...

Jan Bosmans was een geboren Kalmthoutenaar en studeerde in 1981 af als arts aan de - toenmalige - Universitaire Instelling Antwerpen. Hij behaalde een bijkomend diploma aan het Instituut voor Tropische Geneeskunde, was gedurende drie jaar huisarts in het Sint-Andrieskwartier, en werkte ook twee jaar in de medische informaticatechnologie. Vervolgens specialiseerde hij zich in de medische beeldvorming; in 1990 werd hij erkend als radioloog.Naast zijn klinische werk had hij ook een vlotte pen en was hij een echte taalvirtuoos. In het begin van zijn carrière schreef hij af en toe stukken over milieuvraagstukken en het was zo dat hij in de kijker kwam van medische bladen. In 1993 werd hij hoofdredacteur van Artsenkrant. In een artikel in Artsenkrant uit 2021 schreef hij zelf over die periode: "We waren journalisten op speed! Via spraakmakende thema's, die niet zelden een beetje gezocht waren, probeerden we de klassieke media te bespelen. Geen groter genot dan wanneer het ochtendnieuws op de radio begon met "... meldt de Artsenkrant"! Ik spiegelde mij aan het weekblad Humo en bedacht voorpagina's met een ironische inslag." Twee jaar later, in 1995, nam hij het hoofdredacteurschap op zich van (het ondertussen opgedoekte) Patient Care, een maandblad voor huisartsen. In de jaren 2000 leidde hij verschillende magazines voor specialisten. Na zijn passage in de medische pers keerde Jan Bosmans terug naar het ziekenhuis. Aan het UZA deed hij onder meer onderzoek naar de structuur en de inhoud van het radiologieverslag.De laatste tien jaar van zijn beroepsleven zou hij doorbrengen in (UZ) Gent. Daarvan combineerde hij zes jaar lang het klinische werk op Echografie met een opdracht als gastprofessor aan de UGent. "Werken met patiënten vond ik zalig, ik stak er heel veel van op", vertelde hij in Artsenkrant. "Als echografist kom je in contact met de meest diverse soorten pathologie. 'De huisarts van het UZ', zo voelde ik me soms." Ook vond hij het "heerlijk" om als mentor "enthousiaste jonge mensen te begeleiden van het eerste tot het laatste jaar van hun studie." Voor een radioloog had Jan Bosmans een behoorlijk atypisch profiel. Althans, dat vond hij zelf: "Ik was lid van de stuurgroep Studium generale. We organiseerden avondlessen die de studenten geneeskunde in contact brachten met 'humanities': toneel, literatuur, geschiedenis, sociale kwesties... kortom, de rijkdom van de wereld buiten de zuivere medische praktijk die hoe dan ook van invloed is op het professionele handelen." Gestructureerde verslaglegging was een van zijn stokpaardjes, naast de communicatie tussen radiologen en patiënten. Zo bracht hij een publicatie uit over de kennis van patiënten over de rol van de radioloog. Na zijn pensioen in 2020, stortte hij zich terug op zijn oude passie, het schrijven. "Eindelijk heb ik tijd om het een en ander te overwegen. Een inzicht dat ik heb verworven, is dat weinig dingen zo moeilijk zijn als iemand overtuigen om uit zijn cocon te komen, om zijn manier van werken te veranderen. Een andere conclusie is dat mensen datgene waarvan ze anderen proberen te overtuigen, vaak zelf niet in de praktijk brengen - of kúnnen brengen." Voor Artsenkrant maakte hij nog een reeks waarin hij stakeholders uit de gezondheidszorg interviewde. Ook voorzag hij onze krant vele jaren van steeds verrassende, doch kritische columns. Leuk weetje: Jan Bosmans was ook een uitstekend quizzer: zo won hij als een van de weinigen ooit de aartsmoeilijke tv-quiz Canvascrack. In augustus 2021 kreeg Jan Bosmans de diagnose ALS. Daar communiceerde hij heel open over. Tijdens zijn ziekte schreef hij zijn leven neer als aandenken voor zijn familie. In een interview in Artsenkrant vertelde hij daarover: "Ik word graag herinnerd. Ik schrijf dan ook regelmatig dingen neer. Mijn kleinkinderen zijn nog jong. Mijn kleindochter zal geen concreet beeld meer hebben van mij en dan is het fijn om te lezen hoe opa was." Jan Bosmans koos voor euthanasie. In datzelfde interview liet hij optekenen: "Ik ben blij dat ik in een land woon waar euthanasie mogelijk is." Het feit niet te moeten doorgaan tot het bittere einde, betekende voor hem een geruststelling. Beste Jan, bedankt voor al jouw mooie bijdragen aan Artsenkrant die zo eigen waren, zo authentiek. We denken aan je, het ga je goed.