...

Dokter Arzoo Bahramand is alvast sceptisch: "Ik kan moeilijk geloven dat ze veranderd zijn. Als ik hoor dat in Kandahar drie of vier mensen zijn vermoord omdat ze gewerkt hebben met het leger, als ik verneem dat vrouwen opnieuw geslagen worden of dat in Jalalabad demonstranten zijn neergeschoten of in Kunduz vrouwen worden uitgehuwelijkt, dan wekt dat niet meteen vertrouwen." Bovendien maakt ze gewag dat ngo's in de provincie Herat te horen hebben gekregen dat ze hun werkzaamheden inzake onderwijs en gezondheidszorg moeten afbreken. "Dat bewijst dat de officiële nieuwskanalen niet alles vertellen!" De arts heeft de voorbije dagen ook meermaals gebeld met haar schoonfamilie, vriendinnen en collega-artsen. Daaruit blijkt nogmaals hoe bezorgd de mensen ter plaatse zijn. "Mijn schoonzussen zijn alle drie leerkracht. Ze zitten momenteel thuis, maar ze weten niet of ze binnenkort, als de scholen in september heropenen, nog naar hun werk kunnen en mogen gaan. In Kaboel zijn de scholen momenteel open, verneem ik, maar blijkbaar gaan er nog amper meisjes naar school." Dr. Bahramand vertelt het verhaal van haar schoonzussen met een krop in de keel. "Ik probeer iedereen die ik spreek gerust te stellen en moed in te spreken, in de zin van ' we zijn 20 jaar verder, misschien zijn de taliban in hun denken inderdaad geëvolueerd'. Maar twee dagen geleden vertelde een van mijn schoonzussen dat ze gehoord had dat de imams in hun thuisstad Jalalabad de opdracht hebben gekregen om lijsten te maken van alle meisjes ouder dan 15 jaar en van alle weduwen die nog geen 45 jaar zijn. De taliban zouden beslissen wie er zou worden uitgehuwelijkt. Terwijl ze het verhaal vertelde, barstte mijn schoonzus in tranen uit. Moeten samenleven met een taliban is een horrorscenario voor ons vrouwen, dat wil niemand." "Op zo'n moment voel ik wel dat ze mij niet alles vertellen of dat ze misschien denken: 'Jij bent in Europa, je beseft niet hoe het hier echt aan toegaat'. Dat geeft me zo'n gevoel van machteloosheid. Ik wil helpen, maar ik weet nog niet goed hoe. Je moet weten: die drie schoonzussen zijn niet getrouwd, ze wonen thuis bij mijn schoonmama-weduwe. Maar om buiten te komen, boodschappen te doen en zo: volgens de taliban kan dat alleen met boerka en onder begeleiding van een man. Maar die is er niet! Hun situatie baart mijn man, hun broer, ook grote zorgen. Hij wordt 's nachts soms wakker met de vraag ' Wat moet ik doen? Moet ik teruggaan?' De situatie heeft dr. Arzoo duidelijk gemaakt "dat ik me nog heel duidelijk Afghaanse voel, vandaag misschien nog meer". Ook haar oudste zoon en dochter (van 20 en 18 jaar) leven sterk mee met de gebeurtenissen. "Ze tonen me geregeld nieuwsberichtjes of filmpjes: ' Heb je dit of dat gezien?' Zij hebben via sociale media ook contact met Afghaanse leeftijdsgenoten in België. Mijn jongste zoon (11 jaar) vraagt wel ' Waarom ben je verdrietig, mama?' Voor hem is wat er gebeurt in mijn land eerder abstract." En hoe is het ten lande gesteld met de pandemie, willen we nog weten. "Een aantal maanden geleden is het aantal coronadoden beginnen te stijgen. Maar in dorpen en op het platteland worden geen statistieken bijgehouden, dus erg betrouwbaar zijn de cijfers niet. Er worden nu wel vaccins verdeeld, maar dat gebeurt privé en tegen betaling. Dat maakt dat dat iets is voor rijke Afghanen. In mijn land gebruikt men vooral Indische coronavaccins, sinds kort is er ookJohnson& Johnson beschikbaar. Afghaanse collega's hebben me daarover aangesproken: hoe betrouwbaar is J&J?" "De vraag is, net zoals met het algemene beleid van de taliban: hoe staan zij tegenover corona, wat gaan ze ter zake beslissen?" Dr. Arzoo zucht diep, nog eens. De onzekerheid over het toekomstige beleid van de nieuwe machthebbers, en vooral het feit dat ze zelf eertijds is moeten vluchten omdat haar medisch werk een doorn in het oog was van de taliban geeft haar het gevoel "dat ik dat allemaal al eens heb meegemaakt en zit te kijken naar een film die ik ken. Dat is echt hartverscheurend. We leven toch in de 21ste eeuw?" Op de vraag 'wat nu' verwijst ze naar beloften van onder meer Canada en de VS dat zij extra contingenten Afghanen asiel zullen verlenen. "Maar wat met al die anderen? Er wonen 30 miljoen mensen in mijn land. Wat moet er van hen geworden? En wat doen de VN? Iedereen heeft gezwegen over de problemen die gekend waren. Ik hoop dat we niet opnieuw moeten ervaren dat de taliban dezelfde vreselijke en onmenselijke dingen doen als in het verleden. Mijn man is diep, diep teleurgesteld en doodsbang."