Onlangs liet ik me overtuigen tot een informele uitdaging, zoals je die tegenwoordig veel tegenkomt op sociale media, namelijk zeven boeken lezen in zeven dagen. Een ambitieuze onderneming, vooral omdat ik het mezelf niet gemakkelijk wilde maken door bv. dunne boeken te kiezen. Het is me gelukt, op de valreep, en de week erna heb ik geen letter meer kunnen lezen als afkickperiode, maar het deed me ook nadenken over de rol die lezen speelt in mijn leven.

Zolang ik me kan herinneren is lezen een passie van me geweest. Al voor ik zelf kon lezen, nam ik boeken uit de boekenkast van mijn ouders en deed ik alsof ik ze begreep. Ik kon niet wachten tot ik die fijne print zelf zou kunnen ontcijferen.

Lezen werd daarna al snel mijn favoriete bezigheid. In de zetel, in de auto, in bad, tijdens pauzes, op de bus, op reis, zelfs tijdens familiefeesten. Ik kon overal lezen, soms tot ergernis van de mensen die mijn aandacht probeerden weg te trekken van het verhaal waarin ik verdiept was.

Nu mijn leven aanzienlijk drukker is dan wanneer ik klein was, kan ik die momenten van totale concentratie nog meer appreciëren. Ik ben op de meeste momenten met zoveel dingen tegelijkertijd bezig dat ik me vaak snel afgeleid voel. Maar van tijd tot tijd kan ik me weer zo diep in een boek verliezen dat ik geen idee heb wat er rondom me gebeurt.

Dan kan er bij wijze van spreken een bom naast me ontploffen zonder ik het doorheb. Voor even is de wereld van het boek dat ik aan het lezen ben de enige werkelijkheid die ik ken. Prachtig is dat toch, om even te verdwijnen in het leven van een ander.

Voor even is de wereld van het boek dat ik aan het lezen ben de enige werkelijkheid die ik ken

Als ik dan toch even mijn favoriete onderwerp hieraan mag linken: psychiatrie voelt heel gelijkaardig voor mij. Het grootste deel van mijn werk is bezig zijn met verschillende dingen tegelijkertijd, waar zeker niets op tegen is.

Maar het zijn de gesprekken die maken dat ik mijn job graag doe. Die volledige concentratie op de persoon die tegenover je zit. Luisteren naar een uniek verhaal, met de unieke mogelijkheid om die persoon verder te helpen. Daar haal ik een diep gevoel van voldoening uit dat me terugvoert naar mijn kindertijd waarin ik in de tuin met een boek op mijn schoot zit, en me absoluut niet bewust ben van wat er rond me speelt.

Het is eigen aan onze maatschappij om onze aandacht steeds maar meer te verdelen. Technologie helpt ons om alles binnen handbereik te hebben. Om over een film te praten en meteen even de IMDB-pagina erbij te halen. Om plannen te maken en meteen de route op Google Maps te zoeken. Om tv te kijken en tegelijk wat te surfen op Facebook of een spelletje te spelen.

Dat verklaart misschien ook de rijzende populariteit van mindfulness en meditatie. Manieren om in ons drukke leven tijd vrij te maken om een ding tegelijkertijd te doen. Om even in het hier en nu te bestaan zonder doel of functie.

Ik heb mezelf ook onderworpen aan mindfulness, en zelfs gemerkt dat het me deugd doet. Maar wat ik uiteindelijk besefte was dat dat moment van totale absorptie voor mij ook mindfulness is. Misschien is het niet helemaal wat Edel Maex in zijn hoofd heeft, maar voor mij voelt het toch best fijn.

Begrijp me niet verkeerd, ik zit even graag drie dingen tegelijk te doen om mijn ontspannende avond te vullen en voel me daar in de verste verte niet schuldig over. Maar af en toe dat moment dat ik me volledig verlies in het leven van een ander, in een verhaal of boek, in een mooie film of een liedje, dat gevoel kan nergens aan tippen.

Onlangs liet ik me overtuigen tot een informele uitdaging, zoals je die tegenwoordig veel tegenkomt op sociale media, namelijk zeven boeken lezen in zeven dagen. Een ambitieuze onderneming, vooral omdat ik het mezelf niet gemakkelijk wilde maken door bv. dunne boeken te kiezen. Het is me gelukt, op de valreep, en de week erna heb ik geen letter meer kunnen lezen als afkickperiode, maar het deed me ook nadenken over de rol die lezen speelt in mijn leven.Zolang ik me kan herinneren is lezen een passie van me geweest. Al voor ik zelf kon lezen, nam ik boeken uit de boekenkast van mijn ouders en deed ik alsof ik ze begreep. Ik kon niet wachten tot ik die fijne print zelf zou kunnen ontcijferen. Lezen werd daarna al snel mijn favoriete bezigheid. In de zetel, in de auto, in bad, tijdens pauzes, op de bus, op reis, zelfs tijdens familiefeesten. Ik kon overal lezen, soms tot ergernis van de mensen die mijn aandacht probeerden weg te trekken van het verhaal waarin ik verdiept was. Nu mijn leven aanzienlijk drukker is dan wanneer ik klein was, kan ik die momenten van totale concentratie nog meer appreciëren. Ik ben op de meeste momenten met zoveel dingen tegelijkertijd bezig dat ik me vaak snel afgeleid voel. Maar van tijd tot tijd kan ik me weer zo diep in een boek verliezen dat ik geen idee heb wat er rondom me gebeurt. Dan kan er bij wijze van spreken een bom naast me ontploffen zonder ik het doorheb. Voor even is de wereld van het boek dat ik aan het lezen ben de enige werkelijkheid die ik ken. Prachtig is dat toch, om even te verdwijnen in het leven van een ander. Als ik dan toch even mijn favoriete onderwerp hieraan mag linken: psychiatrie voelt heel gelijkaardig voor mij. Het grootste deel van mijn werk is bezig zijn met verschillende dingen tegelijkertijd, waar zeker niets op tegen is. Maar het zijn de gesprekken die maken dat ik mijn job graag doe. Die volledige concentratie op de persoon die tegenover je zit. Luisteren naar een uniek verhaal, met de unieke mogelijkheid om die persoon verder te helpen. Daar haal ik een diep gevoel van voldoening uit dat me terugvoert naar mijn kindertijd waarin ik in de tuin met een boek op mijn schoot zit, en me absoluut niet bewust ben van wat er rond me speelt. Het is eigen aan onze maatschappij om onze aandacht steeds maar meer te verdelen. Technologie helpt ons om alles binnen handbereik te hebben. Om over een film te praten en meteen even de IMDB-pagina erbij te halen. Om plannen te maken en meteen de route op Google Maps te zoeken. Om tv te kijken en tegelijk wat te surfen op Facebook of een spelletje te spelen. Dat verklaart misschien ook de rijzende populariteit van mindfulness en meditatie. Manieren om in ons drukke leven tijd vrij te maken om een ding tegelijkertijd te doen. Om even in het hier en nu te bestaan zonder doel of functie. Ik heb mezelf ook onderworpen aan mindfulness, en zelfs gemerkt dat het me deugd doet. Maar wat ik uiteindelijk besefte was dat dat moment van totale absorptie voor mij ook mindfulness is. Misschien is het niet helemaal wat Edel Maex in zijn hoofd heeft, maar voor mij voelt het toch best fijn. Begrijp me niet verkeerd, ik zit even graag drie dingen tegelijk te doen om mijn ontspannende avond te vullen en voel me daar in de verste verte niet schuldig over. Maar af en toe dat moment dat ik me volledig verlies in het leven van een ander, in een verhaal of boek, in een mooie film of een liedje, dat gevoel kan nergens aan tippen.