De langverwachte plannen tot hervorming van de ziekenhuisfinanciering zijn er. Daarbij ook een (te?) strakke tijdslijn. Niet te nemen of te laten, nog te onderhandelen.

Alleszins valt op dat continuïteit nooit de sterkste kant is geweest van Belgische politici. Profileringsdrang daarentegen... De vorige minister op Sociale Zaken, Maggie De Block, lanceerde een drietrapsraket. Ze onderscheidde in de financiering laag-, medium- en hoogvariabele zorg. Met enige moeite realiseerde ze het makkelijkste gedeelte, de laagvariabele zorg. De andere trappen van de raket ontploften voortijdig. De huidige chef op Sociale Zaken volgt niet. Van drie onderscheiden segmenten is geen sprake meer.

Verder. De Block, zelf dokter en liberaal, verankerde het medebeheer van de artsen in de medische raden van de ziekenhuisnetwerken. De socialist Frank Vandenbroucke splitst het ereloon in een deel werkingskosten en een deel professionele vergoeding. Werkingskosten zouden rechtstreeks naar de ziekenhuisbeheerders gaan. Zo ontneemt hij artsen een essentieel drukkingsmiddel: geld. Ook spoort het niet met de wetgeving De Block.

Een wapenstilstand waarbij één partij al zijn wapens moet inleveren en de andere partij helemaal niets, maakt geen kans op slagen

Uiteraard is het een goede zaak dat de honderdjarige oorlog tussen ziekenhuisbeheerders en artsen eindelijk beëindigd wordt. Een uniforme, nationale financiële regeling is wenselijk. Maar een wapenstilstand waarbij één partij al zijn wapens moet inleveren en de andere partij helemaal niets, maakt geen kans op slagen.

Met journalistieke zin voor overdrijving: herinner u het Vredesverdrag van Versailles in 1919. Het beëindigde formeel de Eerste Wereldoorlog. Tegelijk zaten de kiemen voor een nieuwe wereldbrand ingebakken in de teksten. Doorgaans is het trouwens geen goede zaak om niet-artsen medische materiaalkeuzes te laten maken. Goedkoop mag niet primeren op kwaliteit.

De langverwachte plannen tot hervorming van de ziekenhuisfinanciering zijn er. Daarbij ook een (te?) strakke tijdslijn. Niet te nemen of te laten, nog te onderhandelen. Alleszins valt op dat continuïteit nooit de sterkste kant is geweest van Belgische politici. Profileringsdrang daarentegen... De vorige minister op Sociale Zaken, Maggie De Block, lanceerde een drietrapsraket. Ze onderscheidde in de financiering laag-, medium- en hoogvariabele zorg. Met enige moeite realiseerde ze het makkelijkste gedeelte, de laagvariabele zorg. De andere trappen van de raket ontploften voortijdig. De huidige chef op Sociale Zaken volgt niet. Van drie onderscheiden segmenten is geen sprake meer. Verder. De Block, zelf dokter en liberaal, verankerde het medebeheer van de artsen in de medische raden van de ziekenhuisnetwerken. De socialist Frank Vandenbroucke splitst het ereloon in een deel werkingskosten en een deel professionele vergoeding. Werkingskosten zouden rechtstreeks naar de ziekenhuisbeheerders gaan. Zo ontneemt hij artsen een essentieel drukkingsmiddel: geld. Ook spoort het niet met de wetgeving De Block. Uiteraard is het een goede zaak dat de honderdjarige oorlog tussen ziekenhuisbeheerders en artsen eindelijk beëindigd wordt. Een uniforme, nationale financiële regeling is wenselijk. Maar een wapenstilstand waarbij één partij al zijn wapens moet inleveren en de andere partij helemaal niets, maakt geen kans op slagen. Met journalistieke zin voor overdrijving: herinner u het Vredesverdrag van Versailles in 1919. Het beëindigde formeel de Eerste Wereldoorlog. Tegelijk zaten de kiemen voor een nieuwe wereldbrand ingebakken in de teksten. Doorgaans is het trouwens geen goede zaak om niet-artsen medische materiaalkeuzes te laten maken. Goedkoop mag niet primeren op kwaliteit.