Karel Willems, huisarts in Humbeek, is geen doorsnee wielertoerist. De Belgisch kampioen bij de medici (60+) koerst zes keer per week. En hij weet waarom.
...
Dokter Willems heeft er een groepsritje van een kilometer of 60 op zitten met een gemiddelde snelheid van 42 kilometer per uur. Voor zijn 66 jaar ziet de Humbeekse huisarts er in zijn nauwsluitend sprinterspak dan ook bovengemiddeld fit uit. Maar dat was lang niet altijd zo. "Tot mijn 42ste heb ik gevoetbald, maar daarna heb ik zes jaar niks van sport meer gedaan", zegt hij. "Ik werd wat te zwaar, ontwikkelde het begin van diabetes type 2 en ik ben in een zware burn-out terechtgekomen - de ergste graad, ik kreeg zelfs zelfmoordgedachten. Ik had 4.000 à 5.000 patiënten - ik werkte van halfacht tot elf, twaalf uur, in die tijd nog met huisbezoeken erbij. Ik zal het niet vergeten: het was 2003, ik was 48 jaar en totaal overwerkt. Drie weken ben ik gestopt met werken - veel te kort eigenlijk - en dan ben ik na verloop van tijd beginnen te fietsen. De fiets heeft mijn leven gered. Echt waar. Als ik die niet had gehad, was ik er moeilijk weer bovenop geraakt. Mijn geest was volledig op." Ondertussen bent u Belgisch kampioen bij de medici 60+.Ik heb aan zes wereldkampioenschappen deelgenomen en ben drie keer tweede geëindigd in het Belgisch kampioenschap voor medici, dat ik vorig jaar won. Dries De Bondt, Belgisch kampioen bij de profs, traint trouwens soms met ons mee en via een kennis heeft Philippe Gilbert in juni eens meegereden. Vorig jaar was mijn beste ooit: op het WK in Polen was ik zevende in mijn categorie en ik won in Dubai een koers van de UCI: 100 kilometer met een gemiddelde van 44 km/u. Er reed toen in een andere leeftijdscategorie een oud-prof mee, Janez Brajkovic, die in 2012 negende eindigde in de Ronde van Frankrijk. Hij was amper 40 seconden voor mij binnen. Polen, Dubai, ... u blijft niet rond de kerktoren hangen.Door de fiets heb ik een stuk van de wereld gezien. Vroeger was dat Schotland, Frankrijk of Zweden, omdat mijn zoon daar woont, maar intussen zag ik ook Slovenië, Denemarken, Australië, Italië, Cyprus, ... In Australië heb ik Robbie McEwen ontmoet, op Gran Canaria Oscar Freire. Vorig jaar ben ik zelfs met Wout Van Aert de helft van de Ventoux op gereden. Hij was daar net aan het trainen. Ik kon bij hem blijven tot het steilste stuk. Dan heb ik gezegd: Wout, rijd nu maar door ( lacht). Hoeveel kilometer fietst u per jaar?Ik ben een beetje verslaafd aan mijn fiets. Ik rijd zes dagen per week, alleen op vrijdag niet omdat we dan naar de Ardennen rijden. Maar als ik eens niet kan fietsen, voel ik dat ik iets mis en word ik nerveus. Ik rijd er 400 à 500 per week en ik lig niet stil, dus dat zal 20.000 kilometer per jaar zijn. De profs komen tussen de 25.000 à 30.000 uit. Ik voel mij overigens nooit overtraind. Soms ben ik weleens moe, maar dan fiets ik even rustiger, zonder mijn fietscomputertje. Bent u een materiaalfreak?Ik koop graag hoogwaardig materiaal, ja. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik heb acht fietsen. Ik heb een tweede verblijf in de Ardennen, dus daar staan er enkele dubbel. Een tijdritfiets heb ik ook. Op een buitenpiste heb ik in mijn leeftijdscategorie het niet-officiële Belgische uurrecord gebroken met 37,8 kilometer. Dat is nog een droom van mij: officieel het uurrecord van mijn leeftijdscategorie op de indoor piste verbreken, maar door corona moet dat even wachten. U bent competitief.Ik ben wel een winnaarstype, ja. Ik ga er niet aan de staart bij hangen. Ik schrijf ook alles op. Gemiddelde snelheid, afstand, hoogtemeters, ... Niet dat ik daar dan een studie van maak, ik doe dat gewoon voor mijzelf. Mijn vrouw doet dat ook. We fietsen veel samen. Zij heeft een elektrische fiets, waarmee ze mij kan gangmaken als het bergop gaat. Dan zie ik af in haar wiel ( lacht). Kan ze u bijhouden op het vlakke?Die elektrische fietsen gaan maar tot 25 km/u. Dus dat is wel een probleem in de afdaling of op het vlakke, want de motor valt stil dan ( lacht). Maar het is toch heel tof dat we samen hetzelfde kunnen doen. In 2005 is ze met een fibrillatie van het hart neergevallen tijdens het skiën. Ik heb een halfuur hartmassage gegeven tot er hulp kwam. Ik heb toen een stress gehad... Maar ze heeft er niks aan overgehouden. In 2009 reed ik de cyclosportive van Claude Criquielion. Tijdens een klim kreeg ik daar zelf het begin van een hartinfarct. Mijn metertje schoot omhoog. Ze zijn mij met de helikopter moeten komen halen. Achteraf kreeg ik geweldig veel last van posttraumatische stress. De fiets heb ik even moeten laten staan en daarna ben ik met veel schrik herbegonnen. Toen heb ik besloten om op zaterdag en vrijdagnamiddag niet meer te werken, en elke twee maanden eens weg te gaan. Sindsdien rijd ik ook niet meer met een hartslagmeter. Dus ik heb wel al wat meegemaakt. Als je zo veel kilometers rijdt, val je bovendien elk jaar ook altijd wel een keer. Maar dat zijn tot nu toe altijd schaafwonden geweest, nooit breuken. Uw vinger zit wel in een verband.Ja, maar dat komt door de haagschaar ( grijnst).