...
In de IMpower150-studie,een gerandomiseerde fase III-studie, was de overleving (zowel de progressievrije overleving als de totale overleving) bij patiënten met een gemetastaseerde niet-kleincellige niet-spinocellulaire longkanker met of zonder EGFR-mutatie of ALK-translocatie beter met een eerstelijnscombinatietherapie met atezolizumab plus de klassieke behandeling (carboplatine, paclitaxel en bevacizumab) dan met diezelfde behandeling zonder atezolizumab, ongeacht de PD-L1-expressie.Op het European Lung Cancer Congress (ELCC 2019, Genève 10-13 maart) werd een analyse gepresenteerd van de patiënten met een tumor met een gemuteerd EGFR-gen (M Reck et al. presentatie 104O).Na een follow-up van minstens 20 maanden was de totale overleving beter bij de 34 patiënten die atezolizumab plus de combinatie CPB hadden gekregen: bij die patiënten was de mediane totale overleving nog niet bereikt op het ogenblik van de analyse. Bij de 45 patiënten van de CPB-groep was dat 45 maanden (HR 0,61, 95% BI 0,29-1,28). De beste resultaten werden behaald bij de patiënten met een sensibiliserende mutatie, namelijk een deletie van exon 19 of de L858R-mutatie (HR 0,31, 95% BI 0,11-0,83), en bij patiënten die al een behandeling met een tyrosinekinaseremmer hadden gekregen (HR 0,39, 95% BI 0,14-1,07). Er was ook een significant verschil in de progressievrije overleving: respectievelijk 10,2 en 6,9 maanden (HR 0,61, 95% BI 0,36-1,03), en opnieuw werden de beste resultaten behaald bij patiënten met een sensibiliserende mutatie (HR 0,41, 95% BI 0,23-0,75) en bij patiënten die al een behandeling met een tyrosinekinaseremmer hadden gekregen (HR 0,42, 95% BI 0,22-0,80). Toevoeging van atezolizumab aan het klassieke behandelingsschema, namelijk carboplatine, paclitaxel en bevacizumab, zou dus een nieuw schema kunnen worden bij de behandeling van een gemetastaseerde niet-spinocellulaire niet-kleincellige longkanker die niet reageert op een behandeling met een tyrosinekinaseremmer.