Mensen die af en toe mijn column lezen weten dat ik van kunst houd. En dat ik overtuigd ben van het grote belang van kunst in de zorg voor mensen.

Ik schreef mijn pleidooi voor de integratie van kunst in de zorg neer in Kunst op voorschrift, dat verscheen in 2022 bij Academia Press in de reeks Karakters. Ik sta er steeds weer versteld van hoe dit boekje en mijn droom mensen raakt en inspireert. Intussen bouw ik verder aan mijn droom, soms in mijn eentje, thuis en onderweg, maar steeds vaker bijgestaan door gelijkgestemde zielen.

In 2023 vond ik een enthousiaste partner in De Vrienden van het Museum voor Schone Kunsten Gent (MSK). Ik wilde erg graag mensen die om welke reden dan ook moeilijk naar het museum kunnen, die kans toch bieden.

En zo traden we eind 2023 met Kunst aan Bed voor het eerst buiten de grenzen van het ziekenhuis (over the edges*, als je wil), naar het hart van de openbare kunsten, het museum.

Ik startte, zoals zo vaak met een nieuw initiatief binnen Kunst aan Bed, in mijn kleine proef- en speeltuin: de dienst hematologie van het UZ Gent.

Dankzij de steun van de Vrienden van het MSK, konden onze patiënten zich inschrijven voor een privérondleiding in het MSK, op een maandag, als het museum gesloten is voor het publiek.

Om het veilig, intiem en prikkelarm te houden, is er een maximum van 16 deelnemers. Iedereen mag (maar moet niet) een begeleider meenemen. In november en december 2023 deden we een try-out, en de feedback was zeer positief. Wat ik las, ontroerde en verwarmde me.

De drempels van het museum liggen voor onze patiënten zeer hoog

Ik zag bevestigd wat ik had aangevoeld: de drempels van het museum liggen voor onze patiënten zeer hoog, en door dit initiatief verdwenen ze niet alleen, de rode loper werd uitgerold. Mensen met een hart voor kunst zijn soms maanden tot meer dan een jaar verstoken van een van hun belangrijkste energieleveranciers, kunst.

Omdat je niet weet wie er zal rondlopen in een museum als je het gewoon binnenstapt, zoals hoestende mensen zonder masker (die je daardoor een longontsteking kunnen bezorgen, door je lage immuniteit), krijsende kinderen (die je hoofd doen ontploffen dat zoveel minder aankan door het ziek zijn), of gewoon heel veel volk.

Wat ook een grote bezorgdheid is van velen, is de onvoorspelbaarheid van hoe ze zich zullen voelen: wat als ze zich plots minder goed voelen, wat als ze moe worden, wat als ze zich even willen neerzetten en daar geen mogelijkheid toe is?

Dan wordt de drempel erg groot om de stap naar een museum te zetten. En blijft de kunst die er hangt, en de onvergelijkbare belevenis van een museumbezoek, onbereikbaar ver weg.

Met al die obstakels werd rekening gehouden bij het organiseren van de rondleidingen, dankzij de grote inzet van Nora De Wit (Publiekswerking MSK), Willy Van der Gucht en het hele team van De Vrienden van het MSK, en natuurlijk ook de schitterende gids Paul Sioncke. De patiënten en hun dierbaren waren in de wolken.

Wat me zo mogelijk nog meer verheugde: er waren mensen die me achteraf schreven dat ze nog nooit een museum hadden bezocht, of enkel toen dat op school verplichte kost was, maar nu iets hadden ontdekt wat hen zó raakte, dat ze het zeker nog wilden doen.

Ik was dan ook zeer verheugd toen de Vrienden van het MSK me bevestigden dat ze nog vijf rondleidingen wilden organiseren.

Ik kijk ernaar uit de ontroerende feedback van de patiënten en hun dierbaren na deze rondleidingen te lezen: het sterkt me telkens weer in het verwezenlijken van mijn droom, een room service voor kunsten aan te bieden in het ziekenhuis.

* Over the edges was de legendarische tentoonstelling in 2000, gecureerd door Jan Hoet, toenmalig directeur van het SMAK, waarbij het museum naar de openbare ruimte trok. Wie nog nooit naar het museum kwam, kon nu overal in de stad kunstwerken tegenkomen (bron: smak.be).

Mensen die af en toe mijn column lezen weten dat ik van kunst houd. En dat ik overtuigd ben van het grote belang van kunst in de zorg voor mensen. Ik schreef mijn pleidooi voor de integratie van kunst in de zorg neer in Kunst op voorschrift, dat verscheen in 2022 bij Academia Press in de reeks Karakters. Ik sta er steeds weer versteld van hoe dit boekje en mijn droom mensen raakt en inspireert. Intussen bouw ik verder aan mijn droom, soms in mijn eentje, thuis en onderweg, maar steeds vaker bijgestaan door gelijkgestemde zielen. In 2023 vond ik een enthousiaste partner in De Vrienden van het Museum voor Schone Kunsten Gent (MSK). Ik wilde erg graag mensen die om welke reden dan ook moeilijk naar het museum kunnen, die kans toch bieden. En zo traden we eind 2023 met Kunst aan Bed voor het eerst buiten de grenzen van het ziekenhuis (over the edges*, als je wil), naar het hart van de openbare kunsten, het museum. Ik startte, zoals zo vaak met een nieuw initiatief binnen Kunst aan Bed, in mijn kleine proef- en speeltuin: de dienst hematologie van het UZ Gent. Dankzij de steun van de Vrienden van het MSK, konden onze patiënten zich inschrijven voor een privérondleiding in het MSK, op een maandag, als het museum gesloten is voor het publiek. Om het veilig, intiem en prikkelarm te houden, is er een maximum van 16 deelnemers. Iedereen mag (maar moet niet) een begeleider meenemen. In november en december 2023 deden we een try-out, en de feedback was zeer positief. Wat ik las, ontroerde en verwarmde me. Ik zag bevestigd wat ik had aangevoeld: de drempels van het museum liggen voor onze patiënten zeer hoog, en door dit initiatief verdwenen ze niet alleen, de rode loper werd uitgerold. Mensen met een hart voor kunst zijn soms maanden tot meer dan een jaar verstoken van een van hun belangrijkste energieleveranciers, kunst. Omdat je niet weet wie er zal rondlopen in een museum als je het gewoon binnenstapt, zoals hoestende mensen zonder masker (die je daardoor een longontsteking kunnen bezorgen, door je lage immuniteit), krijsende kinderen (die je hoofd doen ontploffen dat zoveel minder aankan door het ziek zijn), of gewoon heel veel volk. Wat ook een grote bezorgdheid is van velen, is de onvoorspelbaarheid van hoe ze zich zullen voelen: wat als ze zich plots minder goed voelen, wat als ze moe worden, wat als ze zich even willen neerzetten en daar geen mogelijkheid toe is?Dan wordt de drempel erg groot om de stap naar een museum te zetten. En blijft de kunst die er hangt, en de onvergelijkbare belevenis van een museumbezoek, onbereikbaar ver weg. Met al die obstakels werd rekening gehouden bij het organiseren van de rondleidingen, dankzij de grote inzet van Nora De Wit (Publiekswerking MSK), Willy Van der Gucht en het hele team van De Vrienden van het MSK, en natuurlijk ook de schitterende gids Paul Sioncke. De patiënten en hun dierbaren waren in de wolken. Wat me zo mogelijk nog meer verheugde: er waren mensen die me achteraf schreven dat ze nog nooit een museum hadden bezocht, of enkel toen dat op school verplichte kost was, maar nu iets hadden ontdekt wat hen zó raakte, dat ze het zeker nog wilden doen. Ik was dan ook zeer verheugd toen de Vrienden van het MSK me bevestigden dat ze nog vijf rondleidingen wilden organiseren. Ik kijk ernaar uit de ontroerende feedback van de patiënten en hun dierbaren na deze rondleidingen te lezen: het sterkt me telkens weer in het verwezenlijken van mijn droom, een room service voor kunsten aan te bieden in het ziekenhuis.