Het is niet mijn favoriete bezigheid, met name administratie. Ik ben er ook niet zo goed in, misschien omdat ik het niet graag doe. Mijn to do-lijst wordt alleen maar langer, en de zaken die geschrapt worden zijn meestal de leukste. Maar dan zijn er van die momenten dat de stapel noopt tot actie.

Bankzaken zijn er zo een van. Gelukkig zijn we af van de papieren overschrijvingen en documenten te sorteren op datum om vervolgens in grote papieren logboeken bij te houden. De goeie ouwe tijd, zou de iets oudere boekhouder zeggen.

We staan er waarschijnlijk niet meer bij stil hoe makkelijk het geworden is. Je neemt de factuur, scant die in met je bank app, de bedragen worden automatisch herkend en de betaling staat klaar. Vingerafdruk er nog bovenop om af te tekenen. Done... Een mens vraagt zich af waarom hij dit uitstelt.

Tot het mis gaat. En de bankapp niet werkt. Omdat het weekend is en de achterliggende software geüpdatet wordt op het hoofdkantoor. Gevloek en geketter terwijl je al je moeizaam bijeengeraapte moed ziet wegsmelten als sneeuw voor de zon. We zijn het zo gewend dat we niet meer weten wat het is om het niet meer te hebben.

We zijn het zo gewend dat we niet meer weten wat het is om het niet te hebben

En nochtans is het nog niet zo lang geleden dat de hele banksector een fameuze digitale transformatie is doorgegaan. De app-ificatie van bankieren lijkt een evidentie maar was het niet. Met nieuwe wetgevende kaders die ervoor zorgden dat een en ander in een stroomversnelling diende te komen. Noem het een crisismomentje...

We zijn 2021. We zitten al 14 maanden in een crisismomentje. We hebben intussen veel geleerd over digitalisering, ook in de zorg. Plots konden we teleconsultaties doen met onze arts. Telemonitoringprojecten werden opgestart. Het belang van (correcte) data groeide elke dag.

Wordt het niet eens tijd om dit in een permanente vorm te gieten? Dat we dit normaal beginnen te vinden. Ik hoor regelmatig mensen zeggen dat alles zo snel mogelijk terug naar het oude mag gaan. Maar willen we dat echt? Volle wachtkamers? Verlof moeten nemen om een routinecontrole te ondergaan die evengoed van op afstand kan doorgaan? Medische beslissingen moeten nemen op basis van momentopnames?

Het lijkt mij een goed moment voor een radicaal digitaal offensief in de gezondheidszorg. Laat dit crisismomentje niet voor niets geweest zijn. En voor iemand zegt: ja, maar... de patiënt, de terugbetaling, dat kan niet, dat mag niet... Duh. Uiteraard, allemaal juist. Maar waarom wel? Iets met kind en badwater, of zo...

Het is niet mijn favoriete bezigheid, met name administratie. Ik ben er ook niet zo goed in, misschien omdat ik het niet graag doe. Mijn to do-lijst wordt alleen maar langer, en de zaken die geschrapt worden zijn meestal de leukste. Maar dan zijn er van die momenten dat de stapel noopt tot actie. Bankzaken zijn er zo een van. Gelukkig zijn we af van de papieren overschrijvingen en documenten te sorteren op datum om vervolgens in grote papieren logboeken bij te houden. De goeie ouwe tijd, zou de iets oudere boekhouder zeggen. We staan er waarschijnlijk niet meer bij stil hoe makkelijk het geworden is. Je neemt de factuur, scant die in met je bank app, de bedragen worden automatisch herkend en de betaling staat klaar. Vingerafdruk er nog bovenop om af te tekenen. Done... Een mens vraagt zich af waarom hij dit uitstelt. Tot het mis gaat. En de bankapp niet werkt. Omdat het weekend is en de achterliggende software geüpdatet wordt op het hoofdkantoor. Gevloek en geketter terwijl je al je moeizaam bijeengeraapte moed ziet wegsmelten als sneeuw voor de zon. We zijn het zo gewend dat we niet meer weten wat het is om het niet meer te hebben. En nochtans is het nog niet zo lang geleden dat de hele banksector een fameuze digitale transformatie is doorgegaan. De app-ificatie van bankieren lijkt een evidentie maar was het niet. Met nieuwe wetgevende kaders die ervoor zorgden dat een en ander in een stroomversnelling diende te komen. Noem het een crisismomentje...We zijn 2021. We zitten al 14 maanden in een crisismomentje. We hebben intussen veel geleerd over digitalisering, ook in de zorg. Plots konden we teleconsultaties doen met onze arts. Telemonitoringprojecten werden opgestart. Het belang van (correcte) data groeide elke dag. Wordt het niet eens tijd om dit in een permanente vorm te gieten? Dat we dit normaal beginnen te vinden. Ik hoor regelmatig mensen zeggen dat alles zo snel mogelijk terug naar het oude mag gaan. Maar willen we dat echt? Volle wachtkamers? Verlof moeten nemen om een routinecontrole te ondergaan die evengoed van op afstand kan doorgaan? Medische beslissingen moeten nemen op basis van momentopnames? Het lijkt mij een goed moment voor een radicaal digitaal offensief in de gezondheidszorg. Laat dit crisismomentje niet voor niets geweest zijn. En voor iemand zegt: ja, maar... de patiënt, de terugbetaling, dat kan niet, dat mag niet... Duh. Uiteraard, allemaal juist. Maar waarom wel? Iets met kind en badwater, of zo...