'Mogen we Leif/huisartsen nog waarderen?'

IIk kan het niet laten om te reageren op het artikel 'Mogen we euthanasievraag ernstig nemen?' (zie Artsenkrant nr. 2601 blz. 12-13) met de vraag 'Mogen we Leif/huisartsen nog waarderen?'De manier waarop Ivo Uyttendaele de uitvoering van een euthanasie voorstelt, is volledig uit de bocht. Dat hij in een taalgebruik, onze Facebookmanier van communiceren zeer waardig (en dit is geen compliment voor het zogezegde 'hippe' taalgebruik van de heer Uyttendaele) de euthanasiecommissie "onnozel" noemt, tot daaraan toe. Maar dat hij stelt dat elke arts bij het uitvoeren van een euthanasie dat doet enkel en alleen uitgaande van de geschreven letters van een verzoek, zonder in gesprek te gaan met de patiënt, zonder zelfs de patiënt te onderzoeken, is toch wel zeer kras.Als vrijwilliger bij Leif Antwerpen heb ik regelmatig contact met patiënten die een euthanasievraag hebben, met (huis)artsen die hun patiënten beluisteren en begeleiden, en met Leifartsen die adviezen geven en al eens een euthanasie uitvoeren. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de artsen waarover Uyttendaele het heeft, nog niet tegenkwam. Ik ontmoette in mijn jarenlange ervaring als vrijwilliger nog geen 'onnozelaars', nog geen artsen die patiënten 'doodspuiten', nog geen artsen die niet in eer en geweten omgaan met de euthanasiewet, de Wet op de patientenrechten en - vooral - hun patiënten.Het artikel en de uitspraken van Uyttendaele zijn een regelrechte mokerslag voor elke arts die zijn 'stiel' met liefde doet, in respect voor zijn patiënt en diens zelfbeschikking. Bovendien tonen de uitlatingen van de heer Uyttendaele weinig respect en empathie voor de patiënt die een euthanasievraag stelt.