...
Arno (voluit Arnaud Hintjens) overleefde pancreaskanker en gaf aan het gesmeek van zijn platenfirma en manager (en wegens toch niets te doen door covid) toe om eindelijk een zogenaamde ' piano à voix'-plaat te maken. Zo werd Vivre de eerste release van een project dat de naam 'Parce Que' kreeg, bedacht door de medeoprichter van platenfirma Pias, Kenny Gates. Die maakte namelijk een lijstje van artiesten waarvan hij de songs eens graag in louter piano- en zangversie wou horen. Daar zaten zelfs overleden kleppers als Gainsbourg en Brel bij, terwijl ook Stromae en zelfs Eels in de pijplijn zitten. Vivre maakte Arno samen met Sofiane Pamart, een klassiek geschoolde Franse muzikant, die vooral bekend is als begeleider van rappers. In de studio vonkte het tussen beiden langs alle kanten. Arno: "Sofiane Pamart is een goeie gast, er is een hoek af en dat heb ik graag." Ook Marko Banovic, Arno's jarenlange kompaan op de basgitaar is van de partij. U hoorde ongetwijfeld al het fantastische Solo gigolo op de radio. De piano à voix-versies van enkele van zijn meest ontroerende nummers raken zo mogelijk nog meer dan de originelen. Lonesome Zorro en Les yeux de ma mère verwacht je op deze plaat maar Elle adore le noir bijvoorbeeld zonder accordeon en vooral Putain putain zonder ritmesectie en zware gitaren bewijzen dat de nummers zo straf zijn dat ze zelfs in ontklede versie overeind blijven. "Er zijn nu veel meer mensen die me aanspreken over mijn teksten", zei Arno al eerder. "Het is een beetje raar voor mij, want ik ben daar al 50 jaar mee bezig. Maar het doet me ook plezier."Bloter dan hoe je hem in deze liedjes op Vivre hoort zal de gediplomeerde chef-kok Arno zich niet geven, zelfs niet bij zijn beste vrienden. Zo blijkt in de documentaire Charlatan uit getuigenissen van zijn broer, van Danny Willems, zijn jarenlange vriend en huisfotograaf en van zijn ex-partner en moeder van zijn zoons Marie-Laure Béraud. "Van zodra het over serieuze zaken gaat, draait hij de conversatie om met een kwinkslag", zo vertelt Marie-Laure die we voor deze krant ooit nog interviewden naar aanleiding van haar prachtplaat Elle. In Charlatan schetst Dominique Deruddere op fantastische wijze zowel Arno's persoonlijke (hij is eigenlijk altijd dezelfde gebleven) als muzikale evolutie, van Freckle Face en Tjens Couter met de onlangs overleden Paul Decoutere over TC Matic tot zijn 16 soloplaten inmiddels. Bij zowat elk van die platen zagen we hem minstens een keer live en nimmer maar dan ook nimmer stelde hij teleur. Het was ook steeds lachen geblazen zoals toen hij een fiets van Eddy Merckx kreeg voor zijn verjaardag, de kannibaal bij de ballen greep en uitgierde: "Moi j'ai touché les couilles d'Eddy Merckx".Charlatan openbaart ook heel wat uitzonderlijke vriendschappen, waaronder de zogenaamde ' Hombres complicados', bestaande uit Jan Decorte, Marc Didden, Josse De Pauw (die als verteller fungeert in de documentaire) en Dominique Deruddere. Die laatste verklaarde dat het niet evident was de regie op zich te nemen: "Ik heb het er soms moeilijk mee gehad, omdat het over een vriend gaat die ziek is". Een ding is zeker. Zelfs pancreaskanker kan Arno's tomeloze energie amper intomen. Le plus beau: "Onbewust zat ik tijdens de opnames met de vraag in mijn hoofd hoelang ik nog te leven heb, ja. Een jaar? Een paar maanden? Het kan mijn laatste plaat zijn, maar eigenlijk wil ik dat gewoon niet (lacht). Ik ben dus al begonnen aan de volgende."