Ik heb het nooit echt gehad voor ballet. Ik begrijp er te weinig van. Ja, als je dochter van 6 in een veel te schattige tutu het podium van de lokale dansschool opstapt, zijn de oh's en de ah's vanzelfsprekend, maar daar stopt het zowat.

De dans die de voorbije jaren echter opgevoerd werd op federaal niveau in het kader van de teleconsultatie, is zichzelf aan het verheffen tot een nieuwe kunstvorm. We hadden de perfecte aanleiding: een pandemie zonder voorgaande in een tijdperk waarin digitale technologie al genoeg ingeburgerd is, om er ten volle op in te zetten en gebruik van te maken.

'Never waste a good crisis', is een Churchill-uitspraak die we de voorbije 2 jaar net iets te veel gehoord hebben. Maar Winston Churchill is al lang dood, moeten ze in Brussel gedacht hebben, dus dat geldt blijkbaar niet.

Toen het nieuws doorsijpelde dat er een bestendiging was van teleconsultaties, na het wegvallen van het pandemiekader, was er eerst opluchting. Maar het bleek een gemiste kans te zijn.

Een kans om digitaal gelijk te schakelen met analoog. En dan moet je digitaal echt wel heel breed rekenen, eigenlijk als elk telescenario, inclusief de telefoon, eventueel zelfs met draaischijf. Ik ben niet kieskeurig op dat front. Dus je moet niet afkomen met excuses van digitale kloof. Iedereen heeft ondertussen wel toegang tot een telefoon, ja, desnoods nog een met draaischijf.

Maar waarom wordt dat nog altijd beschouwd als de minder 'relevante' consultatie? Als arts ben je er alleen op achteruit gegaan. Het meer geavanceerde scenario - waarbij je mekaar ook ziet - wordt nog altijd niet op hetzelfde niveau geplaatst als de fysieke consultatie. Ik begrijp de technische vereiste van beveiliging, maar een aantal criteria lijken mij ingegeven door angst om controle te verliezen.

De dans op federaal niveau in het kader van de teleconsultatie, is zichzelf aan het verheffen tot een nieuwe kunstvorm

Stel: ik ga op vakantie naar de Ardennen en ik heb iets voor. Ik zoek de huisarts van het dorp op, waarbij ik in gebrekkig Frans de persoon probeer duidelijk te maken wat ik voel, terwijl hij of zij in gebrekkig Nederlands mij probeert uit te leggen wat het zou zijn. Volledig terugbetaald... Geen bijkomende vragen.

Stel: ik ga op vakantie naar het buitenland en ik heb iets voor. Ik zoek online een arts op in België waarbij ik in mijn moedertaal Nederlands kan uitleggen aan de arts wat er precies aan het handje is, terwijl hij of zij in evenzeer perfect Nederlands mij kan uitleggen wat het zou zijn. Niet volledig terugbetaald... Meer nog, mag eigenlijk niet, want geen voorafgaande therapeutische relatie... Dus veel bijkomende vragen.

En voor bepaalde groeperingen in een kramp schieten en beweren dat er scenario's zijn waarin het fysieke consult het enige correcte is, absoluut. Net zoals voor elk scenario een tegenscenario kan gegeven worden om het wel te doen. Quod erat demonstrandum.

We hebben hier als land een kans gemist. Een kans om de crisis te gebruiken als hefboom naar een efficiëntere gezondheidszorg. We staan hier niet alleen in, ook Nederland heeft wat kansen laten liggen. Maar dat mag geen excuus zijn als verschoning. Heeft de crisis dan niet genoeg pijn gedaan?

Iets met een kind en badwater, en zo... Of dat kind dan een tutu aanheeft, is irrelevant.

Ik heb het nooit echt gehad voor ballet. Ik begrijp er te weinig van. Ja, als je dochter van 6 in een veel te schattige tutu het podium van de lokale dansschool opstapt, zijn de oh's en de ah's vanzelfsprekend, maar daar stopt het zowat. De dans die de voorbije jaren echter opgevoerd werd op federaal niveau in het kader van de teleconsultatie, is zichzelf aan het verheffen tot een nieuwe kunstvorm. We hadden de perfecte aanleiding: een pandemie zonder voorgaande in een tijdperk waarin digitale technologie al genoeg ingeburgerd is, om er ten volle op in te zetten en gebruik van te maken. 'Never waste a good crisis', is een Churchill-uitspraak die we de voorbije 2 jaar net iets te veel gehoord hebben. Maar Winston Churchill is al lang dood, moeten ze in Brussel gedacht hebben, dus dat geldt blijkbaar niet. Toen het nieuws doorsijpelde dat er een bestendiging was van teleconsultaties, na het wegvallen van het pandemiekader, was er eerst opluchting. Maar het bleek een gemiste kans te zijn. Een kans om digitaal gelijk te schakelen met analoog. En dan moet je digitaal echt wel heel breed rekenen, eigenlijk als elk telescenario, inclusief de telefoon, eventueel zelfs met draaischijf. Ik ben niet kieskeurig op dat front. Dus je moet niet afkomen met excuses van digitale kloof. Iedereen heeft ondertussen wel toegang tot een telefoon, ja, desnoods nog een met draaischijf. Maar waarom wordt dat nog altijd beschouwd als de minder 'relevante' consultatie? Als arts ben je er alleen op achteruit gegaan. Het meer geavanceerde scenario - waarbij je mekaar ook ziet - wordt nog altijd niet op hetzelfde niveau geplaatst als de fysieke consultatie. Ik begrijp de technische vereiste van beveiliging, maar een aantal criteria lijken mij ingegeven door angst om controle te verliezen. Stel: ik ga op vakantie naar de Ardennen en ik heb iets voor. Ik zoek de huisarts van het dorp op, waarbij ik in gebrekkig Frans de persoon probeer duidelijk te maken wat ik voel, terwijl hij of zij in gebrekkig Nederlands mij probeert uit te leggen wat het zou zijn. Volledig terugbetaald... Geen bijkomende vragen. Stel: ik ga op vakantie naar het buitenland en ik heb iets voor. Ik zoek online een arts op in België waarbij ik in mijn moedertaal Nederlands kan uitleggen aan de arts wat er precies aan het handje is, terwijl hij of zij in evenzeer perfect Nederlands mij kan uitleggen wat het zou zijn. Niet volledig terugbetaald... Meer nog, mag eigenlijk niet, want geen voorafgaande therapeutische relatie... Dus veel bijkomende vragen.En voor bepaalde groeperingen in een kramp schieten en beweren dat er scenario's zijn waarin het fysieke consult het enige correcte is, absoluut. Net zoals voor elk scenario een tegenscenario kan gegeven worden om het wel te doen. Quod erat demonstrandum. We hebben hier als land een kans gemist. Een kans om de crisis te gebruiken als hefboom naar een efficiëntere gezondheidszorg. We staan hier niet alleen in, ook Nederland heeft wat kansen laten liggen. Maar dat mag geen excuus zijn als verschoning. Heeft de crisis dan niet genoeg pijn gedaan? Iets met een kind en badwater, en zo... Of dat kind dan een tutu aanheeft, is irrelevant.