...

Dokter Philippe Devos geeft er voortijdig de brui aan als Bvas-voorzitter. De combinatie werk/privé-leven/pandemie/syndicalisme eiste een te hoge tol. Alle begrip daarvoor. Zijn ontslag legt wel een structurele zwakte van het artsensyndicalisme bloot: amateurisme. De ziekteverzekering is zeer technische materie. Neem de Commissie Tegemoetkoming Geneesmiddelen waar de terugbetaling van medicijnen aan bod komt. Hallucinant complex. Ziekenfondsen hebben voor elk (deel)domein professioneel betaalde vergadertijgers in huis. De artsen bereiden zich voor met vrijwillig huis-, tuin- en keukengebroddel op zondagnamiddag... Komt bij dat al die noeste arbeid amper geapprecieerd wordt door de collega's. Ze beseffen vaak niet eens waarover het gaat. De afkalvende deelname aan de artsenverkiezingen is daarvan het beste bewijs. Artsensyndicaten worden (een beetje) gefinancierd. Een hogere dotatie lost het probleem echter niet op. Dit is een ware catch 22. Terecht staat men op zijn onafhankelijkheid. Te veel afhangen van overheidsmanna is niet wenselijk. Tegelijk is geld onontbeerlijk om professioneel te kunnen werken. Met lidgelden alleen zal het niet lukken. Schaalvergroting kan een deel van de oplossing zijn. Al is een eenheidssyndicaat evenmin wenselijk. Wel is met name de Bvas aan een grondige introspectie toe. Wordt elke euro wel goed besteed? Zijn er werkelijk lokale afdelingen en kantoren nodig? En allicht wordt ook nog eens nodeloos veel tijd en energie verloren aan het intern verzoenen van standpunten. Tot slot moet het mogelijk zijn de krachten te bundelen. Schaalvergroting kan impliceren dat Domus Medica, Bvas en Kartel over bepaalde, niet-ideologische thema's gemeenschappelijk standpunten innemen.