...

Juliette Gréco, in 1927 geboren in Montpellier, toonde zich als tiener al een geëngageerde jongedame. Haar moeder, een verzetsstrijder, betrok de kleine Juliette bij haar ondergrondse activiteiten waardoor die op 15-jarige leeftijd door de Gestapo even gevangen werd gezet. Haar moeder en zus werden gedeporteerd naar Ravensbrück maar overleefden het kamp. Na de Tweede Wereldoorlog trok Juliette Gréco naar Parijs waar ze eerst aan de bak kwam als actrice en ook poëzie vertolkte op de radio. Ze had internationaal succes als cabaretière en schopte het tot in de Verenigde Staten.Jean Cocteau gaf haar een eerste grote filmrol in zijn Orphée (1950). Eind jaren 1950, begin jaren 1960 dook ze op in Amerikaanse topfilms. Met Hollywoodgroten als Ava Gardner, Tyrone Power en Errol Flynn speelde ze in de Ernest Hemingway-verfilming The Sun Also Rises (1957). Met Flynn deelde ze een jaar later opnieuw het scherm in The Roots of Heaven van grootmeester John Huston. En met die andere gigant Orson Welles was ze te bewonderen in Crack in The Mirror (1960).Juliette Gréco trouwde driemaal, onder anderen met de ook al dit jaar overleden Michel Piccoli. Eerder had ze een tijdje relaties met filmmogol Darryl F. Zanuck, met Miles Davis en met de existentialistische schrijver Albert Camus. Het was een andere existentialist, Jean-Paul Sartre, die haar aanraadde te zingen. Zij zou diens filosofische stroming aan een ruimer publiek openbaren. Gréco veroverde in de jaren 1950 de grootste zalen van Parijs en creëerde haar eigen enigma. Haar gitzwarte haar en gemaquilleerde ogen gaven haar zeker in combinatie met de zwarte gewaden die ze steeds droeg, een aura van mysterie. Talrijk zijn de magnifieke foto's met Franse sterren en internationale vedetten op beroemde plekken als Café de Flor, Les Deux Magots of de Saint-Germain in de gelijknamige wijk Saint-Germain-Des-Prés. Ze was ook een voortvechtster van de seksuele vrijheid wat leidde tot pittig ondeugende (of zoals het in Frans zo veel treffender klinkt: 'coquin') lyrics.Het beste voorbeeld daarvan was Déshabillez moi uit 1967, een lied dat net doordat het verboden werd op de Franse televisie uitmondde in een gigantische radiohit die naar haar eigen zeggen de relaties tussen mannen en vrouwen voor altijd zou wijzigen. Ofschoon ze geen eigen nummers schreef, stond ze hoog in aanzien bij sterren als Charles Aznavour of Charles Trenet, wier nummers ze op een ongeëvenaarde wijze wist te vertolken. Ze ontdekte Serge Gainsbourg en bracht de carrières van Léo Ferré of Jacques Brel (met wie ze in de film Far West speelde) naar ongekende hoogtes.Zelf wist Juliette Gréco met haar poëtische vertolkingen door te dringen tot de harten van een breed publiek. Bovendien was ze een en al elegantie zoals bleek uit de woorden die de Franse president Emmanuel Macron twitterde naar aanleiding van haar overlijden: "Elle était l'élégance et la liberté. Juliette Gréco a rejoint Brel, Ferré, Brassens, Aznavour et tous ceux qu'elle interpréta au panthéon de la chanson française. Son visage et sa voix continueront à accompagner nos vies. La 'muse de Saint-Germain-des-Prés' est immortelle."