Het was weer raak vorige week. Een eindeloze discussie met een artsensyndicaat die vergoeding per prestatie als dominant model verdedigt. Een Voka Health Community-debat met boodschap nummer één vanuit de zaal: fundamenteel het vergoedingssysteem hervormen!
Hoe kan je een systeem laten bestaan dat moderne rollen en taakverdeling blokkeert? En dat samenwerking ('geïntegreerde zorg') saboteert. De historisch opgebouwde dominantie van één prikkel wordt wereldwijd terecht in vraag gesteld en stap voor stap bijgestuurd.
Immers, in essentie willen we een betalingsmodel dat meerwaarde en excellentie in zorguitkomsten het meest bevordert. En dus moeten we de juiste set van stimuli benutten om via zorgondernemerschap in alle vrijheid de juiste zorg te verstrekken.
Dit wil zeggen op de juiste plaats, het juiste tijdstip, met het juiste type zorgorganisatie en door de juiste persoon, binnen totaalzorg die op elkaar aansluit. En dan spreken we nog niet over het omarmen van nieuwe technologische mogelijkheden om een dergelijk zorgmodel te ondersteunen.
De huidige silofinanciering maakt deze ambitie onmogelijk en betonneert weerstand. Als zorgprofessional zit je gevangen in financiële spelregels die je afstraffen als je werkelijk wil ondernemen of innoveren door de zaken anders aan te pakken of zorg te voorkomen.
Een zorgverstrekker kan vandaag enkel ondernemen binnen een eenzijdig versnipperde volumeprikkel, top down extern opgelegd. Dit is een volledig verouderd model dat professionals als een hamster laat rondtollen op een rad, zonder ruimte om zorg werkelijk optimaal af te stemmen op de patiënt. En zoveel mogelijk actes en patiënten wordt dan het substituut voor 'ondernemerschap', als erkenning dat je goed bezig bent.
Het huidige financieringsmodel laat professionals als een hamster rondtollen op een rad, zonder ruimte om zorg werkelijk optimaal af te stemmen op de patiënt
Terwijl zorgondernemers best een eigen, eenvoudig budget van middelen beheren om meerwaarde te creëren doorheen het totale zorgpakket, zodat je de vrijheid hebt om middelen te verschuiven naargelang de behoeften (los van actes).
Strategisch financieel management is een essentieel instrument van ondernemerschap. Met beloning en terugverdieneffecten als je via kwaliteit en veiligheid extra zorg voorkomt. Dàt is waar we naar toe moeten bij verstrekkers en zorgorganisaties en wat men bedoelt met 'accountable care', 'bundled payment', 'shared savings', enz.
En dat impliceert een geleidelijke kanteling naar een zorgsysteem dat finaal voor 75% in functie van meerwaarde betaalt, zonder al te veel ongepaste zorg of ondergebruik. We moeten betaling per prestatie van jaar tot jaar procentueel verschuiven binnen een transparante, voorspelbare transitie. En laat ons voor 3% kwaliteit belonen in een pay for quality 2.0.
De JAMA, New England Journal of Medicine, enz. stuwen deze beweging voorwaarts, met jaarlijks honderden studies over het meest optimale betalingsmodel. En ook de meer kwetsbare, sociale doelgroepen worden er beter van. Zo leren we opnieuw in 2018 en 2019.
Het is aan alle zorgverstrekkers en -organisaties, federaties, wetenschappelijke verenigingen, academici, zorgberoepen, sociale partners en de overheid om hier samen het voortouw in te nemen.
Hoe kan je een systeem laten bestaan dat moderne rollen en taakverdeling blokkeert? En dat samenwerking ('geïntegreerde zorg') saboteert. De historisch opgebouwde dominantie van één prikkel wordt wereldwijd terecht in vraag gesteld en stap voor stap bijgestuurd.Immers, in essentie willen we een betalingsmodel dat meerwaarde en excellentie in zorguitkomsten het meest bevordert. En dus moeten we de juiste set van stimuli benutten om via zorgondernemerschap in alle vrijheid de juiste zorg te verstrekken.Dit wil zeggen op de juiste plaats, het juiste tijdstip, met het juiste type zorgorganisatie en door de juiste persoon, binnen totaalzorg die op elkaar aansluit. En dan spreken we nog niet over het omarmen van nieuwe technologische mogelijkheden om een dergelijk zorgmodel te ondersteunen.De huidige silofinanciering maakt deze ambitie onmogelijk en betonneert weerstand. Als zorgprofessional zit je gevangen in financiële spelregels die je afstraffen als je werkelijk wil ondernemen of innoveren door de zaken anders aan te pakken of zorg te voorkomen. Een zorgverstrekker kan vandaag enkel ondernemen binnen een eenzijdig versnipperde volumeprikkel, top down extern opgelegd. Dit is een volledig verouderd model dat professionals als een hamster laat rondtollen op een rad, zonder ruimte om zorg werkelijk optimaal af te stemmen op de patiënt. En zoveel mogelijk actes en patiënten wordt dan het substituut voor 'ondernemerschap', als erkenning dat je goed bezig bent.Terwijl zorgondernemers best een eigen, eenvoudig budget van middelen beheren om meerwaarde te creëren doorheen het totale zorgpakket, zodat je de vrijheid hebt om middelen te verschuiven naargelang de behoeften (los van actes).Strategisch financieel management is een essentieel instrument van ondernemerschap. Met beloning en terugverdieneffecten als je via kwaliteit en veiligheid extra zorg voorkomt. Dàt is waar we naar toe moeten bij verstrekkers en zorgorganisaties en wat men bedoelt met 'accountable care', 'bundled payment', 'shared savings', enz. En dat impliceert een geleidelijke kanteling naar een zorgsysteem dat finaal voor 75% in functie van meerwaarde betaalt, zonder al te veel ongepaste zorg of ondergebruik. We moeten betaling per prestatie van jaar tot jaar procentueel verschuiven binnen een transparante, voorspelbare transitie. En laat ons voor 3% kwaliteit belonen in een pay for quality 2.0.De JAMA, New England Journal of Medicine, enz. stuwen deze beweging voorwaarts, met jaarlijks honderden studies over het meest optimale betalingsmodel. En ook de meer kwetsbare, sociale doelgroepen worden er beter van. Zo leren we opnieuw in 2018 en 2019.Het is aan alle zorgverstrekkers en -organisaties, federaties, wetenschappelijke verenigingen, academici, zorgberoepen, sociale partners en de overheid om hier samen het voortouw in te nemen.