Roy Lichtenstein plengde een traan toen aan de vooravond van de opening van zijn grote tentoonstelling in Mons het land op slot ging. Dat uitgerekend het emblematische werk 'Crying Girl' uit de prille beginjaren van de pop art op de affiche prijkte, leek wel een directe verwijzing naar het verdriet van een door corona geteisterde wereld. Zes weken later is het dan toch zo ver en brengt Roy Lichtenstein ons in vervoering met zijn krachtige werken die niets van hun frisheid hebben ingeboet en vaak brandend actueel blijven.
Na Keith Haring (2010) en Andy Warhol (2013) verwelkomt Beaux-Arts Mons opnieuw een van de leidinggevende figuren van de pop art. Wat een plezier om het werk van Roy Lichtenstein (1923-1999), die focust op de kracht van het beeld en het aftasten van nieuwe technische mogelijkheden, te herontdekken. De iconische beelden van de Amerikaanse popartiest zijn niet alleen in ons collectieve geheugen ingeprent, ze vormen meer dan ooit een commentaar op de excessen van de consumptiemaatschappij. Hij was een van de eerste artiesten die een brug legde tussen cultuur en tegencultuur en misschien juist daarom een blijvende invloed heeft op de beeldcultuur in de reclame, de fotografie, de mode, het design.
Roy Lichtenstein wordt wel eens een groot kunstschilder genoemd. Niets is minder waar. Lichtenstein was allesbehalve een schilder, hij was een meester van de mechanische productieprocessen, gepokt en gemazeld in de wereld van de publiciteit. Als geen ander beheerste hij reproductietechnieken als houtsnijwerk, lithografie, zeefdruk, offsetdruk, graveren en experimenteerde hij ermee om nieuwe uitdrukkingsmogelijkheden af te tasten.
Hij greep ook terug naar oude technieken als het wandtapijt, keramiek en email, en experimenteerde met nieuwe dragers als plexiglas en Rowlux.
Die technische bravoure wordt in de tentoonstelling heel sterk in de verf gezet. U leert er de technieken kennen die hij aanwendde, en hopelijk laat corona het over enkele weken ook toe om de workshops waarbij het publiek daadwerkelijk aan de slag kan gaan met de diverse procedés te kunnen realiseren.
Strip wordt kunst
De opkomst van de pop art begin jaren 60 was de ideale voedingsbodem voor Roy Lichtenstein om de wereld te veroveren met zijn beeldkracht. Om zijn kritiek op de consumptiemaatschappij in beeld te brengen, gebruikte hij juist de beeldtaal en de technieken die in deze consumptiemaatschappij in zwang waren.
Lichtenstein groeide op in een middenklasgezin in New York en werd in 1943 als ordonnansofficier naar Europa gestuurd waar hij voor de legerkrant kaarten moest tekenen én stripfiguren kopiëren. Eind jaren 50 slopen die stripfiguren geleidelijk aan zijn kunst binnen en ontwikkelde hij zijn kenmerkende stijl waarbij hij de stippen van de mechanische drukrasters in zijn werk incorporeerde. Zijn inspiratie vond hij in de stationsromans waarbij hij vooral geïntrigeerd was door liefdesperikelen, maar ook door geweld- en oorlogsscènes waarvan die verhalen bol stonden. De geïdealiseerde vrouwen die hij schiep leken voort te komen uit de publiciteitsborden. Later zou hij het vrouwbeeld in zijn werk aanpassen en sterke en zelfbewuste vrouwen uitbeelden. De oorlogsscènes die hij in zijn werk opnam, werden later gezien als een voorafspiegeling van de oorlog in Vietnam.
De tentoonstelling laat gelukkig veel meer zien dan de beelden die tot het collectieve geheugen zijn gaan behoren. Zo zien we ook zijn vroege werk waarin zijn fascinatie voor de Native Americans naar voor komt. Heel boeiend zijn de werken waarin hij zich meet met de grote kunstenaars van de 20ste eeuw.
Picasso had hij al in de jaren 1940 leren kennen toen diens opus magnum Guernica in de VS in ballingschap vertoefde. Lichtenstein liet figuren van de Spaanse kunstenaar in zijn werk opduiken, waagde zich ook aan de landschappen van Van Gogh, de waterlelies van Monet, de schreeuw van Munch, de vloeibare vormen van Dali, de dromen van Chagall. Hij hergebruikt elementen uit de kunst van de meesters van de 20ste eeuw, en herdenkt en herinterpreteert ze in zijn eigen werk.
Mysterieus zijn ook zijn landscapes waarbij hij experimenteert met diverse materialen en met de derde dimensie om uiteindelijk te stranden bij de contemplatieve landschappen die hij in de Chinese kunst heeft ontdekt en waarvan hij een poëtische vertaling brengt.
Brandend actueel
Roy Lichtenstein is een van de toonaangevende kunstenaars die het beeld van de tweede helft van de 20ste eeuw letterlijk mee bepaald heeft. Geworteld in de jaren 60 ontstond een populaire en geëngageerde kunst die uit de museale cocon uitbrak om uit te groeien tot een maatschappelijk fenomeen.
Het voortdurend balanceren op en vervagen van de grenzen van cultuur en tegencultuur, tussen de populaire expressie en de museale kunstgeschiedenis zijn kenmerkend voor de kunst van Roy Lichtenstein. Brandend actueel zijn nog steeds de maatschappelijke vragen die hij opwierp, voornamelijk over reclame en massaconsumptie, alsook het verbinden van kunst met techniek, een evolutie dit tot vandaag doorloopt in de digitale wereld.
De tentoonstelling was het wachten waard en is gelukkig verlengd tot 18 april van het volgende jaar.
Roy Lichtenstein. Visions multiples. Tot 18 april 2021 in Beaux-Arts Mons. Open van dinsdag t/m zondag van 10u tot 18u. Gesloten op 25/12 en 01/01. Tickets online via www.visitmons.be
Na Keith Haring (2010) en Andy Warhol (2013) verwelkomt Beaux-Arts Mons opnieuw een van de leidinggevende figuren van de pop art. Wat een plezier om het werk van Roy Lichtenstein (1923-1999), die focust op de kracht van het beeld en het aftasten van nieuwe technische mogelijkheden, te herontdekken. De iconische beelden van de Amerikaanse popartiest zijn niet alleen in ons collectieve geheugen ingeprent, ze vormen meer dan ooit een commentaar op de excessen van de consumptiemaatschappij. Hij was een van de eerste artiesten die een brug legde tussen cultuur en tegencultuur en misschien juist daarom een blijvende invloed heeft op de beeldcultuur in de reclame, de fotografie, de mode, het design. Roy Lichtenstein wordt wel eens een groot kunstschilder genoemd. Niets is minder waar. Lichtenstein was allesbehalve een schilder, hij was een meester van de mechanische productieprocessen, gepokt en gemazeld in de wereld van de publiciteit. Als geen ander beheerste hij reproductietechnieken als houtsnijwerk, lithografie, zeefdruk, offsetdruk, graveren en experimenteerde hij ermee om nieuwe uitdrukkingsmogelijkheden af te tasten. Hij greep ook terug naar oude technieken als het wandtapijt, keramiek en email, en experimenteerde met nieuwe dragers als plexiglas en Rowlux. Die technische bravoure wordt in de tentoonstelling heel sterk in de verf gezet. U leert er de technieken kennen die hij aanwendde, en hopelijk laat corona het over enkele weken ook toe om de workshops waarbij het publiek daadwerkelijk aan de slag kan gaan met de diverse procedés te kunnen realiseren. De opkomst van de pop art begin jaren 60 was de ideale voedingsbodem voor Roy Lichtenstein om de wereld te veroveren met zijn beeldkracht. Om zijn kritiek op de consumptiemaatschappij in beeld te brengen, gebruikte hij juist de beeldtaal en de technieken die in deze consumptiemaatschappij in zwang waren. Lichtenstein groeide op in een middenklasgezin in New York en werd in 1943 als ordonnansofficier naar Europa gestuurd waar hij voor de legerkrant kaarten moest tekenen én stripfiguren kopiëren. Eind jaren 50 slopen die stripfiguren geleidelijk aan zijn kunst binnen en ontwikkelde hij zijn kenmerkende stijl waarbij hij de stippen van de mechanische drukrasters in zijn werk incorporeerde. Zijn inspiratie vond hij in de stationsromans waarbij hij vooral geïntrigeerd was door liefdesperikelen, maar ook door geweld- en oorlogsscènes waarvan die verhalen bol stonden. De geïdealiseerde vrouwen die hij schiep leken voort te komen uit de publiciteitsborden. Later zou hij het vrouwbeeld in zijn werk aanpassen en sterke en zelfbewuste vrouwen uitbeelden. De oorlogsscènes die hij in zijn werk opnam, werden later gezien als een voorafspiegeling van de oorlog in Vietnam. De tentoonstelling laat gelukkig veel meer zien dan de beelden die tot het collectieve geheugen zijn gaan behoren. Zo zien we ook zijn vroege werk waarin zijn fascinatie voor de Native Americans naar voor komt. Heel boeiend zijn de werken waarin hij zich meet met de grote kunstenaars van de 20ste eeuw. Picasso had hij al in de jaren 1940 leren kennen toen diens opus magnum Guernica in de VS in ballingschap vertoefde. Lichtenstein liet figuren van de Spaanse kunstenaar in zijn werk opduiken, waagde zich ook aan de landschappen van Van Gogh, de waterlelies van Monet, de schreeuw van Munch, de vloeibare vormen van Dali, de dromen van Chagall. Hij hergebruikt elementen uit de kunst van de meesters van de 20ste eeuw, en herdenkt en herinterpreteert ze in zijn eigen werk. Mysterieus zijn ook zijn landscapes waarbij hij experimenteert met diverse materialen en met de derde dimensie om uiteindelijk te stranden bij de contemplatieve landschappen die hij in de Chinese kunst heeft ontdekt en waarvan hij een poëtische vertaling brengt. Roy Lichtenstein is een van de toonaangevende kunstenaars die het beeld van de tweede helft van de 20ste eeuw letterlijk mee bepaald heeft. Geworteld in de jaren 60 ontstond een populaire en geëngageerde kunst die uit de museale cocon uitbrak om uit te groeien tot een maatschappelijk fenomeen. Het voortdurend balanceren op en vervagen van de grenzen van cultuur en tegencultuur, tussen de populaire expressie en de museale kunstgeschiedenis zijn kenmerkend voor de kunst van Roy Lichtenstein. Brandend actueel zijn nog steeds de maatschappelijke vragen die hij opwierp, voornamelijk over reclame en massaconsumptie, alsook het verbinden van kunst met techniek, een evolutie dit tot vandaag doorloopt in de digitale wereld.De tentoonstelling was het wachten waard en is gelukkig verlengd tot 18 april van het volgende jaar.
