De afscheidsspeech van Roel Van Giel op de Jaarstarter van Domus Medica (AK 2743) zinderde deze week nog na in De Standaard. Het artikel was een klassiek rondje artsenvakbonden bashen, uiteraard moest vooral de Bvas het ontgelden.

Is dat terecht? Bij de laatste syndicale verkiezingen in 2018 brachten 12.019 artsen op een populatie van 50.612 dokters (24%) hun stem uit. Afgezet tegen elf miljoen Belgen betekent dit dat 0,1% van de bevolking de miljarden van de ziekteverzekering mede beheert. Democratie?

Gezondheid is natuurlijk een zeer hoog goed, maar niet bepaald democratische materie. De informatie-asymmetrie tussen arts en patiënt blijft enorm, zeker in zeer technische dossiers. Dat 'technocraten' een heel flinke vinger in de pap hebben, valt dus te verantwoorden. Vraag is in welke mate.

Verder. In 2018 stemden 7.018 artsen op de Bvas, 2.964 op het Kartel en 2.037 op AADM (Domus Medica, zeg maar). Tot nader order is de vakbond van voorzitter Johan Blanckaert dus groter dan de twee andere samen! Als vertegenwoordiger van de artsen heeft de Bvas dus het meeste recht van spreken.

Gezondheid is natuurlijk een zeer hoog goed, maar niet bepaald democratische materie

Maar de Bvas-boodschap is niet altijd eenduidig, 'politiek correct' of passend in de tijdsgeest. Mede daardoor laat de Vlaamse pers vooral het kleinste syndicaat, Domus Medica, aan het woord. Ook omdat zij 1.853 (vermoedelijk uitsluitend) Vlaamse en Brusselse huisartsen vertegenwoordigden. De Bvas en het Kartel halen voor heel België respectievelijk 1.325 en 2.160 huisartsenstemmen.

De statistieken zorgen voor enig perspectief. Maar ook over de legitimiteit van de ziekenfondsen om namens 'de patiënt' te spreken en over hun 'visie' valt een heel boompje op te zetten. Om niet te spreken van de minister van Sociale Zaken, op de keper beschouwd een niet-democratisch verkozen technocraat.

De afscheidsspeech van Roel Van Giel op de Jaarstarter van Domus Medica (AK 2743) zinderde deze week nog na in De Standaard. Het artikel was een klassiek rondje artsenvakbonden bashen, uiteraard moest vooral de Bvas het ontgelden. Is dat terecht? Bij de laatste syndicale verkiezingen in 2018 brachten 12.019 artsen op een populatie van 50.612 dokters (24%) hun stem uit. Afgezet tegen elf miljoen Belgen betekent dit dat 0,1% van de bevolking de miljarden van de ziekteverzekering mede beheert. Democratie? Gezondheid is natuurlijk een zeer hoog goed, maar niet bepaald democratische materie. De informatie-asymmetrie tussen arts en patiënt blijft enorm, zeker in zeer technische dossiers. Dat 'technocraten' een heel flinke vinger in de pap hebben, valt dus te verantwoorden. Vraag is in welke mate. Verder. In 2018 stemden 7.018 artsen op de Bvas, 2.964 op het Kartel en 2.037 op AADM (Domus Medica, zeg maar). Tot nader order is de vakbond van voorzitter Johan Blanckaert dus groter dan de twee andere samen! Als vertegenwoordiger van de artsen heeft de Bvas dus het meeste recht van spreken. Maar de Bvas-boodschap is niet altijd eenduidig, 'politiek correct' of passend in de tijdsgeest. Mede daardoor laat de Vlaamse pers vooral het kleinste syndicaat, Domus Medica, aan het woord. Ook omdat zij 1.853 (vermoedelijk uitsluitend) Vlaamse en Brusselse huisartsen vertegenwoordigden. De Bvas en het Kartel halen voor heel België respectievelijk 1.325 en 2.160 huisartsenstemmen. De statistieken zorgen voor enig perspectief. Maar ook over de legitimiteit van de ziekenfondsen om namens 'de patiënt' te spreken en over hun 'visie' valt een heel boompje op te zetten. Om niet te spreken van de minister van Sociale Zaken, op de keper beschouwd een niet-democratisch verkozen technocraat.