Hiv-infectie en opiaatverslaving: nut van naltrexonimplantaten voor ontwenning

In het aprilnummer van The Lancet HIV werd een Russische studie gepubliceerd die aantoont dat naltrexonimplantaten met trage afgifte correleren met een hoger slaagpercentage bij behandeling met antiretrovirale middelen dan de klassieke orale en injecteerbare vormen bij hiv-geïnfecteerde patiënten die verslaafd zijn aan injecteerbare opiaten. Een interessante studie, maar die galenische vorm van naltrexon is momenteel enkel goedgekeurd in Rusland.

...

Naltrexonimplantaat: een exclusiviteit made in RussiaNaltrexon is zeer waardevol bij het afkicken van opiaten, maar is bij ons enkel te verkrijgen in de vorm van tabletten, die dagelijks moeten worden ingenomen, en i.m. injecties, die minstens om de maand moeten worden toegediend. Rusland is het enige land ter wereld dat het gebruik heeft goedgekeurd van een naltrexonimplantaat met trage afgifte, dat een dekking geeft van 3 maanden. De Russische wet verbiedt immers het gebruik van methadon bij het afkicken van opiaten. Het gebruik van injecteerbare drugs heeft negatieve invloed op de follow-up en de werkzaamheid van een behandeling met antiretrovirale middelen bij hiv-geïnfecteerde patiënten met een opiaatverslaving. Onze Russische collegae hebben daarom een onderzoek uitgevoerd om na te gaan of een implantaat met vertraagde afgifte bij die patiënten betere resultaten geeft dan de klassieke orale vorm.Virologische resultatenIn deze studie werd een onmeetbaar lage virale belasting gedefinieerd als een virale belasting < 400 kopieën/ml. Na 48 weken behandeling hadden 66% van de patiënten met een implantaat en 50% van de patiënten die werden behandeld met naltrexon per os, een virale belasting < 400 kopieën/ml. Het aantal patiënten dat de 48 weken behandeling heeft voltooid, bedroeg 46% in de implantaatgroep en 32% in de groep die per os werd behandeld.Effecten op de drugsverslavingDe patiënten bij wie een naltrexonimplantaat werd geplaatst, hebben de behandeling gedurende gemiddeld 32 weken gevolgd zonder relaps. In de groep die per os werd behandeld, was dat maar 20 weken. Het aantal patiënten dat op het einde van de studie nog altijd werd behandeld, was respectievelijk 32% en 17%. De waarschijnlijkheid van onmeetbaar lage virale belasting na 48 weken was driemaal hoger bij de patiënten met een naltrexonimplantaat dan bij de patiënten die een orale behandeling kregen. De studie toont dus aan dat een implantaat de waarschijnlijkheid van retentie bij de behandeling van verslaving verhoogt. Dat verbetert dan weer de therapietrouw ten aanzien van antiretrovirale middelen, waardoor de kans om een onmeetbaar lage virale belasting (< 400 kopieën/ml) te bereiken stijgt.Ref.: Krupitsky E. et al. The Lancet HIV 2019(6): 221-229.