...
Insomnia. Het is me niet vreemd. Vooral in het weekend durf ik er wel eens last van te hebben. Er zijn dan twee opties: blijven liggen en jezelf erin opjagen of toch maar opstaan. Ik kies doorgaans voor het laatste.Geboeid keek ik op televisie naar de interventie van een PIT-team. De verpleegkundige van dienst werd bij een oudere man geroepen. De man in kwestie lag, cachectisch en duidelijk in ademnood, in de zetel. "Hij eet al drie dagen niet meer en sinds vandaag drinkt hij ook niks meer", gaf zijn vrouw aan. "Een pneumonie" zei de verpleegkundige. Onderschat nooit de gut feeling en klinische blik van een ervaren verpleegkundige: ze bleek gelijk te hebben. "Awel mateke", zei ze tegen de man die ondertussen een zuurstofmasker kreeg. Mateke. Wat zou die man in godsnaam misdaan hebben om op die manier te worden aangesproken door een onbekende, vroeg ik me af. Misschien is ze wel socialistisch, en kopieert ze de lokroep van haar voorzitter, dacht ik even. Al weet ik niet of er nog veel socialisten zijn in Antwerpen, ik kom er niet vaak genoeg.Ik kan de zorgverleners in mijn regio wel garanderen dat, als ik ooit in een dergelijke positie beland, ik mijn laatste krachten gebruik om hen erop te wijzen dat ik op een andere manier wens aangesproken te worden. Don Berwick, naar wie ik opkijk, gaf het ruim tien jaar geleden al aan: "Ik vrees niet om ziek te worden, ik vrees om waardigheid te verliezen. Om aangesproken te worden op een manier waarop ik niet wens aangesproken te worden."