...

Voor het grote publiek is John Armleder (1948) niet zo'n bekende naam, wat niet wegneemt dat hij een leidinggevende rol speelt in de hedendaagse kunst, vanaf de jaren 1980 toen hij zich ontpopte tot een van de gangmakers van de Fluxus-beweging tot heden. Armleder heet een rebelse kunstenaar te zijn die ervan houdt om de toeschouwer op het verkeerde been te zetten. Toeval speelt een belangrijke rol, vaak een hoofdrol in zijn werk. Zo houdt hij ervan om bijvoorbeeld verschillende verfsoorten op het doek aan te brengen die absoluut niet bij elkaar horen, wat bijgevolg onvoorspelbare chemische reacties teweeg brengt. Muziek is ook vaak in zijn kunst aanwezig. Klanken is misschien beter uitgedrukt. Hij was amper 12 toen hij John Cage ontmoette en de fascinatie voor zijn muziek heeft hem als kunstenaar sterk beïnvloed. Dit maar als achtergrond. In Kanal-Centre Pompidou ontbindt Armleder, zoals hij dat de jongste tijd vaker doet, zijn duivels. Hij nodigt er een indrukwekkende reeks kunstenaars uit om samen met hem gigantische installaties te bouwen en meer poëtische chambres d'art te presenteren, deze laatsten ondergebracht in boxen op de verschillende verdiepingen van de aftandse garage.Een van de hoogtepunten van de show is de indrukwekkende installatie met knuffeldieren, lappen textiel, discobollen én een beiaard van Charlemagne Palestine, een werk dat jong en oud kan bekoren. In normale omstandigheden zou de kunstenaar, die zelf beiaardier was in de Saint Episcopal Church in New York, geregeld de beiaard laten klinken in deze postindustriële omgeving. Ernaast voorzag Armleder zelfs een bistro waar disco- avonden hadden moeten plaatsgrijpen. Om de verdiepingen te bereiken moet u als het ware door een reusachtige installatie klimmen tussen oude vrachtwagenbanden, kamerplanten, opgezette dieren, terwijl het zeemzoete It will be lonely this Christmas van Elvis door de boxen galmt. Dit is de Stairway to Heaven van grootmeester en dirigent van het gebeuren, John M. Armleder. Laat u onderdompelen en overdonderen door dit artistieke experiment. Of zoals hij zelf zegt: "Het is zowel een artistiek als een intiem landschap. Het is eigenlijk een project van delegeren. Je kan het vergelijken met het regisseren van een film." Dat delegeren mag je best letterlijk nemen: een 100-tal kunstenaars passeren de revue, waaronder heel wat grote namen als daar zijn Carl Andre, Marcel Broodthaers, Maurizio Cattelan, Nam June Paik, Yoko Ono, Ann Veronica Janssens... Het is alleen jammer dat de talrijke nevenactiviteiten, performances, muzikale interventies, die dit unieke kunstgebeuren tot leven zouden brengen, vanwege corona dienden te worden geschrapt, althans ten voorlopige titel.