Afstuderen is onvermijdelijk een anticlimax. We kijken er zo lang reikhalzend naar uit, maar nu het er is voelt het een beetje onwerkelijk. Zou Tantalus na al die jaren weten wat hij met een appel moet doen als hij er eindelijk in slaagt er eentje te plukken? Gelukkig voor onze mentale gezondheid duurt de opleiding geneeskunde geen oneindigheid, maar slechts zes jaar.

Voor velen betekent afstuderen verhuizen of de volgende stap zetten in een relatie. Het betekent nog vlug een reis boeken voor het echte leven begint en moeten nadenken over verzekeringen en leningen. Eigenlijk betekent het opgroeien, op een heel andere manier dan we de afgelopen jaren hebben gedaan.

Zes jaar lang hebben we hoorcolleges bijgewoond, al dan niet bij bewustzijn - mijn nachtrust durfde wel eens plaats maken voor leukere dingen. In ons vijfde jaar werden we uiteindelijk het diepe in gegooid tijdens de stageperiode. Graag joegen anderen ons schrik aan voor dat gevreesde jaar. Pas maar op voor je relatie! Zeg maar dag tegen je sociaal leven! Groot was dan ook mijn verbazing toen ik halverwege het jaar niet alleen een relatie begon, maar ook nog een drukker sociaal leven had dan voorheen. Samen met de publicatie van mijn boek die zomer kon het jaar eigenlijk al niet meer stuk.

Afstuderen is een tijd van nostalgie

Onze opleiders hebben hun uiterste best gedaan voor ons, dat kan niemand ontkennen. Allemaal opdat wij zouden leren zwemmen. In ruil hebben ook wij moeite gedaan voor hen en bloed, zweet en tranen in onze studie gestoken. We hebben dat graag gedaan, omdat we wisten dat er een eindpunt in zicht was. Het licht aan het einde van de tunnel, het moment waarop we ons gouden entreekaartje krijgen en onszelf arts mogen noemen.

Sommigen zijn zich aan het voorbereiden op een leven in de operatiekamer, anderen verkiezen het huisartsenkabinet. Opvallend veel medestudenten kiezen dit jaar voor de drukke atmosfeer van de spoedgevallendienst. Ikzelf mag me binnen afzienbare tijd een psychiater in opleiding noemen. Een twijfelachtig titel die veel mensen graag als een teken beschouwen om hun levensverhaal met me te delen. Zolang ze me maar niet vragen om naar de rare uitslag op hun rug te kijken, vind ik dat nog wel een goede deal.

Afstuderen is misschien een anticlimax, maar het is ook een tijd van nostalgie en terugblikken op een studententijd die in mijn geval alleszins gevuld was met leuke ervaringen en goede vrienden. Mijn klas was in essentie experimenteel - de eerste van het zesjarig curriculum - en soms voelde het ook wel een beetje als een sociaal experiment. We hebben een paar kinderziektes doorgemaakt en soms hebben we onze stem moeten laten horen. Maar zoals wel vaker gebeurt zijn we bereid om dat alles te vergeten nu we er eindelijk geraakt zijn. Het is tijd om nogmaals in het diepe te springen. Ik kijk er alvast naar uit.

Afstuderen is onvermijdelijk een anticlimax. We kijken er zo lang reikhalzend naar uit, maar nu het er is voelt het een beetje onwerkelijk. Zou Tantalus na al die jaren weten wat hij met een appel moet doen als hij er eindelijk in slaagt er eentje te plukken? Gelukkig voor onze mentale gezondheid duurt de opleiding geneeskunde geen oneindigheid, maar slechts zes jaar.Voor velen betekent afstuderen verhuizen of de volgende stap zetten in een relatie. Het betekent nog vlug een reis boeken voor het echte leven begint en moeten nadenken over verzekeringen en leningen. Eigenlijk betekent het opgroeien, op een heel andere manier dan we de afgelopen jaren hebben gedaan. Zes jaar lang hebben we hoorcolleges bijgewoond, al dan niet bij bewustzijn - mijn nachtrust durfde wel eens plaats maken voor leukere dingen. In ons vijfde jaar werden we uiteindelijk het diepe in gegooid tijdens de stageperiode. Graag joegen anderen ons schrik aan voor dat gevreesde jaar. Pas maar op voor je relatie! Zeg maar dag tegen je sociaal leven! Groot was dan ook mijn verbazing toen ik halverwege het jaar niet alleen een relatie begon, maar ook nog een drukker sociaal leven had dan voorheen. Samen met de publicatie van mijn boek die zomer kon het jaar eigenlijk al niet meer stuk. Onze opleiders hebben hun uiterste best gedaan voor ons, dat kan niemand ontkennen. Allemaal opdat wij zouden leren zwemmen. In ruil hebben ook wij moeite gedaan voor hen en bloed, zweet en tranen in onze studie gestoken. We hebben dat graag gedaan, omdat we wisten dat er een eindpunt in zicht was. Het licht aan het einde van de tunnel, het moment waarop we ons gouden entreekaartje krijgen en onszelf arts mogen noemen. Sommigen zijn zich aan het voorbereiden op een leven in de operatiekamer, anderen verkiezen het huisartsenkabinet. Opvallend veel medestudenten kiezen dit jaar voor de drukke atmosfeer van de spoedgevallendienst. Ikzelf mag me binnen afzienbare tijd een psychiater in opleiding noemen. Een twijfelachtig titel die veel mensen graag als een teken beschouwen om hun levensverhaal met me te delen. Zolang ze me maar niet vragen om naar de rare uitslag op hun rug te kijken, vind ik dat nog wel een goede deal. Afstuderen is misschien een anticlimax, maar het is ook een tijd van nostalgie en terugblikken op een studententijd die in mijn geval alleszins gevuld was met leuke ervaringen en goede vrienden. Mijn klas was in essentie experimenteel - de eerste van het zesjarig curriculum - en soms voelde het ook wel een beetje als een sociaal experiment. We hebben een paar kinderziektes doorgemaakt en soms hebben we onze stem moeten laten horen. Maar zoals wel vaker gebeurt zijn we bereid om dat alles te vergeten nu we er eindelijk geraakt zijn. Het is tijd om nogmaals in het diepe te springen. Ik kijk er alvast naar uit.