Normaal gezien heb ik het niet zo voor tearjerkers, maar ik luister de laatste tijd graag naar de Bond-song 'Your Eyes Only' van Sheena Easton uit 1981. Ik leg het vooral op als ik in de straten en op de campus van Leuven loop, omdat ik door het mondmasker enkel nog de ogen kan zien van mensen. Dé poort naar contact in coronatijden.

Als preventie-arts ben ik uiteraard heel tevreden dat 99% van de mensen een mondmasker draagt, maar toch voel ik me niet echt gelukkig. Ik mis mensen en hun gezicht. Ik hou er namelijk heel erg van om het gelaat en uitdrukking van mensen te zien. Het gezicht van mensen spreekt vaak boekdelen. Zeker nu we kunnen genieten van een Veranillo de San-Miguel, mis ik erg de brede en stralende glimlach van mensen die mijn pad kruisen.

In plaats daarvan moet ik het nu doen met een lap stof, het mondmasker, waar ik amper een straaltje emotie van af kan aflezen. Soms zie je wel een kleurig motiefje, wat doet vermoeden dat iemand zich goed voelt, maar je kan er toch niet echt op betrouwen. Het blijft uiteindelijk een masker dat we opzetten en we leren pas echt mensen en gevoelens kennen als de maskers afvallen.

Om met elkaar om te gaan, gebruiken we zowel verbale en niet-verbale vormen van communicatie. Verbale communicatie, taal en woorden gebruiken we meestal bewust. De kunst van de lichaamstaal is daarentegen subtieler. Van de niet-verbale vormen van communicatie zijn we ons vaak minder bewust zowel in het uitsturen als het capteren van signalen.

Toch kunnen we veel aflezen van het gezicht, en dat heeft ons een belangrijk voordeel opgeleverd, zoals Darwin ook al beschreef in zijn boek 'The Expression of the Emotions in Man and Animals'. Het complexe samenspel van verbale en niet-verbale taal, helpt ons om elkaar beter te begrijpen, ook als de lichaamstaal niet overeenkomt met de woorden die we uitspreken.

Als we dus het gezicht niet kunnen zien, dan missen we een deel van de communicatie. We gebruiken vooral de ogen en mond om onze emoties te tonen en te lezen. De mond gebruiken we eerder om ons geluk te etaleren. Wat is nu mooier dan een brede glimlach. Een glimlach opent bovendien gemakkelijker de deuren dan een breekijzer. Met het mondmasker zijn we dus deze krachtige sleutel tot menselijk contact kwijt.

Als de afstand het toelaat, toon je glimlach. Je zal het effect op je omgeving direct opmerken

Een mogelijke oplossing is om smileys of een foto waarop je glimlacht aan te brengen op je badge. Maar vooral als de afstand het toelaat, toon je glimlach. Je zal het effect op je omgeving direct opmerken. Wees je meer bewust van het belang van gelaatsuitdrukkingen en het inzetten van faciale expressie in deze tijden.

Een andere tip is om met veel meer kracht en emoties te spreken. Sowieso, horen we elkaar minder goed door het mondmasker, dus breng meer contrast in je stem en durf gerust (wat voor je zal aanvoelen) te overdrijven.

Zelf ben ik me intussen met heel veel interesse gaan verdiepen in ogen. De ogen worden ook de spiegels van de ziel genoemd. Ik vind het wel een intense interactie, want iemand diep in de ogen kijken voelt intiem aan, maar is o zo krachtig om in deze mondmaskertijden te connecteren met mensen. Want ondanks het feit dat ogen ook reageren op licht, blijken algoritmes in staat om basisemoties zoals bijvoorbeeld geluk, angst verdriet, maar ook meer complexe mentale toestanden zoals bijvoorbeeld trots, liefde en haat af te kunnen leiden van de pupilgrootte en de wijdte van de ogen. Zelf ben ik volop aan het oefenen om gevoelens uit de blik te lezen.

Dus als we elkaar een dezer dagen tegenkomen, laten we dan diep in elkaars ogen kijken. Enerzijds om te proberen te tonen hoe we ons voelen en anderzijds om proberen af te leiden wat zich achter het monddoek afspeelt. Of om het met de hit van Wendy en Willy te zeggen: 'Kijk Eens Diep In Mijn Ogen'.

Normaal gezien heb ik het niet zo voor tearjerkers, maar ik luister de laatste tijd graag naar de Bond-song 'Your Eyes Only' van Sheena Easton uit 1981. Ik leg het vooral op als ik in de straten en op de campus van Leuven loop, omdat ik door het mondmasker enkel nog de ogen kan zien van mensen. Dé poort naar contact in coronatijden.Als preventie-arts ben ik uiteraard heel tevreden dat 99% van de mensen een mondmasker draagt, maar toch voel ik me niet echt gelukkig. Ik mis mensen en hun gezicht. Ik hou er namelijk heel erg van om het gelaat en uitdrukking van mensen te zien. Het gezicht van mensen spreekt vaak boekdelen. Zeker nu we kunnen genieten van een Veranillo de San-Miguel, mis ik erg de brede en stralende glimlach van mensen die mijn pad kruisen. In plaats daarvan moet ik het nu doen met een lap stof, het mondmasker, waar ik amper een straaltje emotie van af kan aflezen. Soms zie je wel een kleurig motiefje, wat doet vermoeden dat iemand zich goed voelt, maar je kan er toch niet echt op betrouwen. Het blijft uiteindelijk een masker dat we opzetten en we leren pas echt mensen en gevoelens kennen als de maskers afvallen.Om met elkaar om te gaan, gebruiken we zowel verbale en niet-verbale vormen van communicatie. Verbale communicatie, taal en woorden gebruiken we meestal bewust. De kunst van de lichaamstaal is daarentegen subtieler. Van de niet-verbale vormen van communicatie zijn we ons vaak minder bewust zowel in het uitsturen als het capteren van signalen.Toch kunnen we veel aflezen van het gezicht, en dat heeft ons een belangrijk voordeel opgeleverd, zoals Darwin ook al beschreef in zijn boek 'The Expression of the Emotions in Man and Animals'. Het complexe samenspel van verbale en niet-verbale taal, helpt ons om elkaar beter te begrijpen, ook als de lichaamstaal niet overeenkomt met de woorden die we uitspreken.Als we dus het gezicht niet kunnen zien, dan missen we een deel van de communicatie. We gebruiken vooral de ogen en mond om onze emoties te tonen en te lezen. De mond gebruiken we eerder om ons geluk te etaleren. Wat is nu mooier dan een brede glimlach. Een glimlach opent bovendien gemakkelijker de deuren dan een breekijzer. Met het mondmasker zijn we dus deze krachtige sleutel tot menselijk contact kwijt.Een mogelijke oplossing is om smileys of een foto waarop je glimlacht aan te brengen op je badge. Maar vooral als de afstand het toelaat, toon je glimlach. Je zal het effect op je omgeving direct opmerken. Wees je meer bewust van het belang van gelaatsuitdrukkingen en het inzetten van faciale expressie in deze tijden. Een andere tip is om met veel meer kracht en emoties te spreken. Sowieso, horen we elkaar minder goed door het mondmasker, dus breng meer contrast in je stem en durf gerust (wat voor je zal aanvoelen) te overdrijven. Zelf ben ik me intussen met heel veel interesse gaan verdiepen in ogen. De ogen worden ook de spiegels van de ziel genoemd. Ik vind het wel een intense interactie, want iemand diep in de ogen kijken voelt intiem aan, maar is o zo krachtig om in deze mondmaskertijden te connecteren met mensen. Want ondanks het feit dat ogen ook reageren op licht, blijken algoritmes in staat om basisemoties zoals bijvoorbeeld geluk, angst verdriet, maar ook meer complexe mentale toestanden zoals bijvoorbeeld trots, liefde en haat af te kunnen leiden van de pupilgrootte en de wijdte van de ogen. Zelf ben ik volop aan het oefenen om gevoelens uit de blik te lezen. Dus als we elkaar een dezer dagen tegenkomen, laten we dan diep in elkaars ogen kijken. Enerzijds om te proberen te tonen hoe we ons voelen en anderzijds om proberen af te leiden wat zich achter het monddoek afspeelt. Of om het met de hit van Wendy en Willy te zeggen: 'Kijk Eens Diep In Mijn Ogen'.