Ik onderschrijf de idee ter bescherming van het ongeboren kind van Vooruit. Hierin bepleit men de mogelijkheid reeds vóór de geboorte in te grijpen wanneer ernstige zorgen bestaan over het toekomstige opvoedingsklimaat.

Wij worden als kinder- en jeugdpsychiater immers geconfronteerd met de gevolgen van deze schrijnende opvoedingssituaties. Een psychische kwetsbaarheid bij ouders verhoogt de kans op psychische problemen bij hun kinderen. Uiteraard moet elke ouder, vanuit een doorleefd verlangen, een kans krijgen een kind te krijgen en/of groot te brengen. Evenwel vergt ouderschap bijzonder veel, en kunnen kinderen kwetshaarheden en traumata oproepen of versterken. Niet elke ouder is in staat dit te dragen.

Vroegdetectie en laagdrempelige hulpverlening, net als een aanklampende vinger aan de pols vanuit meerdere disciplines zijn daarom uitermate belangrijk. Het zeer grondige en vaak slopende traject voorafgaand aan adoptie getuigt van onze overtuiging van het belang van een warm nest voor elk opgroeiend kind.

Echter het wegkijken, tot soms zelfs de ontkennende houding van hulpverlening ten aanzien van schrijnende situaties waarmee de meest kwetsbare kinderen soms geconfronteerd worden, noopt tot nadenken.

Dé vraag luidt schijnbaar hoeveel kansen ouders dan wel moeten krijgen

Middelen zijn beperkt en elke euro kan slechts eenmaal worden uitgegeven. Dit komt pijnlijk tot uiting in deze bijzondere covid-19-tijden.

De naïviteit waarmee sommigen de vraag stellen 'waarom niet meer IC-bedden voorzien kunnen worden' getuigt van een totaal afwezig inzicht in de kostprijs hiervan. Analoog mag men ook de kosten voor gespecialiseerde zorg op gebied van geestelijke gezondheidszorg niet onderschatten. Wanneer in een gezin reeds vijf voorgaande kinderen geplaatst werden, kan men moeilijk verrast zijn dat de opvoeding van een zesde kind verontrusting oproept. Schade en kosten a posterio dienen en kúnnen beperkt worden door a priori en kordaat ingrijpen in extreme situaties.

Los van de financiële impact moet er vooral worden stilgestaan bij de levenslange impact van intra-uterien middelen- en druggebruik, vaak gepaard gaande met trauma, hechtingsproblematiek en ontwikkelingsstoornissen. In de meeste gevallen kondigt zich een zeer moeilijk opvoedingsproces aan met een reële kans uiteindelijk het pad van de ouders te bewandelen.

Dé vraag luidt schijnbaar hoeveel kansen ouders dan wel moeten krijgen. Wanneer we de redenering omdraaien meen en hoop ik dat het antwoord lager zal uitvallen. Hoeveel kinderen zijn we namelijk bereid op te offeren om een kinderwens te vervullen?

Niét elke moeder kan mama zijn, niét elke vader papa. Wie dat niet gelooft adviseer ik een rondleiding binnen een van de vele voorzieningen Bijzondere Jeugdzorg.

Ik onderschrijf de idee ter bescherming van het ongeboren kind van Vooruit. Hierin bepleit men de mogelijkheid reeds vóór de geboorte in te grijpen wanneer ernstige zorgen bestaan over het toekomstige opvoedingsklimaat.Wij worden als kinder- en jeugdpsychiater immers geconfronteerd met de gevolgen van deze schrijnende opvoedingssituaties. Een psychische kwetsbaarheid bij ouders verhoogt de kans op psychische problemen bij hun kinderen. Uiteraard moet elke ouder, vanuit een doorleefd verlangen, een kans krijgen een kind te krijgen en/of groot te brengen. Evenwel vergt ouderschap bijzonder veel, en kunnen kinderen kwetshaarheden en traumata oproepen of versterken. Niet elke ouder is in staat dit te dragen. Vroegdetectie en laagdrempelige hulpverlening, net als een aanklampende vinger aan de pols vanuit meerdere disciplines zijn daarom uitermate belangrijk. Het zeer grondige en vaak slopende traject voorafgaand aan adoptie getuigt van onze overtuiging van het belang van een warm nest voor elk opgroeiend kind. Echter het wegkijken, tot soms zelfs de ontkennende houding van hulpverlening ten aanzien van schrijnende situaties waarmee de meest kwetsbare kinderen soms geconfronteerd worden, noopt tot nadenken. Middelen zijn beperkt en elke euro kan slechts eenmaal worden uitgegeven. Dit komt pijnlijk tot uiting in deze bijzondere covid-19-tijden. De naïviteit waarmee sommigen de vraag stellen 'waarom niet meer IC-bedden voorzien kunnen worden' getuigt van een totaal afwezig inzicht in de kostprijs hiervan. Analoog mag men ook de kosten voor gespecialiseerde zorg op gebied van geestelijke gezondheidszorg niet onderschatten. Wanneer in een gezin reeds vijf voorgaande kinderen geplaatst werden, kan men moeilijk verrast zijn dat de opvoeding van een zesde kind verontrusting oproept. Schade en kosten a posterio dienen en kúnnen beperkt worden door a priori en kordaat ingrijpen in extreme situaties.Los van de financiële impact moet er vooral worden stilgestaan bij de levenslange impact van intra-uterien middelen- en druggebruik, vaak gepaard gaande met trauma, hechtingsproblematiek en ontwikkelingsstoornissen. In de meeste gevallen kondigt zich een zeer moeilijk opvoedingsproces aan met een reële kans uiteindelijk het pad van de ouders te bewandelen. Dé vraag luidt schijnbaar hoeveel kansen ouders dan wel moeten krijgen. Wanneer we de redenering omdraaien meen en hoop ik dat het antwoord lager zal uitvallen. Hoeveel kinderen zijn we namelijk bereid op te offeren om een kinderwens te vervullen?Niét elke moeder kan mama zijn, niét elke vader papa. Wie dat niet gelooft adviseer ik een rondleiding binnen een van de vele voorzieningen Bijzondere Jeugdzorg.