Wie oud is, kan straks maar best niet met de knieën sukkelen. En al zeker niet als het van N-VA afhangt. Kamerlid Yoleen Van Camp wil immers stevig het mes zetten in de terugbetaling van knieprothesen. Starre criteria moeten het aantal ingrepen fors terugdringen en verspilling tegengaan. Vooral wie hoogbejaard is of dement krijgt zo een vuile kniestoot. 'Warm Vlaanderen' op zijn kilst.
Niemand betwist dat er binnen onze gezondheidszorg verspilling bestaat. Wat des te kwalijker is omdat de noden groeien. Maar dit maakt niet elke maatregel even zinvol of gewenst. Experten maken dan ook brandhout van het voorstel van Van Camp. Zo erkent gezondheidseconoom Lieven Annemans (UGent) dat er in België veel knieprothesen geplaatst worden, maar hij noemt de oplossing van het N-VA-kamerlid onwerkbaar. In plaats van grote groepen patiënten uit te sluiten, pleit Annemans om chirurgen die te snel opereren beter op te volgen. Niet alleen realistischer dan de N-VA-piste, maar ook veel menselijker.
Boven zijn stand
Heeft Van Camp de klok horen luiden maar weet ze niet waar de klepel hangt? Of is er hier eerder sprake van een perfide strategie? Want voor N-VA kan men niet hard genoeg snoeien in de sociale zekerheid. Het hoog aantal knieprothesen in ons land is dan ook gefundenes fressen voor de nationalisten. Een prima aanleiding om de solidariteit verder uit te hollen. Tot die, zoals een Leerdammerkaas, enorme gaten vertoont.
Wie verkwisting in de zorg écht wil aanpakken, moet de prestatiegeneeskunde in vraag durven stellen.
Bij verspilling in de zorg kennen de regeringspartijen blijkbaar maar één remedie. Belgen slikken te veel antibiotica? Het remgeld verhoogt. De geneesmiddelenfactuur ontspoort? Patiënten moeten dieper in hun buidel tasten. Te veel dure medische ingrepen? Hoogbejaarde en demente patiënten worden uitgesloten. Intussen blijven artsen die te veel voorschrijven, chirurgen die onnodige operaties uitvoeren en farmabedrijven die buitensporige winsten binnenhalen buiten schot. Wie leeft er hier eigenlijk boven zijn stand?
Prestatiegeneeskunde
Wie verkwisting écht wil aanpakken moet daarom dringend uit een ander vaatje tappen. En bijvoorbeeld de prestatiegeneeskunde in vraag durven stellen. Want die maakt het voor artsen interessant om dure ingrepen of onnodige onderzoeken uit te voeren. Maar dat is natuurlijk vloeken in de neoliberale kerk. Denk maar aan de tegenwind die de wijkgezondheidscentra onder De Block (Open VLD) moeten trotseren. Was Maggie maar even streng voor de farmasector...
Overigens vertrekt rechts in heel deze discussie van een fundamenteel verkeerd uitgangspunt. Want verspilling bestrijden staat voor N-VA en Open VLD gelijk aan snoeien in het budget voor gezondheid. Nochtans kan men de vrijgekomen middelen veel beter terug investeren in de gezondheidszorg. Door de toenemende vergrijzing en de wetenschappelijke vooruitgang staat die immers voor enorme uitdagingen. Van een prioriteit gesproken.
Niemand betwist dat er binnen onze gezondheidszorg verspilling bestaat. Wat des te kwalijker is omdat de noden groeien. Maar dit maakt niet elke maatregel even zinvol of gewenst. Experten maken dan ook brandhout van het voorstel van Van Camp. Zo erkent gezondheidseconoom Lieven Annemans (UGent) dat er in België veel knieprothesen geplaatst worden, maar hij noemt de oplossing van het N-VA-kamerlid onwerkbaar. In plaats van grote groepen patiënten uit te sluiten, pleit Annemans om chirurgen die te snel opereren beter op te volgen. Niet alleen realistischer dan de N-VA-piste, maar ook veel menselijker.Boven zijn standHeeft Van Camp de klok horen luiden maar weet ze niet waar de klepel hangt? Of is er hier eerder sprake van een perfide strategie? Want voor N-VA kan men niet hard genoeg snoeien in de sociale zekerheid. Het hoog aantal knieprothesen in ons land is dan ook gefundenes fressen voor de nationalisten. Een prima aanleiding om de solidariteit verder uit te hollen. Tot die, zoals een Leerdammerkaas, enorme gaten vertoont.Bij verspilling in de zorg kennen de regeringspartijen blijkbaar maar één remedie. Belgen slikken te veel antibiotica? Het remgeld verhoogt. De geneesmiddelenfactuur ontspoort? Patiënten moeten dieper in hun buidel tasten. Te veel dure medische ingrepen? Hoogbejaarde en demente patiënten worden uitgesloten. Intussen blijven artsen die te veel voorschrijven, chirurgen die onnodige operaties uitvoeren en farmabedrijven die buitensporige winsten binnenhalen buiten schot. Wie leeft er hier eigenlijk boven zijn stand?PrestatiegeneeskundeWie verkwisting écht wil aanpakken moet daarom dringend uit een ander vaatje tappen. En bijvoorbeeld de prestatiegeneeskunde in vraag durven stellen. Want die maakt het voor artsen interessant om dure ingrepen of onnodige onderzoeken uit te voeren. Maar dat is natuurlijk vloeken in de neoliberale kerk. Denk maar aan de tegenwind die de wijkgezondheidscentra onder De Block (Open VLD) moeten trotseren. Was Maggie maar even streng voor de farmasector...Overigens vertrekt rechts in heel deze discussie van een fundamenteel verkeerd uitgangspunt. Want verspilling bestrijden staat voor N-VA en Open VLD gelijk aan snoeien in het budget voor gezondheid. Nochtans kan men de vrijgekomen middelen veel beter terug investeren in de gezondheidszorg. Door de toenemende vergrijzing en de wetenschappelijke vooruitgang staat die immers voor enorme uitdagingen. Van een prioriteit gesproken.
