Jazz van alle generaties

De Waalse drummer Antoine Pierre (°1992) maakte naam aan de zijde van gitarist Philip Catherine en met TaxiWars, de groep rond Tom Barman en saxofonist Robin Verheyen. Steeds meer concentreert Pierre zich ook op eigen projecten, zoals de negenkoppige band URBEX ELECTRIC. Ruim een jaar geleden bracht URBEX ELECTRIC tijdens het Brussels Jazz Festival in Flagey een hommage aan Miles Davis, die nu op cd verscheen onder de naam Suspended. Niet toevallig is Pierres eerbetoon specifiek gericht op Bitches Brew, het iconische dubbelalbum van Davis dat vorig jaar zijn 50ste verjaardag vierde, en mee aan de basis lag van de ontwikkeling van de jazzrock of fusion. Fascinerend hoe dit subgenre, dat op zeker moment zowel in jazz- als in rockmiddens verguisd werd, aan een renaissance toe is. Ook voor de jongste generatie Belgische jazzmusici is het een inspiratiebron. Net als op Bitches Brew het geval is, dupliceert Pierre op Suspended bepaalde instrumenten, met bijvoorbeeld twee gitaristen en twee keyboardspelers. URBEX ELECTRIC is echter geen coverband. Het gebrachte repertoire is helemaal van Pierres hand. Haast onvermijdelijk is de sound zelf minder baanbrekend dan in 1970, maar dat is een detail. Het geheel ademt op een geïnspireerde wijze de geest van de 'elektrische' Miles Davis, het ene moment genadeloos groovend, het andere moment sferisch en mysterieus. Hoe klein ons land ook is, sommige steden en regio's hebben, net als in de Verenigde Staten, op jazzvlak een eigen gezicht. Met de Limburgse jazzscene is dat bijvoorbeeld het geval. Een van de juwelen aan de Limburgse jazzkroon is het Muze Jazz Orchestra (MJO), dat in 2010 werd opgericht. Op het programma van deze negenkoppige band staat veel eigen muziek, maar ook met zijn Frank Zapparepertoire wist het Muze Jazz Orchestra luisteraars voor zich te winnen. De kubistische aanpak van Zappa weerklinkt ook enigszins in Times Change and So Must We, een driedelige suite die speciaal voor de band werd geschreven door de jonge Limburgse saxofonist Lennert Baerts (°1996). Dit ambitieuze werkstuk ging op 9 juni 2019 in première in CC MUZE in Heusden-Zolder, de thuisbasis van het orkest (vandaar ook zijn naam). Ik was er toen bij, en stond achteraf paf. Niet alleen steeg die dag het speciaal voor de gelegenheid uitgebreide orkest boven zichzelf uit, ook Baerts zette zich met deze meer dan 70 minuten durende compositie op de kaart. Niet in het minst omdat hij amper 21 was toen hij de eerste noten ervan schreef. Op cd zijn de energie en de dynamiek van die live uitvoering niet zo gemakkelijk te vatten. Toch is het een geschenk dat deze muziek voor het nageslacht werd vastgelegd. Als een vloedgolf spoelt Times Change and So Must We over je heen, onderweg met gemak refererend aan een halve eeuw geschiedenis van de jazz en de hedendaagse muziek. Aan het slot zetten Baerts en het orkest je veilig op het strand neer, met zicht op de einder. Times Change and So Must We is immers ook programmatische muziek, die geïnspireerd is op onze actuele rumoerige tijden, maar ook troost biedt. Naast de moeilijke tijden die vele artiesten doormaken, zijn sommigen erin geslaagd van de nood een deugd te maken. Zo trok de Amerikaanse pianist Fred Hersch (°1955) zich terug in zijn tweede verblijf in de bossen van Pennsylvania om er op zijn eigen Steinwayvleugel een soloalbum op te nemen. Songs From Home, luidt de gepaste titel. Nu Keith Jarrett om gezondheidsredenen (allicht blijvend) op non-actief staat, is Fred Hersch, samen met Brad Mehldau, mogelijk de grootste pianovertolker geworden van het standardsrepertoire in de jazz. Gezien zijn levensloop, is dat des te opmerkelijker. Zo lag hij in 2008 meer dan twee maanden in coma. Vier jaar geleden deed Hersch in Artsenkrant (AK 2494) op openhartige wijze zijn verhaal. Naast twee eigen composities, speelt Hersch op Songs From Home negen standards. Sommige zijn in een jazzcontext weinig voor de hand liggend, en stammen uit het poprepertoire, zoals Wichita Lineman van Jimmy Webb (origineel gezongen door Glen Campbell) en All I Want van Joni Mitchell. Hersch is een specialist in het muzikaal ontrafelen van klassiekers, dit echter zonder de emotie uit het oog te verliezen. Songs From Home klinkt vooral oprecht. Je stelt je tijdens het beluisteren voor dat Hersch in de intimiteit van zijn eigen woonkamer zit en daar zijn piano laat zingen, zonder enige drang of dwang. Het slot van het album spreekt in dat opzicht boekdelen: When I'm Sixty-Four van Lennon en McCartney. Want jawel, op het moment van de opname was Hersch er 64.