...
Het eerste decennium van haar carrière is ze in de Voorkempen als huisarts actief geweest. "Ik heb dat altijd heel graag gedaan. Maar sinds ik een tiental jaar geleden de esthetische geneeskunde heb ontdekt, voelde ik: 'dit is mijn ding', hierin kon ik mijn wetenschappelijk en creatief ei kwijt. Uiteindelijk ben ik in 2019 voluit gegaan voor esthetische geneeskunde. Dat is echt een specialisatie die volop in evolutie is en ook ondersteund wordt door flink wat wetenschappelijk onderzoek", klinkt het. Dit gezegd zijnde: "Tijdens de eerste coronagolf ben ik de collega-huisartsen in de lokale wachtkring gaan helpen, die konden extra handen goed gebruiken."Maar ze heeft geen spijt dat ze haar loopbaan als arts een nieuwe richting heeft uitgestuurd. "Als je ziet hoe de administratieve last voor huisartsen is toegenomen, dan beklaag ik mijn collega's. Maar ik kreeg het ook almaar moeilijker met wat ik aanvoelde als onrechtvaardigheden: patiënten die moeten rondkomen met een klein pensioentje, terwijl drugverslaafden, en zo zijn er nogal wat in deze regio, gepamperd worden. Dat wringt." In dat proces van professionele heroriëntatie (en uiteindelijk ook de keuze om een tattoo te laten zetten) speelt nog iets anders, zo blijkt. "Rond mijn veertigste voelde ik me moe, ik had geen stem meer, was voortdurend verkouden. Terwijl ik anders nooit ziek was! Tot ik een knobbel in mijn rechterborst ontdekte, hard als een knikker. Dan weet je meteen: dit is niet oké, en dat werd ook bevestigd door de onderzoeken. Dan ervaar je plots hoe je als (kanker)patiënt geleefd wordt. Maar tegelijk komt je medische achtergrond bovendrijven: 'zijn er uitzaaiingen, wat zijn mijn kansen?' Ik heb vrij snel beslist om mijn zieke borst en preventief ook de andere borst te laten wegnemen - alhoewel er geen uitzaaiingen waren." "Hoe je het ook draait of keert, borsten zijn een deel van je vrouwelijkheid. Als je die moet afstaan, dan voelt dat niet goed. Daarom heb ik uiteindelijk toch beslist om een borstreconstructie te laten doen. Maar een tattoo van een tepel vond ik maar saai", vertelt ze. Dr. Anthone geeft aan dat ze ooit wel gedacht had aan een tattoo, "maar ik twijfelde altijd. Ik wilde vooral niet impulsief iets kiezen waarvan ik achteraf spijt zou hebben." Het feit dat de borstreconstructie bij haar een groot litteken boven de bikinilijn tot gevolg had, heeft haar doen kiezen voor een radicale oplossing: een tattoo die haar hele torso bedekt. "Ik heb de artiesten carte blanche gegeven. We zijn vooraan begonnen, opgeklommen en naar mijn volledige rug, arm en bovenbeen uitgedeind", zegt ze. Dat moet toch een immens werk geweest zijn? "Ja, ik ben gedurende twee jaar twee of drie keer per maand naar de tattoeëerders geweest..." Daar zijn toch ook pijnlijke zones bij? "Mijn pijngrens ligt nogal hoog", zegt ze met de glimlach. De keuze voor een abstract schilderij verklaart ze als volgt: "Ik ben een grote fan van Kandinsky, Miró en vooral Mark Rothko. Ik ging in het verleden heel vaak naar Londen en Tate Modern. Ik vind Londen een geweldige stad, ook omdat je daar aan den lijve ervaart dat tattoos daar helemaal niet marginaal worden bekeken. In de metro kan iemand in punkoutfit perfect naast een opgetutte dame zitten zonder dat iemand opkijkt, dat is daar perfect oké." Het doet haar terugdenken aan een anekdote op de weide van Werchter: "Ik was getooid in een doorzichtig truitje. Iemand is toen naar mij gekomen, hij dacht dat mijn tattoo een tekening op mijn trui was. Best grappig." Opvallend aan haar tattoo: het is een heel kleurrijk schilderij geworden, met tal van motieven en spreuken. "Ik hou van kleur, dus was zwart voor mij geen optie", legt ze uit. "In mijn schilderij zit onder meer mijn sterrenbeeld boogschutter verwerkt, een aesculaap verwijst naar mijn arts-zijn, een roos strikje naar borstkanker. En er zitten ook een aantal spreuken in: 'don't raise your voice, improve your arguments', 'nothing is permanent' en 'normal is boring'."