...
Als preventie-arts ben ik uiteraard heel tevreden dat 99% van de mensen een mondmasker draagt, maar toch voel ik me niet echt gelukkig. Ik mis mensen en hun gezicht. Ik hou er namelijk heel erg van om het gelaat en uitdrukking van mensen te zien. In plaats daarvan moet ik het nu doen met een lap stof, het mondmasker, waar ik amper een straaltje emotie van af kan aflezen. Soms zie je wel een kleurig motiefje, wat doet vermoeden dat iemand zich goed voelt, maar je kan er toch niet echt op betrouwen. Een mogelijke oplossing is om smileys of een foto waarop je glimlacht aan te brengen op je badge. Maar vooral als de afstand het toelaat, toon je glimlach. Je zal het effect op je omgeving direct opmerken. Een andere tip is om met veel meer kracht en emoties te spreken. Sowieso, horen we elkaar minder goed door het mondmasker, dus breng meer contrast in je stem en durf gerust te overdrijven. Zelf ben ik volop aan het oefenen om gevoelens uit de blik te lezen. Dus als we elkaar een dezer dagen tegenkomen, laten we dan diep in elkaars ogen kijken. Enerzijds om te proberen te tonen hoe we ons voelen en anderzijds om proberen af te leiden wat zich achter het monddoek afspeelt.