De hele wereld is de laatste decennia in een snel tempo aan het digitaliseren. In enkele klikken staat een treinticket op jouw smartphone. Even iets opzoeken, Google zit in je broekzak. De weg kwijt, even checken met de GPS. Niemand kan zich nog een wereld zonder internet voorstellen. Ook in de gezondheidszorg is er sinds het begin van deze eeuw een verregaande informatisering ingezet. Ik herinner mij nog mijn eerste jaren als assistent (begin 2000), waarbij het dossier bestond uit een of meerdere dikke kaften waar alle resultaten, al dan niet mooi geordend, in werden bewaard. Iedere dienst had zijn eigen classificatiesysteem en het was de taak van de stagiair om het dossier van de nieuw opgenomen patiënt te herclasseren volgens de wensen van de desbetreffende dienst. De stagiairs van anno 2022 trekken een verbaasd gezicht als ik hen dat vertel.

De digitalisering van het medisch dossier heeft voor een ware revolutie gezorgd in het dagelijkse werk. Niet meer zoeken naar resultaten, alles is in enkele muisklikken beschikbaar. So far so good. De digitalisering zou het werk van de zorgmedewerker verregaand moeten faciliteren. En in vele gevallen doet het dat ook. Maar dagelijks merken we ook de nodige frustraties. Een van de grootste frustraties is de logheid van het elektronisch patiëntendossier. Kleine aanpassingen doorvoeren, die je als zorgverlener het werk wat kunnen vergemakkelijken, blijkt immens moeilijk. Of de verandering lukt niet of het duurt maanden vooraleer het wordt aangepast. Al te vaak moeten wij als eindgebruiker ons werk aanpassen aan het ICT-pakket, eerder dan dat het ICT-pakket het werk van de eindgebruiker faciliteert. Als ik zie hoe vaak ik per dag tekst moet knippen en plakken om het op de juiste plaats in het dossier te krijgen. Of een aanvraag wordt in het systeem ingegeven, maar wordt nadien afgedrukt om met balpen te ondertekenen.

Software moet ten dienste staan van de eindgebruiker en niet omgekeerd

Ook de uitwisseling van gegevens via eHEALTH gaat soms zo moeizaam. Er zijn vandaag apotheekassistenten in het ziekenhuis in dienst met als taak de thuismedicatie op te vragen van opgenomen patiënten. Zij bevragen dit bij familie, huisarts, apotheek, thuisverpleging... Op dit moment worden alle medicijnvoorschriften elektronisch gemaakt. Het is toch onwaarschijnlijk dat er geen informatieoverdracht mogelijk is zodat op een eenvoudige manier de actuele en accurate thuismedicatie van een patiënt kan worden geraadpleegd. Patiënten antwoorden vaak op de vraag naar hun thuismedicatie met de zin "Het staat toch in de computer". Was het maar waar, denk ik dan.

Ook aanvragen voor terugbetaling voor hoofdstuk IV medicatie gaan nu online. Telkens is het weer spannend afwachten of je de juiste combinatie van vinkjes hebt aangeduid om een groen licht voor terugbetaling te krijgen. Of erger, soms moet je de aanvraag elektronisch invullen, deze dan afdrukken, met de pen invullen en ondertekenen. Vervolgens wordt de papieren aanvraag ingescand. Deze aanvraag moet dan ook nog gecomprimeerd worden, want een normale PDF-scan vraagt te veel geheugen. Pas hierna kan dan de aanvraag worden geüpload. Dit is toch absurditeit ten troef.

Natuurlijk is het nu beter dan 20 jaar geleden, alleen gaat de digitale verbetering in de gezondheidszorg trager dan in de rest van de maatschappij. De dossierkaften van toen zijn nu digitale mappen met een stapeltjes tekstdocumenten. Zouden we anno 2022 niet beter kunnen doen?

Beste softwareontwikkelaars. Luister alstublieft naar de verzuchtingen en suggesties van de eindgebruiker. Hou in het achterhoofd dat de software ten dienste moet staan van de eindgebruiker en niet omgekeerd. Wat voor u logisch lijkt, is het daarom in de praktijk niet altijd.

De hele wereld is de laatste decennia in een snel tempo aan het digitaliseren. In enkele klikken staat een treinticket op jouw smartphone. Even iets opzoeken, Google zit in je broekzak. De weg kwijt, even checken met de GPS. Niemand kan zich nog een wereld zonder internet voorstellen. Ook in de gezondheidszorg is er sinds het begin van deze eeuw een verregaande informatisering ingezet. Ik herinner mij nog mijn eerste jaren als assistent (begin 2000), waarbij het dossier bestond uit een of meerdere dikke kaften waar alle resultaten, al dan niet mooi geordend, in werden bewaard. Iedere dienst had zijn eigen classificatiesysteem en het was de taak van de stagiair om het dossier van de nieuw opgenomen patiënt te herclasseren volgens de wensen van de desbetreffende dienst. De stagiairs van anno 2022 trekken een verbaasd gezicht als ik hen dat vertel.De digitalisering van het medisch dossier heeft voor een ware revolutie gezorgd in het dagelijkse werk. Niet meer zoeken naar resultaten, alles is in enkele muisklikken beschikbaar. So far so good. De digitalisering zou het werk van de zorgmedewerker verregaand moeten faciliteren. En in vele gevallen doet het dat ook. Maar dagelijks merken we ook de nodige frustraties. Een van de grootste frustraties is de logheid van het elektronisch patiëntendossier. Kleine aanpassingen doorvoeren, die je als zorgverlener het werk wat kunnen vergemakkelijken, blijkt immens moeilijk. Of de verandering lukt niet of het duurt maanden vooraleer het wordt aangepast. Al te vaak moeten wij als eindgebruiker ons werk aanpassen aan het ICT-pakket, eerder dan dat het ICT-pakket het werk van de eindgebruiker faciliteert. Als ik zie hoe vaak ik per dag tekst moet knippen en plakken om het op de juiste plaats in het dossier te krijgen. Of een aanvraag wordt in het systeem ingegeven, maar wordt nadien afgedrukt om met balpen te ondertekenen.Ook de uitwisseling van gegevens via eHEALTH gaat soms zo moeizaam. Er zijn vandaag apotheekassistenten in het ziekenhuis in dienst met als taak de thuismedicatie op te vragen van opgenomen patiënten. Zij bevragen dit bij familie, huisarts, apotheek, thuisverpleging... Op dit moment worden alle medicijnvoorschriften elektronisch gemaakt. Het is toch onwaarschijnlijk dat er geen informatieoverdracht mogelijk is zodat op een eenvoudige manier de actuele en accurate thuismedicatie van een patiënt kan worden geraadpleegd. Patiënten antwoorden vaak op de vraag naar hun thuismedicatie met de zin "Het staat toch in de computer". Was het maar waar, denk ik dan. Ook aanvragen voor terugbetaling voor hoofdstuk IV medicatie gaan nu online. Telkens is het weer spannend afwachten of je de juiste combinatie van vinkjes hebt aangeduid om een groen licht voor terugbetaling te krijgen. Of erger, soms moet je de aanvraag elektronisch invullen, deze dan afdrukken, met de pen invullen en ondertekenen. Vervolgens wordt de papieren aanvraag ingescand. Deze aanvraag moet dan ook nog gecomprimeerd worden, want een normale PDF-scan vraagt te veel geheugen. Pas hierna kan dan de aanvraag worden geüpload. Dit is toch absurditeit ten troef. Natuurlijk is het nu beter dan 20 jaar geleden, alleen gaat de digitale verbetering in de gezondheidszorg trager dan in de rest van de maatschappij. De dossierkaften van toen zijn nu digitale mappen met een stapeltjes tekstdocumenten. Zouden we anno 2022 niet beter kunnen doen? Beste softwareontwikkelaars. Luister alstublieft naar de verzuchtingen en suggesties van de eindgebruiker. Hou in het achterhoofd dat de software ten dienste moet staan van de eindgebruiker en niet omgekeerd. Wat voor u logisch lijkt, is het daarom in de praktijk niet altijd.