...

Velen van ons denken nu al nostalgisch terug aan de afgelopen zomermaanden: zon, zee, strand. Dolce far niente. De kindjes waren thuis, werkzaamheden mochten even op een lager pitje. Dan steekt de terugkeer naar de normaliteit. Al denken ze daar in de ziekenhuizen anders over. Daar is het in de zomer alle hens aan dek. Nochtans hebben ook artsen recht op vakantie. Of toch zij die al wat hoger op de ladder staan... Het zijn namelijk de seniorartsen die als eerste hun verlof inplannen. De assistenten krijgen wat er overblijft, en moeten inspringen voor de vele afwezigheden. Een van mijn dichtste vriendinnen is psychiater in opleiding. Regelmatig hang ik aan haar lippen wanneer ze me sappige, grappige of hartverscheurende verhalen vertelt. Haar job is verschrikkelijk boeiend, rijk in menselijkheid en geeft vaak voldoening, maar is tegelijk erg zwaar. Vooral de verantwoordelijkheid weegt, op een moment dat je nog niet alles weet en kan. En de vakantieperiode, die was allesbehalve rustig... We videobellen begin augustus, wanneer ze thuis zit met een acute gastro-enteritis. Ze is zo zwak dat haar moeder moet langskomen met zakjes Protectis (O.R.S.). Ieder uur probeert ze een slokje water binnen te houden. Haar benen dragen haar slechts met moeite tot aan het toilet. Ze hoopt dat ze er snel weer bovenop is. Niet zozeer omdat ze zich zo belabberd voelt, wel omdat haar afwezigheid in het ziekenhuis 'niet goed uitkomt'. (Nooit eigenlijk.) Ze heeft veel dossierwerk, wil niet te veel consultaties verplaatsen, denkt aan die ene vrouw die het de week ervoor echt niet goed stelde. Tussen het braken door, voelt ze zich schuldig dat een collega nu haar shifts moet overnemen. "En hij was al uitgeput." Een paar weken eerder stierf haar opa. Een uur voor hij de ogen sloot, had ze hem nog gehoord aan de telefoon. Het nieuws komt hard aan. Nu, veel tijd voor rouw is er niet. Op haar eentje is ze verantwoordelijk voor zeventig opgenomen patiënten, waarvan een paar complexe casussen (lees: hallucinerende, agressieve of suïcidale patiënten). Soms moet de politie of het parket tussenkomen - ook dan is ze grotendeels verantwoordelijk voor de communicatie met de verschillende partijen. Daarnaast hebben ook de families recht op informatie, of troost, en dat het liefst rechtstreeks van de arts. Tussendoor zijn er de ambulante consulten, multidisciplinaire vergaderingen en 's nachts is ze soms van wacht. 18 augustus: ze verontschuldigt zich dat ze mij pas op het einde van de dag een gelukkige verjaardag kan wensen. Ze weet niet waar haar hoofd staat. Ik krijg een korte update van de situatie op de verschillende afdelingen psychiatrie waarvoor ze instaat. Het klinkt erg chaotisch maar ze heeft het onder controle. Alle patiënten worden correct opgevangen en ook de verpleegkundigen slagen erin om het hoofd boven water te houden. Ze is tevreden. Ik sta (alweer) versteld van haar arbeidsethos en haar positieve ingesteldheid. Ik bedenk wat een voorrecht het is dat ik hier op een Spaans eilandje, zorgeloos, aan mijn piña colada zit te slurpen, en vraag me af wie háár zal opvangen wanneer het even minder gaat. Wellicht die collega die zelf al uitgeput is... Aan het einde van het gesprek zegt ze nog dat de zomermaanden er gelukkig bijna opzitten. Ze hoopt dat het wat kalmer is als iedereen terug op post is. Helaas: na het verstrijken van de laatste maand zonder R en met de herfst in aantocht, begint voor de artsen pas het echte werk.