Met het enorme succes van onze Rode Duivels op het afgelopen WK vergeten we soms het aanzienlijk risico op blessures bij topsporters. Eigenlijk vallen zulke moderne gladiatoren onder de Wet Welzijn, als werknemers met een arbeidscontract onder het gezag van een werkgever. Toch wordt deze wetgeving blijkbaar buitenspel gezet. Waarom laten we dit toe?
Sporten is toch gezond, niet? Wel, ja en nee. De ene sport is de andere niet. En bij elke sportbeoefening heb je risico's op overbelastingen, blessures en ongelukken.
Google maar eens "voetbal" en "blessure", en je vindt gegarandeerd nieuwsresultaten van minder dan 24 uur oud. Spierscheuringen, enkelverstuikingen, kruisbandletsels: ze gebeuren bij schering en inslag.
Zulke sportletsels zijn zelfs doorgedrongen tot in de medische vakterminologie. Tennisarmen en golfellebogen, lopers-, springers- en schoolslagknieën, boksersneuzen en zwemmersoren; ik kan zo nog wel een tijdje doorgaan.
Intensieve contactsporten zoals boksen, American Football en (o horror) Ultimate Fighting worden in ons land minder vaak beoefend, maar zij geven een nog veel hoger risico op letsels. Vraag het bijvoorbeeld aan recent overleden voormalig profbokser Mohammed Ali. Ondanks zijn gefladder als een vlinder heeft hij in zijn beroepscarrière voldoende slaag gekregen om hem een vorm van Parkinson te bezorgen die - heel treffend - ook wel boksersdementie wordt genoemd. In België zou hij als voormalig werknemer van Don King in aanmerking komen voor een terugbetaling door Fedris.
Waarom laten we dergelijke gevaarlijke arbeidsomstandigheden überhaupt nog toe? "Hoogst onlogisch", zou Mr. Spock met een opgetrokken wenkbrauw mompelen. De koelbloedige Vulcan kan zich dan ook niet inleven in de leefwereld van de nog maar recent geciviliseerde homo sapiens.
Hebben we voldoende argumenten om profsporters al die risico's te laten lopen, al is het vrijwillig, en goed betaald?
De moderne sportbeoefening is een geüpdatete vorm van de vroegere gladiatorengevechten, en dient als sublimatie van onze oerinstincten tot oorlogsvoeren. Als haarloze apen verkleden we ons in de kleuren van onze stam, en roepen met bloeddorstige kreten op tot de overwinning van onze held en de ondergang van onze tegenstanders.
Een zekere factor van risico en geweld hoort daar nu eenmaal bij. De strategisch geplaatste tackle wordt aanvaard en zelfs verwacht, als hierdoor een doelpunt vermeden kan worden. Behalve uiteraard als die uitgevoerd werd door het andere team, dan is het gewoonweg een zinloze, barbaarse daad die onmiddellijk afgestraft moet worden.
En ja, de wielerwedstrijd Parijs-Roubaix zou een stuk minder belastend zijn voor de rug, moesten de kasseien overal bestreken worden met een glad laagje fluisterasfalt. Maar wat zou het nut hiervan zijn, als we dan het leed in de ogen van de puffende coureurs niet meer zouden zien? En waar stopt het dan? Straks zou men nog ter ondersteuning elektrische motortjes in de fietsen gaan plaatsen! De gedachte alleen al.
Hebben we voldoende argumenten om profsporters dergelijke risico's te laten lopen, al is het vrijwillig, en goed betaald? Objectief gezien wellicht niet.
Maar geef eens eerlijk toe: wanneer Thibaut Courtois met onnavolgbare souplesse doorheen een leger van verdedigers heen walst; wanneer Oliver Naesen schijnbaar moeiteloos wegsprint van zijn naar adem happende strijdmakkers; wanneer Sugar Jackson met een venijnige uppercut zijn tegenstander meedogenloos knock-out slaat; are you not entertained?
Sporten is toch gezond, niet? Wel, ja en nee. De ene sport is de andere niet. En bij elke sportbeoefening heb je risico's op overbelastingen, blessures en ongelukken.Google maar eens "voetbal" en "blessure", en je vindt gegarandeerd nieuwsresultaten van minder dan 24 uur oud. Spierscheuringen, enkelverstuikingen, kruisbandletsels: ze gebeuren bij schering en inslag.Zulke sportletsels zijn zelfs doorgedrongen tot in de medische vakterminologie. Tennisarmen en golfellebogen, lopers-, springers- en schoolslagknieën, boksersneuzen en zwemmersoren; ik kan zo nog wel een tijdje doorgaan.Intensieve contactsporten zoals boksen, American Football en (o horror) Ultimate Fighting worden in ons land minder vaak beoefend, maar zij geven een nog veel hoger risico op letsels. Vraag het bijvoorbeeld aan recent overleden voormalig profbokser Mohammed Ali. Ondanks zijn gefladder als een vlinder heeft hij in zijn beroepscarrière voldoende slaag gekregen om hem een vorm van Parkinson te bezorgen die - heel treffend - ook wel boksersdementie wordt genoemd. In België zou hij als voormalig werknemer van Don King in aanmerking komen voor een terugbetaling door Fedris.Waarom laten we dergelijke gevaarlijke arbeidsomstandigheden überhaupt nog toe? "Hoogst onlogisch", zou Mr. Spock met een opgetrokken wenkbrauw mompelen. De koelbloedige Vulcan kan zich dan ook niet inleven in de leefwereld van de nog maar recent geciviliseerde homo sapiens.De moderne sportbeoefening is een geüpdatete vorm van de vroegere gladiatorengevechten, en dient als sublimatie van onze oerinstincten tot oorlogsvoeren. Als haarloze apen verkleden we ons in de kleuren van onze stam, en roepen met bloeddorstige kreten op tot de overwinning van onze held en de ondergang van onze tegenstanders.Een zekere factor van risico en geweld hoort daar nu eenmaal bij. De strategisch geplaatste tackle wordt aanvaard en zelfs verwacht, als hierdoor een doelpunt vermeden kan worden. Behalve uiteraard als die uitgevoerd werd door het andere team, dan is het gewoonweg een zinloze, barbaarse daad die onmiddellijk afgestraft moet worden.En ja, de wielerwedstrijd Parijs-Roubaix zou een stuk minder belastend zijn voor de rug, moesten de kasseien overal bestreken worden met een glad laagje fluisterasfalt. Maar wat zou het nut hiervan zijn, als we dan het leed in de ogen van de puffende coureurs niet meer zouden zien? En waar stopt het dan? Straks zou men nog ter ondersteuning elektrische motortjes in de fietsen gaan plaatsen! De gedachte alleen al.Hebben we voldoende argumenten om profsporters dergelijke risico's te laten lopen, al is het vrijwillig, en goed betaald? Objectief gezien wellicht niet.Maar geef eens eerlijk toe: wanneer Thibaut Courtois met onnavolgbare souplesse doorheen een leger van verdedigers heen walst; wanneer Oliver Naesen schijnbaar moeiteloos wegsprint van zijn naar adem happende strijdmakkers; wanneer Sugar Jackson met een venijnige uppercut zijn tegenstander meedogenloos knock-out slaat; are you not entertained?