...

A rtsenkrant mocht u in het verleden (AK 2508) spreken in en over uw bibliotheek. Bent u ook vertrouwd met de (antieke) Griekse literatuur en theater?Ik heb een opleiding Latijn-wiskunde genoten. Dat ik geen Grieks gestudeerd heb, vind ik een gemis. Maar ik ben altijd geïnteresseerd geweest in de antieke cultuur, vooral omdat die de mens centraal heeft gesteld. Nietzsche zei ooit: "De Griekse wijsbegeerte is als een laboratorium van allerlei mogelijke levensstijlen en -opvattingen waar men deze of gene formule uit kan kiezen om over een probleem na te denken". Het tijdloze karakter van die cultuur is nog altijd inspirerend. Vanwaar het idee om met de ziekenhuisstaf nu net Antigone op te voeren? Was er een link met de corona-actualiteit?Ik heb Sophocles pas in mijn laatste jaar geneeskunde leren kennen door een boek van George Steiner, The Antigone myth in western literature, art and thought. Ik citeer: "Sophocles' thema's zijn meervoudig: het conflict tussen de staat en het individuele geweten, het conflict tussen jong en oud, man en vrouw en de rivaliteit tussen de dood en het leven". Het is altijd mijn droom geweest om daar ooit iets mee te doen. Mijn enige verdienste is dat ik het idee gelanceerd heb. Het voltallige directiecomité was van bij aanvang laaiend enthousiast en vond dat we dat moesten doen. De coronacrisis heeft een en ander in versnelling gebracht en ook de klemtoon veranderd. Antigone is een verhaal van fataliteit, dood en verderf, maar ook van de schoonheid van solidariteit, daar hebben we getracht een eigentijdse versie van verzoening van te maken.Beantwoordde het stuk zoals het is opgevoerd aan wat u ervan verwachtte?Toen ik de eerste keer het script las, was ik verrast maar ook heel opgetogen. Want die moderne interpretatie vond ik perfect aansluiten bij het origineel. Hoe is men ertoe gekomen om u de rol van Zeus te geven? En hoe was de reactie in de bestuursmiddens?Ik stond niet in het oorspronkelijke script. Ik wilde zeker zijn dat ik alle vertoningen kon meedoen. Ik wou de rol van Zeus ook spelen omdat hij niet te vinden is en niets te zeggen heeft. Het is een cameorolletje, maar ik vond het wel plezant om onverwacht op scène te verschijnen. Wat de reacties betreft: ik heb enkel lovende woorden gehoord. Voelt u zich als gedelegeerd bestuurder soms een beetje Zeus?Nee, dat is een leidersstijl die mij niet ligt. Ik geloof veeleer dat besluitvorming in een ziekenhuis zoveel mogelijk moet streven naar consensus en vertrouwen moet inspireren. Als je dan knopen moet doorhakken en als partijen weten dat dat met respect voor alle standpunten gebeurt, dan wordt zo'n beslissing ook aanvaard. Het valt op dat in nogal wat ziekenhuizen in deze moeilijke tijden culturele projecten zijn opgestart. Is het juist in zo'n momenten dat kunst, theater en literatuur een belangrijke uitlaatklep kunnen zijn voor zorgmedewerkers?Meer zelfs, kunst en cultuur zijn een essentieel onderdeel van de zorg. We weten dat kunst geïntegreerd in de zorg helend werkt. Ik vind het een heel belangrijk signaal naar de samenleving dat zorg voor mekaar meer is dan enkel de zorg voor het somatische. Dit gaat over een zo breed mogelijk mensbeeld. Of zoals de spreuk stelt: Zorg is soms genezen, af en toe helpen, altijd troosten. Zo zit geneeskunde in mekaar: hoezeer we vooruitgang hebben gemaakt, het kwetsbare in de mens zal nooit verdwijnen. En dat kwetsbare kan enkel maar betekenis krijgen door alle mogelijke uitingen die de mens mens maken, en daar is cultuur extreem belangrijk in! Heeft dit artistieke project ook de cohesie versterkt onder de ziekenhuismedewerkers?Zonder twijfel! De vier dagen die we samen hebben doorgebracht, de positieve respons van het publiek: dat heeft banden gesmeed die er voordien niet waren en waar ze er wel waren die nog versterkt. Maar ik heb ook gemerkt dat dit bij onze volledige gemeenschap een groot gevoel van fierheid heeft gecreëerd. Dit stuk was niet alleen een podium om mekaars talenten te tonen, we hebben hier een boodschap gebracht waar we voor staan. In die zin was dit een van de mooiste verwezenlijkingen van mijn mandaat. Is er al gedacht aan een vervolg?Het is zeker de bedoeling dat we gaan kijken hoe we hier verder mee gaan. Ik ben nog niet aan het eind van mijn Latijn hè. Ik heb recent een nieuw literair genre ontdekt, dat van de sciencefiction. Dat genre laat toe om de meest waanzinnige gedachtenexperimenten uit te werken. Het werk van iemand als Ursula Le Guin biedt aanknopingspunten met dingen waar ik graag nog iets mee zou doen: de relatie mens-machine en alles wat met artificial intelligence te maken heeft. Dat zal bijzonder grote ethische vragen oproepen. Slotvraag: wat spreekt u zo aan in theater?Theater en ook film kunnen een realistische schijnwereld tevoorschijn toveren. Het kan je als kijker meenemen in een verhaal dat een (heel) plausibel karakter krijgt. Solaris, the sequel of Bladerunner vond ik fenomenaal, net zoals je kan worden weggeblazen door grootse theaterstukken...