...

De prilste Amerika-ervaring van dokter Marnix gaat terug tot 1975, toen hij als 18-jarige op roadtrip door de VS trok: "Mijn vader - Louis van Holsbeeck is als 91-jarige pas eind 2020 gestopt als huisarts! - had me uitgedaagd: als ik niet rookte, zou hij mijn reis sponsoren. Een van de zaken die ik zeker wilde bezoeken, was het autobedrijf dat de voorouders van mijn mama in Michigan hadden uitgebouwd. Ik bezocht toen ook de universiteitscampus van Ann Arbor. Toen heb ik me voorgenomen: hier wil ik ooit werken." Voor zichzelf had de jonge Marnix van Holsbeeck een toekomst als archeoloog, geoloog of schrijver in gedachten. "Mijn vader overtuigde me echter om geneeskunde te doen: ' Die andere interesses kan je later nog ontplooien.' Net zoals hij me naderhand met radiologie heeft laten kennismaken, omdat hij wist dat ik een goed visueel geheugen en een grote interesse voor sport had." Die keuze heeft hij zich nooit beklaagd. "Ik had in Leuven duidelijk gemaakt dat ik zeker een jaar extra opleiding in Amerika wilde volgen. Ik had door dat de kansen en middelen ginds veel groter waren: eind jaren '80 hadden ze in Ann Arbor 40 stafleden, in Leuven vijf..."Dat ene jaar in Michigan is een gamechanger gebleken. "Opnieuw in Leuven werken bracht niet wat me was voorgespiegeld, ondanks de uitdaging om er een dienst musculoskeletale radiologie uit te bouwen. Toen ik een job in Detroit aangeboden kreeg, hebben we lang getobd. We voelden dat een 'ja' zou betekenen dat mijn en onze toekomst in de VS zou liggen en dat terugkeren naar België niet evident zou zijn." Dertig jaar later, als ik dr. Marnix en zijn eega in Zaventem ontmoet, bevestigen ze dat: "Wij komen nog geregeld naar België voor onze ouders. Maar het leven van de kinderen en kleinkinderen en dus dat van ons ligt in Michigan." Iedereen van het gezin heeft intussen trouwens dual citizenship, behalve zoon Lodewijk, vertelt die tijdens onze videocall met Lansing, state capital van Michigan waar Lodewijk en Elise wonen. Lodewijk werkt daar als radioloog aan de University of Michigan, overigens samen met Elise's echtgenoot. Die is zoals Elise doctor of osteopathic medicine en bovendien radioloog , luidt het in vloeiend Nederlands with a slight English accent. Lodewijk: "Ik voel me meer Belg, veel minder Amerikaan, vandaar dat ik geen dual citizenship heb. Ik heb (nog) geen kinderen, maar ik vind het wel belangrijk dat ze hun taal en roots in België leren kennen. Ik heb hier zelf ook Nederlands gestudeerd." Dat hij professioneel in de voetsporen van zijn vader is getreden, mag niet verwonderen: "Ik heb van kleinsaf ervaren hoe passioneel mijn vader en grootpapa met geneeskunde bezig waren, dus leek me dat een evidente studiekeuze. Dat ik me (ook) heb gespecialiseerd in de musculoskeletale radiologie komt door mijn visueel geheugen en passie voor sport." Vader en zoon van Holsbeeck hebben elk een eigen specialisatie. Dr. Marnix is verbonden aan het Henry Ford Hospital en Wayne State University in Detroit en geniet in sportmiddens ruime bekendheid. "Sportteams (ijshockey, American football, baseball, basket) maken gebruik van een echografietechniek die ik ontwikkeld heb: op het veld wordt een echo van een gewonde speler via satelliet naar het ziekenhuis gestuurd die wij verder analyseren. De meeste profteams beschikken over de nodige apparatuur om zulke scans te maken," vertelt hij. Dr. Lodewijk doet, naast lesopdrachten, op de University of Michigan-campus vooral klinisch onderzoek. "Ik ben vooral bezig met (sport)kwetsuren bij adolescenten. Op Amerikaanse highschools wordt heel veel gesport, en blessures bij die 12- tot 17-jarigen hangen ook samen met het fenomeen van de dichtgroeiende groeischijven." Pittig detail: als ik pols naar de favoriete sport van mijn gesprekspartners klinkt het unisono: Football! Nee, geen touchdown, maar balletjes trappen - en daarbij laat ook Elise zich niet onbetuigd. Of hoe de Rode Duivels tot in Michigan fans hebben... De oudste dochter en jonge mama bleek al van jongsaf artistiek onderlegd. "Tekenleraars zagen wel potentieel, maar net zoals eertijds bij papa leek het ons verstandiger als ik eerst een geneeskunde- opleiding zou voltooien. Een switch richting kunsten kon ik naderhand nog maken", dixit Elise. In de VS blijken de opleiding DO (doctor of osteopathic medicine) en MD (medical doctor) deels gelijklopend - "met dien verstande dat je als DO meer praktijkgericht en manueel werkt rond botten en gewrichten. Ik heb wel een jaar fysische geneeskunde en revalidatie gevolgd", vult ze aan."Maar omdat ik toch niet dezelfde passie voor geneeskunde voelde, ben ik me gaan toeleggen op medische illustraties. Zo heb ik de derde editie van mijn vaders handboek Musculoskeletal Ultrasound tot iBook uitgebouwd met eigen 2D- en 3D-animaties en beelden." Deze multimedia-basishandboeken zijn ook in Spaanse en Portugese edities beschikbaar voor de Latijns-Amerikaanse markt, krijg ik te horen. En vult Lodewijk aan: "Ik heb ook al samengewerkt met mijn zus voor illustraties van mijn studies." It all stays in the family met andere woorden. Elise verklaart haar artistieke keuzes als volgt: "Ik voel heel weinig affiniteit met moderne kunst, geef mij maar anatomie zoals bij Netter, Vesalius of de Vlaamse meesters. Op mijn eerste afspraakje met mijn man zijn we in het Detroit Institute of Art schilderijen gaan bekijken." Opvallend in hun verhaal: iedereen van deze 'medische' familie woont in mekaars buurt. "Lansing is maar een uurtje rijden van Detroit, da's peanuts in de VS", klinkt het. Maar heeft covid jullie contacten niet beknot? "Ikzelf en de meeste hulpverleners zijn al gevaccineerd. Ik denk dat de situatie in Michigan vergelijkbaar is met België, maar ons sociale leven is wel open. Elk weekend komen drie- tot vijfduizend mensen naar de kerk. De richtlijnen inzake maskers en afstand gelden bij ons ook, maar ik was shocked dat iedereen op de dijk in Nieuwpoort maskers droeg", dixit vader Marnix. Lodewijk vult aan: "Ik ben in november nog in België geweest. Een avondklok kennen we niet, de restaurants en kappers zijn hier open. Ik merkte recent in Florida dat daar een veel lossere sfeer heerste, met dicht bij elkaar dansende jongeren. Dan zijn wij in Michigan toch voorzichtiger, denk ik." En hoe was Kerstmis? "Dat hebben we met de hele familie gevierd. It was a calculated risk we were willing to take", vertelt Elise. Een ding wil dr. Marnix beslist nog meegeven: het negatieve imago van Detroit klopt helemaal niet meer. "De stad heeft echt een omwenteling doorgemaakt, downtown Detroit is heel fraai gerenoveerd en opnieuw hip en trendy. Maar dat geldt ook voor de hele regio: prachtig gelegen aan de meren, met zicht op Canada. Ik zie de toekomst echt positief in. Jullie moeten zeker eens komen kijken."