...
Met verbazing las ik het editoriaal in Artsenkrant van 17 november. Toch wel jammer dat de hoofdredacteur meegaat in de schijnbare tegenstelling tussen de diagnostiek/behandeling en de bejegening die door collega De Greef via een poll op Twitter/X is georganiseerd. Alsof zo'n poll ook maar enige wetenschappelijke waarde heeft. Natuurlijk ga je naar een arts voor zijn/haar vakbekwaamheid zoals je dat ook verwacht van je garagist, je bakker, je loodgieter. Verschil is wel dat de mate van empathie weinig effect zal hebben op de herstelling van je auto of je waterleiding. Bij de behandeling van welk gezondheidsprobleem dan ook, maakt de manier waarop er met de patiënt wordt omgegaan, wel verschil voor de prognose. En dat is wel wetenschappelijk onderbouwd. Het is al te gemakkelijk om de empathische attitude van de zorgverlener te herleiden tot een "hoe gaat het". Empathie betekent echte belangstelling voor de patiënt en heeft als direct voordeel dat je preciezere informatie krijgt, een betere anamnese dus, wat leidt tot betere diagnostiek. Maar ook de therapietrouw verbetert en je patiënt zal sneller herstellen en zelfs de hospitalisatieduur wordt er korter door. Daar is allemaal wetenschappelijk bewijs voor. Zoals veel andere onderwerpen tegenwoordig verschralen door ze te polariseren en alle nuance eruit te halen, dreigen we ook hier weer een essentieel onderdeel van de geneeskunde als flauwe bijkomstigheid te catalogeren. Wat moeten onze studenten geneeskunde hier nu mee? In hun opleiding beklemtonen wij het belang van de therapeutische relatie en wat ze allemaal kunnen doen om die te optimaliseren. Maar blijkbaar moet je stoer doen en dus schamper over de psychische aspecten van de patiënt. Pas dan ben je een echte dokter. Als je wat vriendelijk bent, is het al lang goed. En zelfs dat is niet echt nodig! Is het zo dat ik het moet begrijpen?