Ken je nog dat gevoel toen je net afgestudeerd was? Een nieuwe stethoscoop, de medicatievoorschriftjes met jouw riziv-nummer en een spiekboekje in de nieuwe doktersjas. Gedreven en ambitieus, het alpha-gen in het kwadraat. Absoluut van plan om de beste te worden. Heb je dat nog? Of is dit een eigenschap van jonge veulens? Kwam er in de loop der jaren wat eelt op het enthousiasme?
Zo was er eens een chirurg (*) in een gerenommeerd ziekenhuis hier ver vandaan. leergierig en ambitieus begon hij aan zijn carrière, waarbij hij vastberaden de professionele ladder opklom op weg naar de top. Na jaren hard werken begon er iets te knagen. Alles ging nochtans goed. Leuke job met interessante pathologie, fijne collega's, goed inkomen, mooi gezin en vele vrienden. Hij werd door velen als de beste gezien, iets waar hij als student zo van had gedroomd. Maar was dit ook de beste versie van zichzelf? Hij voelde zich stilstaan i.p.v. verdergroeien. 'Is dit dan de top van mijn carrière? De midlifecrisis?' dacht de arts.
#be smarter not harder
Aanmodderen stond niet in het woordenboek van de chirurg. Een actieplan wou hij. Hij wou een duidelijker kijk op zijn functioneren, skills en waarden, een inzicht op dat deel dat hij zelf niet kende, nl. zijn blinde vlek. Een collega-arts zou hem coachen en dat tot grote verbazing van zijn omgeving. 'Alles loopt toch zoals het hoort? Een steady-state is toch prima? Waarom zou je een collega inkijk geven in jouw 'zwakke' kant?' vroegen ze. Maar dikke duimen alleen laten je niet groeien, dacht de chirurg.
Daarom besloot hij in een coachingstraject te stappen, dat bestond uit een langdurige observatie op de werkvloer en gesprekken tussendoor. Concreet betekende dat dat een collega-coach met hem meeliep tijdens zijn electieve als urgente ingrepen, tijdens consultaties met makkelijke en moeilijke patiënten, tijdens teambesprekingen, etc. Daardoor kwamen een aantal zaken aan het licht die tot dan toe verborgen bleven. Zo bleek bijvoorbeeld dat hij zijn arm tijdens een ingreep soms onbewust te hoog hield waardoor zijn houding minder stabiel werd. Zo leerde hij dat zijn communicatie in stressituaties niet steeds helder was en hij niet steeds oor had voor de meningen van een ander. Hij kreeg als het ware zicht op zijn eigen blinde vlek die hij nu geleidelijk aan kon aanpakken en wegsnijden. Hij zag de zaken helderder en keek met meer plezier naar zichzelf en naar de mensen rond zich. Ook zijn gedrevenheid kwam terug, even vurig als in de jonge veulenjaren maar ook met een rijpere mildheid voor zichzelf, voor zijn werkomgeving en voor zijn gezin. Hij bleef op zoek gaan naar de beste versie van zichzelf en werkte nog lang en gelukkig.
#be smarter not harder
(*) gebaseerd op de TED-talk van Atul Gawande, Amerikaans chirurg, verbonden aan Brigham and Women's Hospital in Boston, professor aan Harvard Medical School.
Zo was er eens een chirurg (*) in een gerenommeerd ziekenhuis hier ver vandaan. leergierig en ambitieus begon hij aan zijn carrière, waarbij hij vastberaden de professionele ladder opklom op weg naar de top. Na jaren hard werken begon er iets te knagen. Alles ging nochtans goed. Leuke job met interessante pathologie, fijne collega's, goed inkomen, mooi gezin en vele vrienden. Hij werd door velen als de beste gezien, iets waar hij als student zo van had gedroomd. Maar was dit ook de beste versie van zichzelf? Hij voelde zich stilstaan i.p.v. verdergroeien. 'Is dit dan de top van mijn carrière? De midlifecrisis?' dacht de arts.Aanmodderen stond niet in het woordenboek van de chirurg. Een actieplan wou hij. Hij wou een duidelijker kijk op zijn functioneren, skills en waarden, een inzicht op dat deel dat hij zelf niet kende, nl. zijn blinde vlek. Een collega-arts zou hem coachen en dat tot grote verbazing van zijn omgeving. 'Alles loopt toch zoals het hoort? Een steady-state is toch prima? Waarom zou je een collega inkijk geven in jouw 'zwakke' kant?' vroegen ze. Maar dikke duimen alleen laten je niet groeien, dacht de chirurg. Daarom besloot hij in een coachingstraject te stappen, dat bestond uit een langdurige observatie op de werkvloer en gesprekken tussendoor. Concreet betekende dat dat een collega-coach met hem meeliep tijdens zijn electieve als urgente ingrepen, tijdens consultaties met makkelijke en moeilijke patiënten, tijdens teambesprekingen, etc. Daardoor kwamen een aantal zaken aan het licht die tot dan toe verborgen bleven. Zo bleek bijvoorbeeld dat hij zijn arm tijdens een ingreep soms onbewust te hoog hield waardoor zijn houding minder stabiel werd. Zo leerde hij dat zijn communicatie in stressituaties niet steeds helder was en hij niet steeds oor had voor de meningen van een ander. Hij kreeg als het ware zicht op zijn eigen blinde vlek die hij nu geleidelijk aan kon aanpakken en wegsnijden. Hij zag de zaken helderder en keek met meer plezier naar zichzelf en naar de mensen rond zich. Ook zijn gedrevenheid kwam terug, even vurig als in de jonge veulenjaren maar ook met een rijpere mildheid voor zichzelf, voor zijn werkomgeving en voor zijn gezin. Hij bleef op zoek gaan naar de beste versie van zichzelf en werkte nog lang en gelukkig.#be smarter not harder (*) gebaseerd op de TED-talk van Atul Gawande, Amerikaans chirurg, verbonden aan Brigham and Women's Hospital in Boston, professor aan Harvard Medical School.
