PERSEPHONE is een gerandomiseerde, fase 3-studie uitgevoerd in het Verenigd Koninkrijk. De resultaten na zes maanden adjuvante behandeling met trastuzumab waren niet minder goed dan bij een klassieke toediening gedurende 12 maanden bij HER2+ borstkanker in een vroeg stadium. De kortere behandeling veroorzaakte bovendien de helft minder cardiotoxiciteit.
De PERSEPHONE-studie is een multicentrische, door de Britse overheid gefinancierde studie die werd uitgevoerd bij 4.088 vrouwen met een HER2-positieve borstkanker in een vroeg stadium. De vrouwen werden gestratificeerd volgens de aan- of afwezigheid van oestrogeenreceptoren in de tumor, het type chemotherapie (op basis van een antracycline, een taxaan of beide) en toediening van trastuzumab al dan niet synchroon met de chemotherapie. De vrouwen werden in een 1-1-verhouding gerandomiseerd naar trastuzumab gedurende zes maanden of trastuzumab gedurende 12 maanden. De mediane follow-up bedroeg vijf jaar. De resultaten van de studie werden in avant-première gepresenteerd op het congres van de ASCO.
Deze non-inferioriteitsstudie werd uitgevoerd om het effect van een adjuvante behandeling met trastuzumab gedurende zes maanden op de ziektevrije overleving (het primaire eindpunt was een samengesteld eindpunt van eerste relaps of overlijden ongeacht de doodsoorzaak) te vergelijken met dat van trastuzumab gedurende 12 maanden. Non-inferioriteit werd gedefinieerd als niet meer dan 3% minder dan de verwachte 80% ziektevrije overleving bij behandeling gedurende 12 maanden en werd geëvalueerd na optreden van 500 evenementen.
Tijdens een mediane follow-up van 4,9 jaar werden items van het samengestelde eindpunt 512-maal geregistreerd (12%), waaronder 319 sterfgevallen (8%). De mediane ziektevrije overleving na vier jaar was 89,4% in de zesmaandengroep en 89,8% in de twaalfmaandengroep (95% BI 88-91 in beide groepen) en de limiet van non-inferioriteit van de hazard ratio (verhouding van de relatieve risico's) werd vastgelegd op 1,29. De HR was 1,07 (95% BI 0,93-1,24), wat dus beantwoordde aan het criterium van non-inferioriteit. Daaruit mag worden afgeleid dat een adjuvante behandeling met trastuzumab gedurende zes maanden niet minder goed is dan een klassieke behandeling van twaalf maanden (p = 0,01).
De resultaten over de totale overleving volgden eenzelfde tendens en dat was ook zo wat de resultaten van de vooraf gespecificeerde analyse van de ziektevrije overleving en de totale overleving na zes maanden trastuzumab betreft. Het aantal cardiale bijwerkingen was lager in de groep die gedurende zes maanden was behandeld. Het aantal patiënten dat de behandeling heeft stopgezet wegens cardiotoxiciteit, was 4% in de zesmaandengroep en 8% in de twaalfmaandengroep (p < 0,0001) en de hartfunctie herstelde significant sneller in de zesmaandengroep (p = 0,02)
Daarmee is echter alles nog niet gezegd. Er was immers een zekere heterogeniteit naargelang van de stratificatievariabelen en de onderzoekers zelf pleiten dan ook voor verder onderzoek vooraleer wordt beslist om het beleid aan te passen. Het is bijvoorbeeld belangrijk na te gaan welke vrouwen meer baat zouden vinden bij een behandeling van twaalf maanden.
Naar de presentatie van Helena M Earl. ASCO 2018, Chicago, 1-5 juni.
De PERSEPHONE-studie is een multicentrische, door de Britse overheid gefinancierde studie die werd uitgevoerd bij 4.088 vrouwen met een HER2-positieve borstkanker in een vroeg stadium. De vrouwen werden gestratificeerd volgens de aan- of afwezigheid van oestrogeenreceptoren in de tumor, het type chemotherapie (op basis van een antracycline, een taxaan of beide) en toediening van trastuzumab al dan niet synchroon met de chemotherapie. De vrouwen werden in een 1-1-verhouding gerandomiseerd naar trastuzumab gedurende zes maanden of trastuzumab gedurende 12 maanden. De mediane follow-up bedroeg vijf jaar. De resultaten van de studie werden in avant-première gepresenteerd op het congres van de ASCO.Deze non-inferioriteitsstudie werd uitgevoerd om het effect van een adjuvante behandeling met trastuzumab gedurende zes maanden op de ziektevrije overleving (het primaire eindpunt was een samengesteld eindpunt van eerste relaps of overlijden ongeacht de doodsoorzaak) te vergelijken met dat van trastuzumab gedurende 12 maanden. Non-inferioriteit werd gedefinieerd als niet meer dan 3% minder dan de verwachte 80% ziektevrije overleving bij behandeling gedurende 12 maanden en werd geëvalueerd na optreden van 500 evenementen.Tijdens een mediane follow-up van 4,9 jaar werden items van het samengestelde eindpunt 512-maal geregistreerd (12%), waaronder 319 sterfgevallen (8%). De mediane ziektevrije overleving na vier jaar was 89,4% in de zesmaandengroep en 89,8% in de twaalfmaandengroep (95% BI 88-91 in beide groepen) en de limiet van non-inferioriteit van de hazard ratio (verhouding van de relatieve risico's) werd vastgelegd op 1,29. De HR was 1,07 (95% BI 0,93-1,24), wat dus beantwoordde aan het criterium van non-inferioriteit. Daaruit mag worden afgeleid dat een adjuvante behandeling met trastuzumab gedurende zes maanden niet minder goed is dan een klassieke behandeling van twaalf maanden (p = 0,01). De resultaten over de totale overleving volgden eenzelfde tendens en dat was ook zo wat de resultaten van de vooraf gespecificeerde analyse van de ziektevrije overleving en de totale overleving na zes maanden trastuzumab betreft. Het aantal cardiale bijwerkingen was lager in de groep die gedurende zes maanden was behandeld. Het aantal patiënten dat de behandeling heeft stopgezet wegens cardiotoxiciteit, was 4% in de zesmaandengroep en 8% in de twaalfmaandengroep (p < 0,0001) en de hartfunctie herstelde significant sneller in de zesmaandengroep (p = 0,02)Daarmee is echter alles nog niet gezegd. Er was immers een zekere heterogeniteit naargelang van de stratificatievariabelen en de onderzoekers zelf pleiten dan ook voor verder onderzoek vooraleer wordt beslist om het beleid aan te passen. Het is bijvoorbeeld belangrijk na te gaan welke vrouwen meer baat zouden vinden bij een behandeling van twaalf maanden.Naar de presentatie van Helena M Earl. ASCO 2018, Chicago, 1-5 juni.
