We zagen de laatste jaren een escalatie van het capaciteitsprobleem in de zorg. Een en ander kan je wijten aan keuzes van onze teergeliefde zorgstaat. Enerzijds beslissen dat ieder evenveel (en even weinig) recht heeft op zorg en anderzijds geneeskunde volledig budgetteren, maakt haar keuzenood bijzonder groot. Ik last hier dan ook graag één minuut stilte in om onze arme politici, die deze keuzes noodgedwongen moeten maken, de nodige morele steun te verlenen.

Eén minuut.

Zo, tot daar. Enig begrip voor de moeilijkheidsgraad van politieke mandaten is zeker terecht. Gelukkig mag je in onze democratie - vooralsnog - ook vrij je mening uiten als je niet helemaal akkoord gaat met bepaalde ingeslagen beleidswegen. Met respect. Dat dan liefst wederzijds is.

Even de klok terugdraaien. We lezen december 2019. Een klein stukje organisch materiaal (ik persisteer in het monddood maken van zijn naam, zelfs Wikipedia-inspiratie geniet mijn voorkeur) vermenigvuldigt zich razendsnel in Wuhan om de wereld op heel korte tijd te veroveren. Onze zorg, die stilaan meer en meer in de problemen kwam door capaciteitsgebrek, komt onder een ongeziene acute druk terecht.

De huisarts wordt bouwvakker, de verpleegkundige begint niet aan zijn opleiding

Begrijpelijkerwijze werden de prioriteiten eerder hervormd dan het geneeskundige landschap zoals al lang aangekondigd. Dweilend met open kranen namen zorghelden noodgedwongen hun applaus in ontvangst. De meesten hebben het van horen zeggen, want ze waren ononderbroken aan het werk. Een uitputtingsslag met gevaar voor eigen leven. Ze roeiden met de riemen die ze kregen of creëerden, desnoods gepakt in vuilniszakken, met gerecycleerde mondmaskers, de handen ontsmettend met stinkende ontsmettingsalternatieven, bezaaid met druk- en schaafwonden. Met een ongeziene teamspirit. Maar zonder pauze. De eerste pauze was voor heel wat mensen de burn-out die later volgde. Heel wat mensen keerden niet terug.

Ook werden heel wat zorgverleners zelf geveld door het organisch materiaaltje. Maar de vaccins brachten soelaas. Alleen, het applaustij keerde. De handen tintelden, het handgeklap doofde. De meeste medewerkers vervulden hun plicht en kregen hun prikken. Toch werd de hele groep bedreigd: zorgverleners hebben te luisteren en zo niet 'volgt ontslag en zullen diploma's afgenomen worden', dreigde de minister (met welke bevoegdheid?). Ik hoor het nog steeds weergalmen. Weg erkenning. Weg respect.

Dwarsligger als ik soms neig te zijn (een perceptie), vroeg ik me af of ontvaccineren een optie was - een beetje zoals ontdopen. Maar zover is het niet gekomen, heel soms gebruik ik mijn verstand. De mensen die ik ontmoet heb in de situatie met ontslag bedreigd te worden, hadden een heel begrijpelijke reden. Deze mensen waren helemaal niet respectloos.

Verpleegkundige, zorgkundige, arts en elke andere ziekenhuismedewerker: laat je niet ontmoedigen. Ga ervoor

Maar over zulke keuzes wil ik hier niet uitweiden: wel over de gevolgen van zulke situaties en uitspraken. In ons zorgsysteem dat kampt met een capaciteitstekort, waarin men restrictieve beleidsbeslissingen neemt die de kwaliteit dreigen aan te tasten, heeft de infectieuze wereldcrisis hard toegeslagen. Heel wat mensen hebben de witte vlag gegooid. Vandaag dragen de sterkste schouders een heel groot gewicht. De ontmoediging is te groot. De huisarts wordt bouwvakker, de verpleegkundige begint niet aan zijn opleiding.

Dit is gevaarlijk, intriest, onterecht en tijdelijk.

Want de zorg is een roeping van mensen die gelukkig worden met het beroepsmatig uitoefenen van hun hobby: mensen in nood helpen. Weliswaar is de citroen wat uitgeperst, zoals syndicaten al eens durven te stellen, maar ik zie het enthousiasme op de werkvloer. Ik zie en ondervind de voldoening die dit beroep met zich meebrengt. De jobzekerheid is een kers op de taart.

Dus bij deze een oproep: begin eraan. Verpleegkundige, zorgkundige, arts en elke andere ziekenhuismedewerker: laat je niet ontmoedigen. Ga ervoor. Ik weet het zeker, politici menen het niet zo slecht. Ze zullen volgen. Want ook zij hebben ons nodig.

Zorg boven.

We zagen de laatste jaren een escalatie van het capaciteitsprobleem in de zorg. Een en ander kan je wijten aan keuzes van onze teergeliefde zorgstaat. Enerzijds beslissen dat ieder evenveel (en even weinig) recht heeft op zorg en anderzijds geneeskunde volledig budgetteren, maakt haar keuzenood bijzonder groot. Ik last hier dan ook graag één minuut stilte in om onze arme politici, die deze keuzes noodgedwongen moeten maken, de nodige morele steun te verlenen.Eén minuut.Zo, tot daar. Enig begrip voor de moeilijkheidsgraad van politieke mandaten is zeker terecht. Gelukkig mag je in onze democratie - vooralsnog - ook vrij je mening uiten als je niet helemaal akkoord gaat met bepaalde ingeslagen beleidswegen. Met respect. Dat dan liefst wederzijds is.Even de klok terugdraaien. We lezen december 2019. Een klein stukje organisch materiaal (ik persisteer in het monddood maken van zijn naam, zelfs Wikipedia-inspiratie geniet mijn voorkeur) vermenigvuldigt zich razendsnel in Wuhan om de wereld op heel korte tijd te veroveren. Onze zorg, die stilaan meer en meer in de problemen kwam door capaciteitsgebrek, komt onder een ongeziene acute druk terecht. Begrijpelijkerwijze werden de prioriteiten eerder hervormd dan het geneeskundige landschap zoals al lang aangekondigd. Dweilend met open kranen namen zorghelden noodgedwongen hun applaus in ontvangst. De meesten hebben het van horen zeggen, want ze waren ononderbroken aan het werk. Een uitputtingsslag met gevaar voor eigen leven. Ze roeiden met de riemen die ze kregen of creëerden, desnoods gepakt in vuilniszakken, met gerecycleerde mondmaskers, de handen ontsmettend met stinkende ontsmettingsalternatieven, bezaaid met druk- en schaafwonden. Met een ongeziene teamspirit. Maar zonder pauze. De eerste pauze was voor heel wat mensen de burn-out die later volgde. Heel wat mensen keerden niet terug.Ook werden heel wat zorgverleners zelf geveld door het organisch materiaaltje. Maar de vaccins brachten soelaas. Alleen, het applaustij keerde. De handen tintelden, het handgeklap doofde. De meeste medewerkers vervulden hun plicht en kregen hun prikken. Toch werd de hele groep bedreigd: zorgverleners hebben te luisteren en zo niet 'volgt ontslag en zullen diploma's afgenomen worden', dreigde de minister (met welke bevoegdheid?). Ik hoor het nog steeds weergalmen. Weg erkenning. Weg respect.Dwarsligger als ik soms neig te zijn (een perceptie), vroeg ik me af of ontvaccineren een optie was - een beetje zoals ontdopen. Maar zover is het niet gekomen, heel soms gebruik ik mijn verstand. De mensen die ik ontmoet heb in de situatie met ontslag bedreigd te worden, hadden een heel begrijpelijke reden. Deze mensen waren helemaal niet respectloos.Maar over zulke keuzes wil ik hier niet uitweiden: wel over de gevolgen van zulke situaties en uitspraken. In ons zorgsysteem dat kampt met een capaciteitstekort, waarin men restrictieve beleidsbeslissingen neemt die de kwaliteit dreigen aan te tasten, heeft de infectieuze wereldcrisis hard toegeslagen. Heel wat mensen hebben de witte vlag gegooid. Vandaag dragen de sterkste schouders een heel groot gewicht. De ontmoediging is te groot. De huisarts wordt bouwvakker, de verpleegkundige begint niet aan zijn opleiding.Dit is gevaarlijk, intriest, onterecht en tijdelijk.Want de zorg is een roeping van mensen die gelukkig worden met het beroepsmatig uitoefenen van hun hobby: mensen in nood helpen. Weliswaar is de citroen wat uitgeperst, zoals syndicaten al eens durven te stellen, maar ik zie het enthousiasme op de werkvloer. Ik zie en ondervind de voldoening die dit beroep met zich meebrengt. De jobzekerheid is een kers op de taart. Dus bij deze een oproep: begin eraan. Verpleegkundige, zorgkundige, arts en elke andere ziekenhuismedewerker: laat je niet ontmoedigen. Ga ervoor. Ik weet het zeker, politici menen het niet zo slecht. Ze zullen volgen. Want ook zij hebben ons nodig.Zorg boven.