Alfred Russel Wallace, medeontdekker van de 'natuurlijke selectie'-theorie

Het boek vestigt de aandacht op de rol van Wallace bij de ontdekking van natuurlijke selectie, met een grotendeels chronologische benadering van de exploratietochten die Wallace in Zuidoost-Azië heeft gedaan tussen 1854 en 1862. Het werk bevat verschillende kaarten en foto's die een mooi beeld geven van de Victoriaanse koloniale tijd en van de grote natuurlijke diversiteit in de Maleise archipel.Alfred Wallace was al op jonge leeftijd erg geïnteresseerd in de natuur. Hij begon insecten te verzamelen en te lezen over naturalisten (zoals Darwin) die grote reizen hadden gemaakt en specimens hadden verzameld. In 1848, toen 25 jaar, vertrok Wallace op een reis naar Brazilië (1848-1852). Vermits hij maar weinig geld had, was hij van plan zijn reis te financieren door specimens te verzamelen in het Amazonegebied, om die te verkopen aan Britse verzamelaars en instituten. In Brazilië besefte hij dat geografische barrières vaak samenvallen met veranderingen in species.WallacelijnIn 1854 maakte Wallace een andere reis, naar Maleisië, Singapore, Indonesië en Nieuw-Guinea. Tijdens deze reis observeerde hij dat tijgerkevers verschillende kleuren hadden op verschillende eilanden die exact overeenkwamen met de kleur van het zand waar ze leefden - de tijgerkevers lijken voor Wallace geweest te zijn wat de Galapagosvinken voor Darwin waren. In Sarawak (Noordwest-Borneo) schreef Wallace zijn artikel bekend als de 'Sarawak-wet': 'On the Law which has Regulated the Introduction of New Species' (1855). Hij schreef: "Elke species is tot ontstaan gekomen gelijktijdig in ruimte en tijd met een vooraf bestaande nauw verwante species". Bij het oversteken van het eiland Bali naar het eiland Lombok, slechts gescheiden door een smalle strook water, observeerde Wallace dat de soorten vogels op Lombok sterk verschilden van die op Bali. Deze ontdekking stond centraal in zijn uiteindelijke beschrijving van de grote 'discontinuïteit' in fauna ter hoogte van wat later bekend zou worden als 'de Wallacelijn'. Deze markeert een zone waar de Aziatische dierenwereld die van Australië ontmoet. Dit is het resultaat van platentectoniek, waarbij over miljoenen jaren de Australische plaat langzaam omhooggeschoven is langs de eilanden van Indonesië, en daarbij de Australische fauna heel dichtbij de Aziatische heeft gebracht.Op het eiland Ternate schreef Wallace een essay over zijn theorie van natuurlijke selectie "On the Tendency of Varieties to Depart Indefinitely from the Original Type" (februari 1858). Hij correspondeerde toen al met Charles Darwin en in de lente van 1858 stuurde hij hem een brief met dit essay. Er is door sommigen gesuggereerd dat Darwin de ideeën van Wallace zou gestolen hebben, maar dit wordt niet ondersteund door het merendeel van biologen of wetenschapshistorici. Toen Darwin het essay van Wallace ontving, gaf hij het door aan de geoloog Charles Lyell en de botanist Joseph Hooker, met wie hij eerder al zijn eigen ideeën over evolutie door natuurlijke selectie had besproken. Op hun advies werd besloten om de theorieën van Wallace en Darwin voor te stellen op een meeting van de Linnaeus Society op 1 juli 1858. Blijkbaar was er maar weinig reactie op deze presentaties en er werden geen notulen van de vergadering gepubliceerd.Wetenschappelijke prijzenTerwijl Wallace nog aan het reizen was rond de eilanden en specimens verzamelde, werd in november 1859 het boek van Darwin On the Origin of Species gepubliceerd. Wallace kreeg één van de eerste exemplaren toegestuurd en uitte zijn waardering voor het boek en zijn ontzag voor Darwin als de grondlegger van de theorie over speciesveranderingen door natuurlijke selectie. Op 31 mei 1862 keerde Wallace per stoomschip terug van Singapore, acht jaar na daar gearriveerd te zijn. Hij was toen 39 jaar oud. Hij publiceerde zijn resiverhaal The Malay Archipelago in 1869 en droeg het op aan Darwin. Wallace werd één van de grootste biologen van zijn tijd en ontving de hoogste wetenschappelijke prijzen. De huidige roem en reputatie van Darwin tegenover de relatieve onbekendheid van Wallace is voornamelijk te wijten aan de impact van Darwins boek On the Origin of Species, dat het inzicht van de internationale wetenschappelijke wereld grondig veranderde. Zoals Wallace zelf schreef: "Deze grote, totaal ongeziene verandering van de publieke opinie is het resultaat van het werk van één man en kwam tot stand in de korte tijdsperiode van slechts twintig jaar".