Pamplona, dag 30 van mijn Camino. Wandeldag 60 bereik ik - samen met Ignace, hij sluit over 24 dagen aan - Compostela.
...
Mijn 'Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder-avontuur'! Wat begon als een droom, zich nestelde in mijn hoofd, op papier vorm kreeg, en nu werkelijkheid is. Een immense ervaring, ver buiten mijn comfortzone maar o zo overweldigend, uniek en onvergetelijk. Nu al!Heb ik gezongen? Zeker! Dankzij de JBL-box, werden de kilometers samen met Vivi al een stuk lichter. En iedere dag beluister ik éénmaal de song die mijn Camino symboliseert. Zondag was de tot nu toe zwaarste dag. Zesendertig kilometer op Spaanse wandelwegen (nooit ècht vlak en véél keien) onder een brandende zon (35gr in de schaduw)... muziek verzachtte ook dat. En samen met Chip (Amerikaan met wie ik enkele dagen samen stap - ik ben in zéér goede handen, hij werkte 25 jaar voor FBI !!!) al 'hi ho hi ho' de berg afstappen... zon en vermoeidheid maakte ons een beetje licht in het hoofd!Heb ik gevochten? Zonder twijfel! Van Sint-Jean-Pied-de-Port naar Roncevalles was een ware overwinning, zondag was nog heftiger. Maar ik herhaal, dat spoel je weg onder een hete douche. Mentaal is het soms ook knokken. De derde week van mijn tocht zag ik géén pelgrims. Niet het beeld dat ik meekreeg voor vertrek. Dan zijn coaches redders in nood! En Lola en Benoit kwamen op mijn pad!Heb ik gehuild? Regelmatig! Op zondagmorgen om 8u op een kruispunt de juiste weg echt nièt vinden, geeft een gevoel van pure onmacht. Neen, nu ga ik niet naar Olivier bellen maar dit alleen oplossen... gelukkig zag een mevrouw mijn geworstel. Een akelige refuge leidde eveneens tot tranen. Maar het ergste voorval was in de steek gelaten worden door twee pelgrims, ze lieten me botweg staan. Belangrijk detail: de avond voordien trof ik één van deze dames doodziek op de vloer in de sanitaire ruimte aan. Ik haalde hulp, vertaalde, bleef stand-by tot de ziekenwagen kwam... eenmaal herrezen was de solidariteit ver te zoeken. Alleen mijn weg verder zoekend, stroomden de tranen over mijn wangen!Heb ik gebeden? Vaak! Ieder minuscuul dorpje heeft hier z'n kerk, is die open dan stap ik binnen voor een moment van bezinning. Stilte, gefilterd licht en veelal alleen op deze plek, nodigt uit tot... Er zijn zoveel redenen om dankbaar te zijn, geliefden die een gebed kunnen gebruiken, herinneringen aan wie er niet meer is. Heb ik gelachen? En of!Er waren zoveel momenten die een glimlach ontlokten. Beelden onderweg: leuke quotes, schoenen aan de lijn, schattige ezels, prachtige plekken om te onthaasten,... Daarnaast ontmoette ik heerlijke mensen, de ene al vlotter dan de andere. Ik werd geplaagd, uitgedaagd, gesoigneerd en vertrouwd. Het klikte soms zo goed dat de vriendschap zal blijven. Ik kreeg een enorm complement van Benoit: Tu as un sourire et un rire qui illuminent même les journées ensoleillées. Het meest hilarische moment vond zondag op weg naar Pamplona plaats. De vele kilometers en de hitte vloerden ons. Chip kocht twee kwarten watermeloen, we zetten ons op een bank midden in het centrum en vielen aan. We hadden veel bekijks - eet maar eens een watermeloen zonder bestek - maar het smaakte zalig. We gierden het uit als we de ander bezig zagen, zelf even onordentelijk bezig. Het woord 'watermeloen' zorgt nog steeds voor de slappe lach.Heb ik gewerkt? Nee en ja! Af en toe wordt de dokter in mij aangesproken. Aan een kerkje in Frankrijk geraak ik aan de praat met een Engelsman. Hij vraagt naar mijn Camino, werk,... bij mijn uitleg over mijn job als kinderpsychiater, volgt een heel verhaal over zijn gezin. Een half uur later gaat de man in tranen de kerk binnen, ik vervolg mijn weg. Maar vooral het schrijven is wat mijn 'werk' hier. Het zorgt voor ritme, verstrooiing bij het alleen zijn, en het is vooral pure ontspanning! Neen, echt werken is dat niet.Bewonder ik? Enorm! Al die mensen onderweg, jong en oud. Op de Camino Frances zijn we veel talrijker. Ieder heeft zijn ritme, zijn cadans. Klimmen is voor iedereen lastig! Je ziet zoveel moed en doorzettingsvermogen! Ook alles rondom de pelgrims is bewondering waard: de hospita die zorgen voor je slaapplek, eten en drinken, ontbijt om 6u 's morgens, die extra plak chocolade, fruit of lunchpakket. In Spanje kan je overal ontbijten, lunchen tegen een spotprijs; krijg je overal een warme groet. 'Amai' is niet zomaar mijn stopwoord momenteel. Ik kende ook mijn 'moment de gloire'. In een klein bergdorp, tijdens een korte pauze, zag ik gisteren een koppel dertigers terug, het was geleden van Frankrijk dat ik hen sprak. De man herkent me, kijkt me aan en zegt uit de grond van zijn hart: You are amazing! Ik groeide ter plekke 5cm...