Pijn als metafoor

Lies Pauwels (°1968) maakte naam als actrice in de voorstellingen van Alain Platel en Arne Sierens. Die ervaring drukte ook een stempel op haar latere werk als regisseur.Zo heeft Pauwels een voorliefde voor een combinatie van professionelen en niet-professionelen op het toneel. Het gelauwerde Het Hamiltoncomplex (2015) bij hetpaleis in Antwerpen met dertien puberende meisjes en een bodybuilder was hier een voorbeeld van. Voor een verhaalmatige aanpak moet je voorts niet bij Pauwels zijn. Improvisaties vormen de basis van haar werk, waaruit ze steeds een associatief en intuïtief opgebouwd geheel destilleert, dat in de eerste plaats emotioneel raakt.Ook Anatomie van Pijn past in dat rijtje. Op het toneel staan negen mensen, zowel artiesten met een uitstekende conditie als niet-professionele spelers die chronisch ziek zijn. Ook al bouwt de voorstelling op de ervaringen van mensen die pijn lijden omdat ze met een specifieke aandoening werden geboren of in de loop van hun leven met pijn werden geconfronteerd, lichamelijk zowel als mentaal, de insteek is niet autobiografisch.Voor Pauwels gaat de voorstelling evenzeer over pijn als metafoor. In de ogen van Pauwels weten chronisch zieke mensen dingen waar anderen hun ogen voor sluiten. Daar gaat ze naar op zoek. Pauwels: "De spelers zijn een metafoor voor het thema waarover ik een voorstelling wil maken. In welke conditie is de wereld? Hoe gaan we om met de haperende kanten? Negeren we die? Hoe zit het met onze kwetsbaarheid?"Samana, de organisatie met standplaats in Brussel die de belangen behartigt van patiënten met een chronische ziekte en hun mantelzorgers, ondersteunt en begeleidt het project.