Mag je een werknemer die terugkeert uit een coronarisicogebied verplichten om thuis te blijven? Bezorgde werkgevers stelden mij deze vraag de afgelopen dagen al tig keer, aangespoord door nog veel bezorgdere werknemers. Ik geef telkens een objectief advies met concrete richtlijnen, maar ik eindig wel een beetje tongue-in-cheek door te suggereren dat men de betrokken werknemers ook een bel of een klapper zou kunnen bezorgen, en verzoeken dat ze "unclean" roepen wanneer een collega in de buurt komt. Je weet wel, zoals men vroeger deed bij lepralijders. Dat laatste zette ik er maar niet bij - het ligt er zo al vingerdik genoeg op.

Dat dacht ik tenminste. Blijkbaar niet. De tekst werd met mijn goedkeuring opgepikt en vertaald. Wat bleek? De vertaalster had ook die laatste zin vertaald, en er een persoonlijke bemerking bij geplaatst: "Als die werknemers zo "unclean" zijn, is het dan toch niet beter dat ze thuisblijven?"

Nochtans is het risico voor doorsnee werknemers echt heel klein. Dat gaf ik dan ook aan in een update op sociale mediaplatform LinkedIn, met een grafiek per leeftijdscategorie. Naast de vele positieve reacties waren er echter ook een aantal dramatiserende opmerkingen.

Ik wil de huidige coronaviruspandemie zeker niet gaan bagatelliseren. We moeten dit met de nodige aandacht en voorzichtigheid benaderen. Meer dan 3000 doden is niet niks, en elk vroegtijdig overlijden is te betreuren. Maar geen kat die het heeft over de 250.000 à 500.000 doden die de seizoensgriep sowieso ook dit jaar weer zal veroorzaken.

Front of mind

De huidige paniekreacties zijn eigenlijk heel voorspelbaar. Wanneer een bepaald risico in de aandacht komt of men een bepaald onderwerp meer kent, dan wordt dit risico hoger ingeschat. Dit fenomeen wordt ook wel de 'beschikbaarheidsheuristiek' genoemd.

Geen kat die het heeft over de 250.000 à 500.000 doden die de seizoensgriep ook dit jaar weer zal veroorzaken

Zo hadden dagjestoeristen na het uitbrengen van Steven Spielbergs film 'Jaws' meer schrik voor eventuele witte haaien bij het pootjebaden dan voor een auto-ongeluk op de weg naar of van de kust, ook al lag het risico voor dat laatste een factor van meer dan 10.000 hoger.

Als bezorgde burgers elke mediasite overspoeld zien worden door onrustwekkende boodschappen over het oprukkende coronavirus (Een dode in Italië! Nee, twee! Nu zijn het er al vijf! Oh nee, nu is er ook al een in Parijs!'), is het dan zo verrassend dat ze zich ernstig zorgen beginnen te maken over hun eigen gezondheid?

Daarom is het ook zo fout om het coronavirus te gaan vergelijken met de pest ("De geschiedenis lijkt zich te herhalen: in de middeleeuwen kwam ook de pest via Italië Europa binnen"). Iedereen kent natuurlijk de "zwarte dood". En nu herhaalt de geschiedenis zich?! Oh my god, we're all gonna die!

Blijf rationeel

Sensationele en alarmistische nieuwsberichten verkopen als zoete broodjes, dus we blijven sowieso niet gespaard van dergelijke virale berichtgeving.

Gelukkig zijn er voldoende rationele zorgverleners (zoals quasi alle artsen), experten (zoals prof. Van Ranst en prof. Van Gucht) en informatiebronnen (zoals Artsenkrant, Sciensano, Domus Medica en Zorg en Gezondheid), die niet meegaan in de hysterie en een objectief en rationeel standpunt uitdragen. Mijn oprechte dank hiervoor.

Maar nu moet ik echt dit artikel afronden, want ik moet dringend wat extra alcogel en mondmaskers gaan hamsteren...

Mag je een werknemer die terugkeert uit een coronarisicogebied verplichten om thuis te blijven? Bezorgde werkgevers stelden mij deze vraag de afgelopen dagen al tig keer, aangespoord door nog veel bezorgdere werknemers. Ik geef telkens een objectief advies met concrete richtlijnen, maar ik eindig wel een beetje tongue-in-cheek door te suggereren dat men de betrokken werknemers ook een bel of een klapper zou kunnen bezorgen, en verzoeken dat ze "unclean" roepen wanneer een collega in de buurt komt. Je weet wel, zoals men vroeger deed bij lepralijders. Dat laatste zette ik er maar niet bij - het ligt er zo al vingerdik genoeg op. Dat dacht ik tenminste. Blijkbaar niet. De tekst werd met mijn goedkeuring opgepikt en vertaald. Wat bleek? De vertaalster had ook die laatste zin vertaald, en er een persoonlijke bemerking bij geplaatst: "Als die werknemers zo "unclean" zijn, is het dan toch niet beter dat ze thuisblijven?"Nochtans is het risico voor doorsnee werknemers echt heel klein. Dat gaf ik dan ook aan in een update op sociale mediaplatform LinkedIn, met een grafiek per leeftijdscategorie. Naast de vele positieve reacties waren er echter ook een aantal dramatiserende opmerkingen.Ik wil de huidige coronaviruspandemie zeker niet gaan bagatelliseren. We moeten dit met de nodige aandacht en voorzichtigheid benaderen. Meer dan 3000 doden is niet niks, en elk vroegtijdig overlijden is te betreuren. Maar geen kat die het heeft over de 250.000 à 500.000 doden die de seizoensgriep sowieso ook dit jaar weer zal veroorzaken.Front of mindDe huidige paniekreacties zijn eigenlijk heel voorspelbaar. Wanneer een bepaald risico in de aandacht komt of men een bepaald onderwerp meer kent, dan wordt dit risico hoger ingeschat. Dit fenomeen wordt ook wel de 'beschikbaarheidsheuristiek' genoemd.Zo hadden dagjestoeristen na het uitbrengen van Steven Spielbergs film 'Jaws' meer schrik voor eventuele witte haaien bij het pootjebaden dan voor een auto-ongeluk op de weg naar of van de kust, ook al lag het risico voor dat laatste een factor van meer dan 10.000 hoger.Als bezorgde burgers elke mediasite overspoeld zien worden door onrustwekkende boodschappen over het oprukkende coronavirus (Een dode in Italië! Nee, twee! Nu zijn het er al vijf! Oh nee, nu is er ook al een in Parijs!'), is het dan zo verrassend dat ze zich ernstig zorgen beginnen te maken over hun eigen gezondheid?Daarom is het ook zo fout om het coronavirus te gaan vergelijken met de pest ("De geschiedenis lijkt zich te herhalen: in de middeleeuwen kwam ook de pest via Italië Europa binnen"). Iedereen kent natuurlijk de "zwarte dood". En nu herhaalt de geschiedenis zich?! Oh my god, we're all gonna die!Blijf rationeelSensationele en alarmistische nieuwsberichten verkopen als zoete broodjes, dus we blijven sowieso niet gespaard van dergelijke virale berichtgeving.Gelukkig zijn er voldoende rationele zorgverleners (zoals quasi alle artsen), experten (zoals prof. Van Ranst en prof. Van Gucht) en informatiebronnen (zoals Artsenkrant, Sciensano, Domus Medica en Zorg en Gezondheid), die niet meegaan in de hysterie en een objectief en rationeel standpunt uitdragen. Mijn oprechte dank hiervoor.Maar nu moet ik echt dit artikel afronden, want ik moet dringend wat extra alcogel en mondmaskers gaan hamsteren...