Levertransplantatie: evolutie op zeer lange termijn (15-20 jaar) bij hiv-dragers

Een groep vorsers van de dienst infectieziekten van het universitaire ziekenhuis van Barcelona heeft een retrospectief casus-controleonderzoek uitgevoerd. Over een periode van 15-20 jaar was de overleving van de patiënten, de overleving van het transplantaat en de prevalentie van daarmee samenhangende comorbiditeiten vergelijkbaar bij hiv-negatieve en hiv-positieve patiënten. Als een levertransplantatie geïndiceerd is bij hiv-dragers, moet je dus niet aarzelen.

...

Terminaal leverlijden en hepatocellulair carcinoom zijn vrij frequent bij hiv-dragers die tevens geïnfecteerd zijn met het hepatitis C- of het hepatitis B-virus (vaak in samenhang met het spuiten van drugs). In veel gevallen is dan een levertransplantatie vereist. Er zijn tal van stevige bewijzen dat de evolutie op korte en middellange termijn (overleving van de patiënt en die van het transplantaat) even goed is bij seropositieve als bij seronegatieve patiënten. Er zijn echter nog geen gegevens op lange termijn na een follow-up van 15-20 jaar. Een groep van de Universiteit van Barcelona heeft daarom een retrospectief casus-controleonderzoek uitgevoerd bij 96 patiënten (24 seropositieve en 72 seronegatieve) bij wie een lever was overgeplant tussen 2003 en 2012 en die tot in april 2024 werden gevolgd. 96% van de patiënten was HCV-positief op het ogenblik van de transplantatie. Eerste vaststelling: na een follow-up van 15 jaar was 65,2% van de seropositieve patiënten nog in leven en bedroeg de transplantaatoverleving 56,5%. De resultaten in de seronegatieve groep waren toch wat minder goed: patiëntenoverleving 57,5% en overleving van het transplantaat 54,5% (p > 0,05 tussen de twee groepen). Tweede vaststelling: de belangrijkste doodsoorzaak was leverlijden, vooral toen er nog geen direct werkende antivirale middelen bestonden voor de behandeling van hepatitis C. Derde vaststelling: de frequentie van comorbiditeit, kanker of evenementen die al dan niet samenhingen met aids, was vergelijkbaar in de twee groepen. Evolutie naar chronische nierinsufficiëntie was echter frequenter bij de seropositieve patiënten en evolutie naar type 2-diabetes was frequenter bij de seronegatieve getransplanteerde patiënten. Vierde vaststelling: bij de seropositieve patiënten is de viruslast gedurende de hele follow-up onmeetbaar laag gebleven. Die patiënten werden overwegend behandeld met integraseremmers van de laatste generatie zodra die ter beschikking zijn gekomen. Ref.: Blanco S. et al. Mondelinge presentatie 046A, HIV Glasgow 2024.