgeving van de universiteit, en de stilaan woelende onzekerheden rond onze coschapperiode in deze coronatijden me bijna te moeilijk werd. Dat er iemand de tijd nam om te vragen of het met ons wel goed ging, brak mijn dijken. De tijd en het geduld die ze als vanzelfsprekend hadden, maakten dat ik daarna weer wat armkracht kreeg en mezelf op het droge kon trekken. Natuurlijk zijn er veel schone initiatieven of collega's waar je als arts (in spe) bij terecht kan wanneer het allemaal even niet meer goed lukt, maar een uitgestoken hand is laagdrempeliger en doet je soms beseffen dat je al even op je reserves aan het teren bent. Hoe symbolisch de wapperende witte badhanddoeken uit de ramen na een werkdag ook zijn, hoe hard er voor je prestaties ook geklapt wordt: het zijn deze kleine persoonlijke initiatieven die zorgverleners ondersteunen. Dat wij bovendien als coassistent of stagiair ook gezien worden, doet me weer dapper(der) voort spartelen. Langs alle kanten hoor ik dat de menselijkheid in deze onmenselijke tijden gebracht wordt door individuen. Waar grote organisaties zich bijna lijken te verliezen in de organisatorische kant van deze coronacrisis, hebben enkele persoonlijkheden wel oog voor het medemenselijke vlak. Mijn twee luisterende redders die tussen hun consultaties en lesgeven door oog hadden voor de coassistenten. Een enkele specialist die een online casusplatform lanceerde om stagiairs wiens stage in het water is gevallen nog wat kliniek voor te schotelen. Een tutor die bij het decanaat bezorgdheden van de studenten aankaartte. Het zijn deze begeleiders die begrijpen dat tijdig signalen opvangen en boeien uitgooien heel wat stages redt. Op mijn beurt probeer ik op regelmatige basis aan vrienden in de zorg te vragen of ze het nog volhouden. En heb je er de fut niet voor? Begrijpelijk. Hopelijk tref je een paar uitgestoken handen. Dus, hoe gaat het daar met jullie?