Fraai was het niet, wat er bekend is geraakt over wat politici bijverdienen via intercommunales en zo. De 'uitleg' die de betrokkenen er soms aan gaven, was vaak om te gieren. Terwijl huilen meer op zijn plaats was.

Het begon in Luik. Een intercommunale bleek haar toplui vorstelijk te betalen; de politici- leden van de raad van bestuur kregen ook veel, en zonder dat ze iets hoefden te doen.

Dat kwam hier niet voor, luidden de eerste Vlaamse commentaren: een decreet beperkt wat leden van raden van bestuur van intercommunales krijgen, tot 205 euro per zitting. Maar al spoedig bleek dat die beperking vaak werd ontdoken door boven of onder de intercommunales, nv's te bouwen die vrij konden betalen.

Twee Gentse schepenen (SP.A en Open VLD) lagen onder vuur; coalitiepartner Groen kaatste de bal naar de Antwerpse N-VA waarvan schepen Koen Kennis 40 mandaten bekleedde. Dan zette de eerste burger van het land, Siegfried Bracke (N-VA) zich schrap; hij ging tekeer tegen SP.A en Open VLD, niet als Kamervoorzitter maar als oppositieleider in de Gentse gemeenteraad.

De best betaalde politicus van het land kreeg evenwel een koekje van eigen deeg. Het raakte bekend dat hij de belangen verdedigde, niet van een intercommunale maar van het Amerikaans bedrijf Telenet: hij kreeg 12.000 euro zonder iets te moeten doen, en 2.000 euro extra telkens hij wel iets moest doen.

Hoever kan een politicus gaan in de verdediging van de belangen van een privébedrijf?

Hij ontkende dat er een probleem was maar liet dat inkomen toch vallen. Patrick Dewael, fractieleider van Open VLD in de Kamer, voormalig premier Yves Leterme (CD&V) en N-VA-schepen Koen Kennis stonden ook op die betaallijst van Telenet. Patrick Dewael poogde uit te leggen dat hij gevraagd was als advocaat, niet als politicus. Koen Kennis bleek nog niet gemerkt te hebben dat hij nog niet betaald was voor die opdracht: Telenet was het geld jàren blijven storten aan zijn voorgangster, ex-schepen Leen Verbist (SP.A); die bleek nog niet gemerkt te hebben dat er in die jaren 30.000 euro te veel was gestort op haar rekening.

Al die onthullingen trokken het image van onze politici omlaag. Ze vestigden de aandacht op wat enkelen onder hen bijverdienen. De partijen poogden hun maagdelijkheid te herwinnen door te pleiten voor meer transparantie en voor het afblokken van de ontwijktrucs en door te pleiten voor wat minder bestuurders per intercommunale.

Niet slecht. Maar twee andere nog belangrijker aspecten kwamen nauwelijks aan bod.

1. Iedereen verzwijgt dat het absoluut niet nodig en zelfs niet wenselijk is dat er politici in raden van bestuur van intercommunales zitten. Zij zijn wellicht goede overheidsbestuurders maar zeker geen goede bedrijfsbestuurders. In die raden van bestuur moeten professionals zitten, politici horen thuis in de algemene vergadering die toezicht houdt op de raad van bestuur.

2. De deontologische vragen over alles wat naar boven kwam, werden terzijde geschoven maar horen op het voorplan te staan. Hoever kan een politicus gaan in de verdediging van de belangen van een privébedrijf. Waar ligt die grens voor een kamervoorzitter? Voor een fractieleider? Voor een gemeenteraadslid?

Fraai was het niet, wat er bekend is geraakt over wat politici bijverdienen via intercommunales en zo. De 'uitleg' die de betrokkenen er soms aan gaven, was vaak om te gieren. Terwijl huilen meer op zijn plaats was.Het begon in Luik. Een intercommunale bleek haar toplui vorstelijk te betalen; de politici- leden van de raad van bestuur kregen ook veel, en zonder dat ze iets hoefden te doen.Dat kwam hier niet voor, luidden de eerste Vlaamse commentaren: een decreet beperkt wat leden van raden van bestuur van intercommunales krijgen, tot 205 euro per zitting. Maar al spoedig bleek dat die beperking vaak werd ontdoken door boven of onder de intercommunales, nv's te bouwen die vrij konden betalen.Twee Gentse schepenen (SP.A en Open VLD) lagen onder vuur; coalitiepartner Groen kaatste de bal naar de Antwerpse N-VA waarvan schepen Koen Kennis 40 mandaten bekleedde. Dan zette de eerste burger van het land, Siegfried Bracke (N-VA) zich schrap; hij ging tekeer tegen SP.A en Open VLD, niet als Kamervoorzitter maar als oppositieleider in de Gentse gemeenteraad.De best betaalde politicus van het land kreeg evenwel een koekje van eigen deeg. Het raakte bekend dat hij de belangen verdedigde, niet van een intercommunale maar van het Amerikaans bedrijf Telenet: hij kreeg 12.000 euro zonder iets te moeten doen, en 2.000 euro extra telkens hij wel iets moest doen.Hij ontkende dat er een probleem was maar liet dat inkomen toch vallen. Patrick Dewael, fractieleider van Open VLD in de Kamer, voormalig premier Yves Leterme (CD&V) en N-VA-schepen Koen Kennis stonden ook op die betaallijst van Telenet. Patrick Dewael poogde uit te leggen dat hij gevraagd was als advocaat, niet als politicus. Koen Kennis bleek nog niet gemerkt te hebben dat hij nog niet betaald was voor die opdracht: Telenet was het geld jàren blijven storten aan zijn voorgangster, ex-schepen Leen Verbist (SP.A); die bleek nog niet gemerkt te hebben dat er in die jaren 30.000 euro te veel was gestort op haar rekening. Al die onthullingen trokken het image van onze politici omlaag. Ze vestigden de aandacht op wat enkelen onder hen bijverdienen. De partijen poogden hun maagdelijkheid te herwinnen door te pleiten voor meer transparantie en voor het afblokken van de ontwijktrucs en door te pleiten voor wat minder bestuurders per intercommunale.Niet slecht. Maar twee andere nog belangrijker aspecten kwamen nauwelijks aan bod.1. Iedereen verzwijgt dat het absoluut niet nodig en zelfs niet wenselijk is dat er politici in raden van bestuur van intercommunales zitten. Zij zijn wellicht goede overheidsbestuurders maar zeker geen goede bedrijfsbestuurders. In die raden van bestuur moeten professionals zitten, politici horen thuis in de algemene vergadering die toezicht houdt op de raad van bestuur.2. De deontologische vragen over alles wat naar boven kwam, werden terzijde geschoven maar horen op het voorplan te staan. Hoever kan een politicus gaan in de verdediging van de belangen van een privébedrijf. Waar ligt die grens voor een kamervoorzitter? Voor een fractieleider? Voor een gemeenteraadslid?